Welkom thuis…

Mijn partner heeft ook een hobby: motorrijden. Ik vind dat eveneens leuk, maar ik heb wat moeite met het achterlaten van de levende have. Zelfs al hebben we een perfecte oppas. Langer dan tien dagen trek ik niet.

Het compromis was dat ik op een dinsdag naar Noorwegen vloog, waar hij via het halve Oostblok, de Baltische staten en de Noordpool naartoe was gereden. Na wekenlang tropisch weer op Texel was de omschakeling groot. Ik vertrok zwetend met mijn motorjas in mijn hand en kwam aan in een verregend Trondheim met temperaturen net boven het vriespunt. Je kunt op zo’n motor niet veel meenemen. Dus alles over elkaar aan en als een sumoworstelaar erop.

Allemaal gelogen

Kennen jullie de film The Martian? Is allemaal gelogen. Het bestaat niet dat hij zo snel in en uit zijn ruimtepak schiet. Ik heb minstens een half uur werk om me aan te kleden voor ik me onelegant op die motor hijs. En dat is dan nog in een atmosfeer mét zuurstof.

Ik was al eens eerder in Noorwegen geweest, nog hoger zelfs en in hartje winter. Dan is alles maagdelijk wit. Nu deels ook. De rest was donkere rots en zwart water. Indrukwekkend en door het weer ook wel een beetje somber en depressief. Verlaten wegen en twee meter sneeuw tussen de rotsen. Er werd zelfs geskied. Eind juni. Wij als eilandbewoners hebben iets met veerboten. Die hebben ze daar ook in overvloed, over alle fjorden. Ik denk dat we ze bijna allemaal hebben gehad. En alle bruggen, sommige best spannend op een motor bij windkracht 7.

Compleet de Efteling

Kennen jullie je klassiekers? Ik weet waar Grieg de inspiratie voor het hol van de bergkoning vandaan haalde. In één van die ellenlange tunnels, waardoor je de helft van zuidwest Noorwegen ondergronds meemaakt. Uitgehouwen in de rotsen, vele kilometers lang, soms zonder verlichting, met complete haarspeldbochten of een hoogteverschil waardoor je je in een achtbaan in de Efteling waant. Trouwens, ik denk dat de ontwerpers daar en Tolkien voor het schrijven van Lord of the Rings ook een rondje zijn geweest. Tel daarbij de gekleurde houten Pippi Langkoushuisjes, meestal voorzien van grasdaken op en de watervallen die iedere kilometer uit de onmetelijke rotswanden naar beneden kletteren en je hebt het schilderachtige beeld te pakken.

Onzichtbare rendieren

Dat het fjordenpaard er vandaan komt twijfel ik inmiddels aan. Ik heb er op de vele kilometers binnenweg welgeteld één gezien. Sowieso waren er weinig paarden, maar misschien lag dat aan de ruige route die wij hadden gekozen. Ze hebben daar trouwens ook onzichtbare herten en rendieren. Overal waarschuwingsborden dat je ze niet plat moet rijden. Ik denk dat dat is gedaan om toeristen te lokken. Volgens mijn partner stonden die borden er in Finland niet zo vaak en struikel je er daar voortdurend over. We waren trouwens nog niet overgestoken naar Denemarken, of ik zag overal fjordenpaarden. Op de terugweg door het Duitse Holstein stonden in alle hoeken en gaten paarden. En wat opviel: hele mooie. Ik heb er wel twintig gezien die ik mee naar huis wilde nemen.

Ibiza van het Noorden

Daar troffen we tot mijn grote vreugde alles in goede gezondheid aan, inclusief de twee logeertinkers. Of ze ook blij waren mij weer te zien? Tja, dat is nooit zo duidelijk. Socrates wel, die bleef hinniken en aan me frunniken. DD reageerde minder uitbundig. Hij ging wel vrolijk mee de bak in voor het eerste ritje, maar dat doet hij eigenlijk altijd. Ik begin met halve uurtjes, omdat we de naam ‘Ibiza van het Noorden’ serieus waarmaken momenteel en mijn ouwe lijf weer even moet wennen. Qua conditie ben ik alweer op peil, want er stond gelijk 350 pak hooi voor mijn neus dat naar binnen moest…. Welkom thuis.

ps. Whoopy is weer thuis en drachtig! Die werd wel zeer hartelijk verwelkomd door de kudde. Vooral mijn mannen waren door dolle heen dat hun vriendin terug was en knuffelden haar van alle kanten. Haar wel…