Het is weer zover. De blikken des doods. Oftewel een reepje grasland, waar ze alle dagen een half uurtje langer in mogen. Daarbuiten kunnen ze er alleen reikhalzend naar kijken achter hevig onder stroom staand draad. Waarna ze mij aankijken met boekdelen sprekende boze ogen. En stond toch al niet zo stevig in mijn schoenen.
Geheel buiten mijn schuld om kwam ik afgelopen week in het middelpunt van twee ruzies terecht. Voor mij als conflictvermijdend persoon is dat niet makkelijk.
