“Wil jij mijn paard even aaien en geruststellen? Ze raakt gespannen van dikke vrouwen…” Ik sta in de bak les te geven als één van de andere ruiters op me af komt met deze opmerking. Nou ben ik al van alles en nog wat genoemd, maar ‘dik’ was daar nooit bij. Mijn wenkbrauwen zaten dus zo ongeveer in mijn muts. Tot ik er fijntjes op werd gewezen dat ik eruit zag alsof ik een dekbed had aangetrokken.
Hoewel buienradar aangaf dat het wel meeviel, liet ik me toch een beetje meeslepen in de verhalen dat de horror-winter nu echt voor de deur stond. Dus
