Het was te verwachten dat het een keer zou gebeuren. Partner liep al een week te snuffelen. Zaterdag ging bij mij het licht uit, bijna letterlijk. Maar ik herstelde onwaarschijnlijk snel. Alleen nu zit ik met die quarantaine.
Dat ik het van partner heb overgenomen is wel zeker. We probeerden er rekening mee te houden, maar je leeft wel in één huis. Hoe hij het heeft opgelopen is een raadsel, want we komen al maanden nergens, doen niks, zien bijna niemand en dan nog alleen buiten op afstand. Vrees niet, het is geen Corona. Het blijft beperkt tot het hoofd. Longen doen niet mee en er is ook geen sprake van koorts. De hele week ontsprong ik de dans. Tot zaterdag dus.
Een hoofd als een cocosnoot
Zoals gebruikelijk ben ik vroeg op en ga ik de stallen doen. Dat doet mijn lichaam op routine. Maar er was iets geks aan de hand. Mijn hoofd deed niet mee. Geen snot, het voelde gewoon als een houten klos, een soort cocosnoot, zonder enige aansluiting met de rest van het lijf. Nou weet dat wel wat het moet doen en paarden hebben gelukkig zelf benen, dus buitenzetten ging nog wel. Uitmesten was al wat lastiger, want zo’n cocosnoot die niet meedoet weegt wel. De coördinatie was echter ver te zoeken en tillen was een bovenmenselijke inspanning. Het ging langzaam, maar het lukte, zelfs zonder aansturing van bovenaf. Wankelend heb ik me terug naar huis gesleept. Gelukkig heeft niemand me gezien. Denk ik.
In een coma-achtige toestand
In zo’n situatie gaat mijn lichaam in een soort lockdown. Ik ga liggen, maakt niet veel uit waar maar in bed is het meest comfortabel, en ik raak in een coma-achtige toestand. Op wonderbaarlijke wijze kom ik daar altijd net genoeg uit vandaan om, zwaaiend op mijn benen in de meest bijzondere kledingcombinaties omdat die toevallig nog naast mijn bed liggen, de paarden, honden en katten te verzorgen als dat nodig is, om daarna weer weg te zakken. Val me ook niet lastig met etenswaren. Een paar slokjes water en paracetamol, meer red ik niet. Ik stel het me zo voor alsof er een indringer is, waarop mijn afweersysteem massaal alle troepen oproept en de oorlog afkondigt, maar daardoor dus geen ruimte overheeft om mijn normale functies in stand te houden. Die toestand duurde in dit geval tot zondagmiddag, toen ik enigszins uit de as herrees en zowaar een kopje soep (leve de noodvoorraad in de diepvries) naar binnen kon krijgen. Dat kost dan wel weer zoveel energie dat ik de rest van de middag moet liggen, maar buiten in onze hut met mijn ogen open, dus alweer een soort van levend.
Mini vakantie voor de paarden
Ik kreeg allemaal lieve appjes van mijn bezorgde buurmeisje, die een ware krachtsinspanning leverde door de stallen eigenhandig van nieuw stro te voorzien. Ik was zo trots op haar, maar ja, knuffelen is er even niet bij. Ze maakte zich ook ernstig zorgen dat ik niet kon rijden. Maar ik geloof dat de paarden dat niet zo erg vinden, deze mini vakantie.
Maandagochtend werd ik wakker en bleek de boel weer aangesloten. Hoofd en lijf communiceerden normaal. Alles deed het weer. En ik heb geen snot. Alleen een beetje branderig gevoel in een bijholte, uitstralend naar mijn oor. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik nu moet oppassen. Opgevoed met het principe dat je doorgaat tot je echt niet meer op je benen kunt staan, ben ik geneigd om mezelf nu volledig hersteld te verklaren en vrolijk aan het werk te gaan plus nog even een paar paarden te gaan rijden. Los van het feit dat dat niet verstandig is, omdat je afweersysteem ook weer een beetje op krachten moet komen, hebben we met elkaar afgesproken dat je momenteel na ziekte in quarantaine gaat. Ook al voel ik me weer helemaal de oude, ik houd me daar wel aan. Wel heel erg balen, want dat betekent in deze sobere tijden opnieuw even geen inkomsten.
Gelukkig hebben er lieve vrienden aangeboden om boodschappen te doen en kwam een reddende engel met kippensoep waarmee je doden tot leven kunt wekken.
Ik ben eigenlijk best wel trots op mijn sterkte lijf dat zich zo snel heeft hersteld. Mijn gebrek aan huishoudelijke kwaliteiten is toch nog ergens goed voor…een ijzeren immuniteit.