Zonder zadel

Reünies zijn tricky aangelegenheden. Zeker als het gaat om genodigden van langer geleden.

De kans is groot dat oudgedienden zodanig zijn opgedikt, ingekrompen of anderszins verkreukeld, dat je ze niet meer herkent. Nou ben je dat zelf ook, al denk je van niet. Dus de kans dat ze jou niet herkennen is net zo groot. Dit staat garant voor potentiële awkward situaties. Volgende keer naamkaartjes, please. Sorry voor al het Engels, maar soms kan ik me nou eenmaal beter uitdrukken in mijn tweede moedertaal. Ik heb nog een extra handicap, ik ben vreselijk slecht in het onthouden van namen. Dus al zie ik iets bekend, ik weet vaak geen sticker op het plaatje te plakken.

Beroemdheden

Afgelopen zaterdag had ik zo’n feest van mijn 80 jaar oude rijvereniging

De Tjongerruiters uit Heerenveen. Jazeker, ik ben ook lid geweest van die roemruchte club, die zoveel bekende paardenmensen heeft voortgebracht. Wat te denken van de internationale springruiters Franke Sloothaak en Nathalie van de Mei? Of instructeur en dressuurgoeroe Lammert Haanstra?

De jeugd liet zien dat het tegenwoordig ook nog prima gaat met deze bloeiende club. De KNHS heeft het wel eens over te weinig jongens onder de aanwas, maar misschien moeten ze eens hun licht opsteken bij deze club, want hier liepen ze wel.

Kim Jacobi reed een kür op GP niveau. Maar het meest onder de indruk was ik van de vier jonge springtalenten die voor de gein een soort puissance reden, waarbij de balken tot 1.50 gingen. Zonder zadel… Ik dacht dat dat soort gekkigheid niet meer gebeurde sinds mijn jeugd. Nu verschijnt het kroost als een soort michelinmannetjes tot de oren in de beschermers (dit bedoel ik vrij letterlijk en voor paard/pony en ruiters), zelfs zonder dat er een balk in beeld komt. Of weigert zelfs over een balkje op de grond te gaan, omdat ze ‘dressuurles’ hebben geboekt. Maar nee, in Friesland zijn ze nog steeds net zo gek. En zo goed, want die gozers zaten er volledig in balans op, alsof ze nooit met zadel reden. Daar kon een groep indianen nog wat van leren! En welke club heeft vier talentvolle jongeren die zo even over 1.50 springen?

Sterke verhalen

Het was fantastisch om te zien. Kunnen we dat niet vaker doen? Niet meer dat gezeur over aansprakelijkheid en oh als er maar niemand valt, want dan moet je een rapportage in vijfvoud invullen en krijg je een hoop gezeur. Zadels eraf in de clubles? Ach, wat bazel ik nou, er gaan steeds minder ruitertjes naar clubles. Jammer hoor. Want naarmate de reünie geanimeerder raakte, kwamen de sterke verhalen van vroeger naar boven. De lessen, lopend erheen door de sneeuw, achterstevoren erop, ongezadeld door het bos scheuren… Buitenritten met de clubinstructeurs voorop en dan verdwalen. Het plezier dat we hadden, met z’n allen en met onze rijdieren. Nostalgisch geneuzel misschien, maar het lijkt wel of dat niet meer zo voorop staat. Privéles, proeven oefenen, presteren….

Okay, dan ga ik nu for old times sake ongezadeld een bosrit maken op mijn bonte reus… Ja, ik ben gekkie Henkie. Echt niet. Wat ook zo opvallend was, was dat van alle reüniegangers nog maar een deel actief ruiter was. Ik ben daar weliswaar één van, maar ik ben geen 18 meer. En ik denk wel dat ik nog niet zo gekreukeld en versleten ben, maar ik stuiter niet meer terug zoals vroeger. Dus rijden doen we wel, maar geen gestunt meer. Ik heb mijn portie ziekenhuis voor dit jaar wel gehad.

Ik heb echter wel inspiratie opgedaan, dus voor mijn lessers komende week: laat je zadel maar thuis…