Het was weer een bizar weekje. Het jaarlijkse korpsconcert in Rotterdam, met gelukkig een super oppas in huis voor de beestjes. Maar met ook veel stress, want we gingen op zoek naar een nieuwe ouwe tweede auto. En dat is voor mij net zoiets als zadels passen: veel geld voor iets dat je maar even uitprobeert en waarvan je later pas weet of het echt goed voegt.
We hadden vooraf wel bedacht wat we wilden, om de zoektocht enigszins binnen de perken te houden. Maar dan nog blijft er een zee aan keuzemogelijkheden over, met gladde types omgeven, om je het slechte pad op te dirigeren. Ik heb niet veel technisch inzicht, maar er is één ding waar ik wel veel verstand van heb en dat is research doen. Dus toen we hadden bedacht welk merk en type het moest worden, heb ik me er lekker ingestort. En zo kon het dus gebeuren dat ik een gladjakker van een verkoper kon wijzen op de aanwezigheid van een distributieriem in plaats van de veel onderhoudsarmere distributieketting. En dat ik het verschil wist tussen het bromfietsgeluid van een twinair en een lekke uitlaat.
Ter redding van ons huwelijk
Voorafgaand aan dit geheel ging thuis de discussie over het überhaupt hebben van een extra auto, wat voor ons tweeën natuurlijk een belachelijke luxe is. Het woord elektrische scooter en fiets viel heus, maar ik zag de bui al hangen als het pestweer is. Ik weet wie er dan gaat misgrijpen. Dus uit het oogpunt van behoud van ons huwelijk, leek het me toch een goede investering. En we hebben geen kinderen en wel zonnepanelen, dus qua inpakt op het milieu staan we toch al aardig in de plus.
Schattige miniversie
Sommige mensen vinden zo’n zoektocht leuk. Ik vind het een ramp. Die proefritten alleen al. Tot overmaat van ramp was het riant ***weer. Uiteindelijk hebben we een schattige miniversie van een andere vader van ons zwarte bakbeest gevonden: een klein Fiatje 500. Het oog wil ook wat en het was tenslotte bijna zwarte vrijdag.
Klaar, zou je denken. Mis. Dan volgt nog enorm veel gedoe met overschrijven van papieren, regelen van verzekeringen en weer een dag op pad om ‘m te halen, want hij staat uiteraard niet naast de deur. Allemaal dingen waar ik de zenuwen van krijg. De volgende opgave is het kwijtraken van onze stokoude Nissan Almera, die in januari echt niet meer door de APK gaat komen. Dus enthousiaste klussers of verstokte autocrossers: meld u.
Onwerkelijk
Ondertussen verliep thuis alles prima en was het toch geen weer voor uitgebreide hippische activiteiten. En het concert was van topkwaliteit, met een optreden van Glennis Grace, die in het echt veel kleiner is, maar wel onwerkelijk goed kan zingen. Terwijl we onderweg waren, hoorden we het nieuws van de omgeslagen kotter vlakbij Texel. Dat raakt iedereen, maar als eilandbewoners en marine-gerelateerde zeevarende, raakte het ons helemaal. We volgden de zoektocht op de voet, diep geschokt. De onzekerheid van het niet weten, de indrukwekkende armada van meezoekende vaartuigen, we waren er stil van. Ons hart gaat uit naar de familie en bekenden.
Voor hen heeft ‘black friday’ voor altijd een hele andere betekenis…