Terwijl ik dit schrijf vliegen de tuinstoelen horizontaal voorbij… Ik denk dat we het allemaal zo zat zijn, dat natte koude en in ons geval ook nog zeer stormachtige weer. Waar blijft de lente? Ik heb nog steeds akelig bleke armpjes, want mijn winterjas is nog elke dag in gebruik.
De week vloog voorbij. Ik heb al 21 jaar een eigen bedrijf. Nog nooit heb ik er enige peil op kunnen trekken qua werkaanbod. Het is altijd hollen of stilstaan. Ik dacht na een paar jaar wel een trend te kunnen ontdekken, rustige maanden versus drukke maanden. En dat dan wat te kunnen spreiden. Nou, vergeet het maar. Er is een gezegde van toepassing: when it rains, it pours…
Ik klaag niet hoor. Zeker niet na de toch wel erg stille coronaperiode. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik kan doen waar ik blij van word, zoals lesgeven en schrijven. Maar er zijn soms wel dingen bij waarvan ik me even achter mijn oren krab. Zoals de huidige gewoonte om eerder door mij gemaakte artikelen zonder vergoeding opnieuw te gebruiken. Ondanks dat daar in het verleden ooit wel afspraken over zijn gemaakt. Als ik dwars ga liggen gebeurt dat doorplaatsen niet hoor. Maar ja, nu heb ik er dan nog enigszins iets aan qua naamsbekendheid. Althans, dat wordt me voorgehouden. Ik merk daar in de praktijk weinig van. Zeg nou eerlijk, kijken jullie wie een tekst heeft geschreven?
Mijn hoofd wordt gebruikt
Het viel al mee dat ik er dit keer van op de hoogte wordt gesteld. Meestal zie je ineens iets voorbij komen waarvan je denkt: hé, dat herken ik. Of het is me wel eens gebeurd dat ik dacht: goh, interessant verhaal. En dat ik daarna pas zag dat ik het zelf had gemaakt, een jaar of tien eerder, haha. Ik krijg, op mijn verzoek weliswaar, dit keer wat reclameruimte voor mijn laatste boek. Tja, het is iets. Copyright is toch iets lastigs. Tekst die uit mijn hoofd komt is dan wel juridisch mijn eigendom, na de eenmalige betaling (die tegenwoordig ook niet overhoudt, maar dat terzijde) wordt het vooral sinds de opkomst van social media gezien als gemeengoed. Ik zou me gevleid moeten voelen dat mijn verhalen kennelijk zo aanslaan dat ze keer op keer een nieuw publiek weten te raken. Maar ja, daar brandt de kachel niet op, he.
Andersdenkenden van divers pluimage
Ik was naar aanleiding van mijn blogs met kritische geluiden benaderd om mee te doen aan een digitale meeting van ‘andersdenkenden’ in de paardensport. Ik ben altijd wat huiverig voor dit soort clubjes, maar mijn nieuwsgierigheid won het. Het was pluimage van zeer divers kaliber. Van ‘permanent in de wei’ tot een afgevaardigde van de KNHS. Voor dat laatste had ik respect, zowel van de kant van de organisatie als van de KNHS. Als we iets willen bereiken moeten we dat wel samen doen, in alle geledingen en niet tegenover elkaar in loopgraven blijven liggen.
De schuldvraag
Het gevaar van zulke bijeenkomsten is altijd dat het alle kanten opvliegt en in details verzandt. Dat gebeurde ook enigszins en dan denk ik al snel: dit is dus precies waarom er niks verandert. Ook de schuldvraag (het ligt aan de fokkers, nee het ligt aan de trainingsmethoden, nee het ligt aan de jury’s, nee het ligt aan de domme mensen die zonder kennis een paard kopen) leidt af van mogelijke oplossingen. Eerlijk gezegd heb ik niets gehoord wat volgens mij tot een mogelijke verandering kan leiden. Er zitten veel patstellingen in. Fokkers fokken waar de markt om vraagt. Zolang jury’s punten geven aan langpootspinnen is dat wat wordt nagestreefd en waar geld voor wordt betaald. Jury’s willen niet afwijken van elkaar en de eenling die het wel doet wordt digitaal gefileerd of anderszins gemangeld tussen grote belangen als ego’s en geld. Mensen hebben tegenwoordig meer geld en minder geduld, dus het lange proces van leren paardrijden wordt niet langer geaccepteerd. De spiraal draait naar beneden, maar lijkt een gesloten cirkel. Hoe zorgen we dat het weer een wenteltrap omhoog wordt? Er zat een slimme dierenarts bij die zei dat we het beste maar allemaal vanuit onze eigen vaardigheden, discipline of talent moesten blijven proberen om de ‘goede’ boodschap, wat neerkomt op het welzijnsverhaal, te blijven uitdragen. Zodat het zich blijft verbreiden als een soort olievlek. Verandering kost tijd. Ik hoop dat we die hebben. Als iemand nog een goed idee heeft, hoor ik het graag.
Helden en heldinnen
Op een ander scherm zag ik met een half oog een politiemacht met hun gewone dienstpistool de achtervolging inzetten op overvallers met automatische wapens. Dat is lef! In mijn ogen zijn dit echt helden en heldinnen, waar we bijzonder trots op moeten zijn. De snelheid en efficiency waarmee een enorme actie werd opgezet zal hopelijk andere foute types afschrikken. Waarin een klein land groot kan zijn.
Verder heb ik echt gewacht met deze blog tot het allerlaatste moment, maar ik voel me toch steeds een beetje meer als Youp met de speedboot van de koning, die wekelijks in zijn column opduikt, want ondanks de bemoedigende toezeggingen van vorige week: DE PAAL STAAT ER NOG…