Zeggen wat je denkt. Dat lijkt op het eerste gezicht positief. Flap het eruit. Lekker duidelijk. Het wordt met enthousiasme gedaan, vooral door toetsenbordridders. Want communiceren is tegenwoordig een een-tweetje met een beeldscherm, wel zo veilig. Zelfs telefoneren raakt al in de ban. Eng hoor, iemand die iets terugzegt.
Ieder onderwerp heeft meerdere kanten. Heb je je daarin verdiept, voordat je jouw hoofd op het wereldwijde web liet leeglopen? Of vind je dat dat niet uitmaakt omdat het jóúw mening is? Zelfs als het antwoord ‘ja’ is, is het nog maar de vraag of je de echte achtergrond weet. Want we hebben tegenwoordig te maken met het begrip ‘fake news’. En dat is soms bedrieglijk echt. Dus waar baseer je je op, als je iets met overtuiging de wereld in schreeuwt? Als je de andere kant hoort, ligt het vaak toch net effe anders. Maar ja, dan heb je het al geuit en een kudde meelopers en andere roeptoeters van ammunitie voorzien, die bij nader inzien van bedenkelijke aard is.
Wijzen naar elkaar kunnen we goed…
Ik moest eraan denken in relatie tot de oplaaiende aandacht voor paardenwelzijn. Meer openheid moet voorkomen dat de paardensport in de ban raakt. Een kort door de bocht samenvatting van een discussie, die recent is gevoerd met ondernemers in de paardenwereld. Uit reacties bleek, dat de sector vindt dat er al veel openheid wordt gegeven. Waardoor het lijkt alsof het merendeel zich niet zo druk maakt en vindt dat het allemaal wel los loopt. Ik heb er vorig weekend verschillende mensen over gesproken die erbij waren. Mij bekroop het gevoel dat we wel de mond vol hebben over de paardenwelzijn, maar dan bij de buren. Zelflerend vermogen en echt kritisch naar binnen kijken is griezelig. Wijzen naar elkaar, dát kunnen we wel heel goed. Liefst niet openlijk natuurlijk. Maar we weten allemaal iemand waarbij het met het paardenwelzijn niet zo goed is gesteld. Praten, praten, praten, een open dagje houden en verder gebeurt er niets wezenlijks. Of ben ik te ongeduldig?
Nooit meer zonder cap
Hoe krijg je een mentaliteitsverandering voor elkaar. Dat is niet zo eenvoudig. Maar het is niet onmogelijk. Ga eens na hoe onze houding tegenover roken of het dragen van autogordels is veranderd. Roken is van het imago ‘stoer’ naar ‘loser’ gegaan. Door het blijven herhalen van de risico’s, in combinatie met maatregelen om het steeds meer te beperken. Of -om in onze wereld te blijven- het dragen van een cap. Ik heb mijn hele jeugd vrolijk zonder rondgescheurd op de meest staatsgevaarlijke viervoeters, maar als ik ‘m nu ben vergeten, stap ik niet eens op. Het kan dus wèl.
Blijf bij je principes
Ik was zelf niet in de gelegenheid om het instructeursprogramma van het Horse Event bij te wonen. Helaas, want ik heb begrepen dat het inspirerend was. En dat het streven naar meer harmonie uitdrukkelijk werd uitgedragen. Kijk, dat is mooi. Nu de praktijk nog. Want als die oranje rozet in beeld is, gaan de principes overboord. Er zijn altijd instructeurs te vinden die daaraan meewerken. Als het je broodwinning is, is het misschien ook wel lastig om iemand aan te spreken op iets wat men vaak heus wel weet, maar liever niet wil horen. Het gevaar dat ze naar een ander stappen is reëel. Het zou je niet moeten laten tegenhouden als instructeur. En ik ken gelukkig een hoop, die liever achter de kassa van Albert Heijn kruipen dan concessies te doen. Maar er zijn er nog steeds die naar dwangmiddelen, grotere sporen en scherpere bitten grijpen.
Verandering is eng
Ik vind dat bij die roep om meer openheid ook meer aandacht moet komen voor dat aanspreken. Zeg iets van een paard, een methode of een bedrijf en de eigenaar voelt zich meteen aangevallen. Hoe doe je dat om een manier zonder de ander te beschuldigen, in de gordijnen te jagen of hard weg te laten rennen? Ik geloof niet dat mensen bewust bezig zijn met paarden kwellen (op een paar hele enge uitzonderingen na, die wat mij betreft meteen opgesloten moeten worden). Ze zien soms zelf niet meer hoe ze zaken kunnen veranderen. Dat je bijvoorbeeld van de 20 te krappe boxen die je nodig hebt om voldoende inkomen te hebben ook een grote groepsstal met uitloop naar buiten kan maken. Verandering is altijd eng. Maar is dat de reden om niets te doen? Hoe kunnen we op een niet-bedreigende manier van binnenuit met elkaar de dialoog aangaan, zodat er werkelijk dingen veranderen, waardoor paarden een beter leven krijgen? Want alleen dan hebben we iets concreets om terug te zeggen als Henk en Ingrid ongefundeerde meningen de wereld in zwiepen.