Ik had niet verwacht dat het me zo zou aangrijpen. Het was niet echt een verrassing. Hij was stokdoof, als je hem onverwacht aaide schrok hij zich een hoedje. De witte waas in zijn ogen werd steeds doffer en opstaan was af en toe een hele inspanning. Dinsdag namen we afscheid en dat was goed. Maar ik loop de hele dag achter me te kijken waar hij blijft…
Ik heb het wel eens eerder geschreven, hij was ons pleegkindje. We hebben hem als 8-jarige opgehaald nadat zijn leven knel kwam te zitten in een (v)echtscheiding.