De feestdagen, tja. Het verliep een beetje anders, omdat partner vlak ervoor erg ziek werd. Daar wil je ook geen anderen aan blootstellen. Ik ben al
Categorie archieven: Blog
Code oranje geldt niet voor ruiters…
En ineens konden we schaatsen. Op de weg, welteverstaan. Dat geeft meteen weer discussies in de paardenwereld. Gaan we op wedstrijd of blijven we thuis?
Is de KNHS een Titanic?
Tjonge, het gebeurt me nooit. Maar deze week voor het eerst sinds een hele lange tijd dus wel. Mijn wekker ging niet af, ik heb me verslapen. Bijna een uur. En daarna de hele dag van slag, wat een naar gevoel.
Er is niks dramatisch gebeurd. Eén van de meiden was vroeg op stal, dus de paarden stonden al keurig buiten. Maar het voelt toch niet lekker. Helemaal
Shit-jury gaat weer op pad
De voortgangscontrole van DD was gunstig. Ik mag weer galopperen. In zes weken opbouwen tot L niveau, was de opdracht. Een wisseltje mag wel, hele series nog niet. Nou, dat liet ik me geen twee keer zeggen. De dierenarts was nog op het erf toen ik er al op zat. Hij keek tevreden toe hoe DD draafde, prachtig los in zijn lijf. Dat is hij in galop ook. Maar daardoor voel ik me als een pingpongbal in een jacuzzi. Het hele spul weer een beetje bij elkaar rijden gaat nog even duren, denk ik.
Zondag weer jureren, een lange ring met ruim dertig starts. Ik ga er altijd naartoe met een tas vol hoge cijfers. Ik houd van hoog en waar dat nodig
Toezichthoudersstress
Dressuurjuryleden moeten verplicht bijscholingen volgen en een minimaal aantal keren jureren om hun licentie te behouden. Terecht natuurlijk. Net zoals
Siberisch koud van wereldproblemen
Ineens was het vijftien graden kouder. Een Siberische dag, waar ik eerlijk gezegd niet op had gerekend. Ja, ze hadden in het weerbericht wel gezegd dat het onder nul werd, maar dat geldt meestal niet voor de Waddeneilanden.
Zeeklimaat hé, dus als ze in Winterswijk schaatsen, bergen wij net de strandstoelen op. Maar het weer is al een tijdje in de war en zo keek ik dus
Regen en wolven
De regen klettert tegen de ruiten, de wind giert over het terrein. Helaas uit het oosten, wat voor ons de verkeerde hoek is. Alles op dit eiland is
Afscheid van dierbare vriend
Zondag heb ik afscheid genomen van Kris. Ik had niet verwacht dat het me zo zou aangrijpen. Dertig jaar was hij. Hij en zijn baasje waren 23 jaar een vaste waarde op de woensdagochtend. Het einde van een tijdperk.
Zijn toegewijde baas stond voor de lastige beslissing. Zijn gebit liet hem in de steek. Niet verwonderlijk, na ruim 30 jaar. Ruwvoer eten lukte bijna
Elitesport?
Er was afgelopen week weer een nieuwe reden voor opwinding in de paardenwereld. Een verhaal van een Engels meisje dat haar wedstrijdcap aan de wilgen hing. Ze was zwaar teleurgesteld. Hard werken en goed je best doen bleken niet op te wegen tegen geld. Welcome to the real world.
Het meisje beschreef hoe frustrerend het is om je ziel en zaligheid te geven voor een sport, waarin je het steeds aflegt tegen mensen die voor veel
Eerlijkheid duurt vaak niet het langst….
Eerlijkheid duurt -helaas voor veel paarden- niet altijd het langst. Ik sta bij veel mensen bekend als nogal direct. Best gek eigenlijk, want diep vanbinnen ben ik een ontzettende conflictvermijder. Maar ik heb kennelijk een nog veel grotere hekel aan schijnheiligheid, dus als ik wat vind is dat op z’n minst van mijn gezicht of te lezen. Of ik zeg er wat van en dat komt volgens partner vooral door de intonatie meestal wat meer kras over dan ik het bedoel.
Gooi ik met deze blogs mijn eigen glazen in? Ik ben er door mijn omgeving wel eens voorzichtig op gewezen dat ik op deze plek nogal flink van leer kan