Ik ben een ochtendmens. Mijn vader was dat ook, tot verdriet van mijn moeder, die ’s ochtends het liefst een kussen over haar hoofd hield, terwijl wij op volle snelheid in actie waren.
Het is niet zozeer dat ik al vroeg luidruchtig zingend rondloop, want ik ben niet zo van kabaal. Maar het is alsof er een startknop wordt ingedrukt als mijn ogen open gaan. Ik ben meteen in staat om gecompliceerde handelingen te verrichten, zelfs nog zonder koffie te hebben gedronken. Mijn brein staat gelijk aan. Nadeel hiervan is dat in bed blijven liggen als ik eenmaal wakker ben geen succes is. Ik kan wel uitslapen, mits dat letterlijk slapen betreft. Eenmaal in het land der levenden gaan de radertjes meteen draaien. Dit ook tot verbijstering van mijn partner, die erg van het rustig opstarten is. Met de eerste boot mee, ervaart hij als straf. Nou houd ik heus ook van mijn bedje, maar ik kan er beter tegen als ik daarvan afscheid moet nemen.
Bioritme
Na het opstaan, wat bij mij dus in een razend tempo gebeurt, ga ik eerst voeren, paarden buiten zetten en stallen uitmesten. Pas daarna heb ik genoeg innerlijke rust voor ontbijt en koffie, veel koffie. Wordt dit ritme om wat voor reden dan ook verstoord, dan maakt een vervelend soort onrust zich van mij meester, die van mijlenver van mijn gezicht is af te lezen.
Gevolg van dit bioritme is ook dat ik ’s avonds niets waard ben. Ik kan het tegenwoordig gelukkig wat meer zelf bepalen, dus als het niet echt hoeft werk ik ’s avonds niet meer. Beter ook, want er komt alleen maar onzin uit. Of het duurt twee keer zo lang. Het lukt me gewoon niet. Mijn hoofd zeurt dat het ‘uit’ wil. Gewoon stom op de bank een boek lezen of de hond aaien. Liefst niet ingewikkelder dan dat.
Daglicht
Het is erger in de wintermaanden. Dat donkere, ik zie er ieder jaar meer tegenop. Dat je om half vijf de paarden al moet binnenhalen, omdat je anders niks meer ziet. Terwijl ze er pas na 8 uur uit kunnen. Niks aan. Koud en nat vind ik ook niet zo geweldig. Maar het is vooral het licht. Volgens mij ben ik eigenlijk geen ochtendmens, maar een daglichtmens. In de zomer kan ik in de avond veel meer. Ik houd van licht. We hebben geen gordijnen in de slaapkamer. In de kamer had voor mij ook niet gehoeven, maar dat heeft nog wel iets knus.
Hoe jammer en lastig dat ik in de winter vaak ’s ochtends of ’s avonds moet starten, als ik aan een wedstrijd meedoe. Echt, het beneemt me de lust om me aan te melden. Ik kan me er de laatste tijd niet toe motiveren. Wat jammer is, want DD loopt fijner dan ooit. Ik heb hard geoefend op de galop, die voor hem met die achterbenen van twee meter lang niet meevalt. Zulk lange stelten onder zijn lichaam plaatsen en dan ook nog al dat gewicht dragen kost veel kracht en dus tijd om zo sterk te worden. Maar door gestaag door te werken wordt het echt wat. Hij krijgt sinds een tijdje Pavo Vital, een vitaminen- en mineralenmengsel. Ik voer maar weinig krachtvoer voor zo’n groot paard, slechts 1,5 kilo over de hele dag in drie porties. En nu het gras minder wordt en we sober ruwvoer geven, om nagenoeg onbeperkt te kunnen aanbieden, maar wel zijn dikke buik een beetje binnen de perken te houden, is wat extra’s op vitaminengebied wel een goed idee. Het lastige is dat hij een kieskauwer is. Bij alles wat vreemd is wordt de grote bonte neus opgehaald, ondanks de verleidelijke wortel die er iedere voerbeurt door gaat. Maar met dit gaat het gelukkig wel goed. Iemand vroeg me van de week hoe ik kans had gezien hem zo netjes te scheren. Hij is niet geschoren. Zijn wintervacht is van nature zo mooi kort en glad.
Misschien moet ik zelf ook maar een hapje nemen…
Ach, ik moet even doorbijten tot maart.
Winterslaap….
niet zo’n slecht idee.