Afscheid nemen

Het was een raar Pinksterweekend. Twee verdrietige condoleances en een bezoek aan Mw. Barrau die in een hospice haar honderdste verjaardag beleefde. Ze is geestelijk nog zeer scherp, dus toen ik wegging, beseften we allebei dat het de laatste keer was dat we elkaars handen vasthielden. Pinkster staat voor mij sowieso voor afscheid, omdat precies in die periode in 2018 mijn moeder overleed.

Het is gek hoe je geheugen werkt. Ik moest lang graven naar het jaartal. Soms lijkt het pas gebeurd, soms lijkt het een half leven geleden. De tijd Lees meer

Als je droom in rook opgaat

Je kunt jezelf zo lekker voor de gek houden. Maar diep van binnen weet je heus wel hoe het echt zit. Ik voelde het al een tijdje. Het duurde tot een zeer vroeg tijdstip op een ochtend in de recente hittegolf, voordat ik niet meer om de waarheid heen kon. En meteen was daar het machteloze gevoel van alle hoop die vervliegt. DD liep weer niet goed.

Ik ben in de basis een nuchter mens. Maar ergens diep in mij schuilt natuurlijk ook een Pennymeisje. Dus na de eerste heftige emotie ga ik pas logisch Lees meer

Dikke tranen

Terwijl ik dit zit te schrijven, biggelt er een dikke traan over mijn wang. En tegelijkertijd vind ik dat ik me niet zo moet aanstellen, want er zijn echt veel ergere dingen op de wereld. Ik ben verdrietig omdat mijn grote bonte reus weer kreupel is.

We waren net weer zo lekker bezig. Maar vorige week, tijdens een buitenrit, trapte hij zijn ijzer eraf. Opnieuw linksvoor. Ik heb het niet eens gemerkt. Lees meer