Geheugen van een sperciboon

Wetenschap in de praktijk: hoe zit het met het geheugen van een paard? Ieder voorjaar krijgen de mijne een reepje gras achterin het verse stuk naast hun winterwei. Dat heeft een paar maanden rust en drijfmest gehad. Daar mogen ze dan een uurtje op en dat verlengen we iedere dag met een half uurtje.

Ik heb heilig respect voor voorjaarsgras. Ze schrokken het naar binnen, terwijl het -ondanks dat we het laten doorschieten- nog best suikerrijk is. Lees meer

Blikken des doods

Het is weer zover. De blikken des doods. Oftewel een reepje grasland, waar ze alle dagen een half uurtje langer in mogen. Daarbuiten kunnen ze er alleen reikhalzend naar kijken achter hevig onder stroom staand draad. Waarna ze mij aankijken met boekdelen sprekende boze ogen. En stond toch al niet zo stevig in mijn schoenen.

Geheel buiten mijn schuld om kwam ik afgelopen week in het middelpunt van twee ruzies terecht. Voor mij als conflictvermijdend persoon is dat niet makkelijk. Lees meer

Op dieet!

Eindelijk zomer. Met bijbehorende temperaturen. En…met gras. Ik kon het in het koude voorjaar de grond wel uitkijken, want ik moest me in allerlei bochten wringen om aan genoeg ruwvoer voor de paarden te komen.

Jaarlijks houd ik precies bij wat ik inkoop en hoeveel ik gebruik. Het is een ‘educated guess’ hoeveel ik nodig heb, want je hebt niet alles helemaal Lees meer

De blik des doods

Als paarden een blik des doods konden geven, was ik zojuist in het weiland om het leven gekomen. Na de laatste start van het wedstrijdweekend mochten ze voor het eerst een uurtje in het gras. Maar vanmorgen was de omheining weer dicht.

We laten de grote weide in het vroege voorjaar injecteren met drijfmest. Die gaat dan enige tijd dicht, zodat de voedingsstoffen hun werk kunnen doen. Lees meer