Ook wel een beetje tot mijn eigen verbazing ben ik minder brak dan je zou verwachten. En ik ben er zeker niet chagrijnig van. Het is nou eenmaal je lot als eilandbewoner en dat draag ik zonder morren. Maar ik wil er liever geen gewoonte van maken om de laatste boot te missen.
Het was zo’n mooie dag: met drie mede Efteling-fans naar het zuiden om de Danse Macabre mee te maken. Dat is een nieuwe attractie die in de plaats is gekomen van het spookslot. Voor liefhebbers zoals wij iets om naar uit te kijken. Het wás ook super gaaf. Kaatsheuvel is helaas wel een klere-eind weg en de combinatie van slecht weer en spoorstakingen zorgde op de heenweg al voor wat oponthoud. Maar gelukkig niet heel veel later dan de openingstijd liepen we door het prachtig versierde park, met allemaal lichtjes, vuurkorven en kerstbomen. Het was droog, maar wel ijzig koud. Warm werden we wel van Danse Macabre, die inderdaad geweldig is.
Altijd een schuin oog op de klok
Na een paar leuke uurtjes, een sprookjesachtige pannenkoek en nog een laatste ronde in de nieuwe attractie keken we elkaar aan en besloten we huiswaarts te gaan. Eén van ons, die enorm liefhebber is van lichtjes en reuring, zo ongeveer aan haar oor meeslepend. We rijden niet graag op de laatste boot (voor niet-Texelkenners: die gaat om 21.30 uur vanuit Den Helder), vandaar dat we voor sluitingstijd van het park vertrokken. Natuurlijk hadden we vooraf wel weerberichten gezien, maar die gaven alleen ellende in Groningen. Waar we wel rekening mee hielden was de afsluiting van de Kooijbrug. Ook even uitleggen voor de niet-Noordkoppers: er zijn twee toegangsroutes onze kant op, en één daarvan is dicht wegens werkzaamheden. Het is dus sowieso al drukker dan normaal op de N9 tussen Alkmaar en Den Helder.
File, file, file
Gezellig napratend over de leuke dag trokken we op richting het noorden en kwamen de eerste berichten binnen over file. Maar de RVW site gaf aan dat het om zo’n 11 minuten ging en die speling hadden we ruim. Dichterbij komend liep die tijd op en besloten we een omweg te maken via Heerhugowaard. Maar bij de afslag zagen we al dat het daar ook helemaal vast stond. Dan maar in westelijke richting via de kleine weggetjes onder de duinen….afgesloten wegens wegwerkzaamheden! En de ventweg stond eveneens vast. Niet een beetje, nee, gewoon stilstaand zonder enige beweging, overal waar we keken.
Beetje meer info was leuk geweest
De officiële informatie over de aard van het oponthoud bleef uit. Je denkt steeds: ach, dat gaat zo wel weer rijden. Maar de tijd tikte weg en we bewogen geen millimeter. Omdraaien was echter ook geen optie, want we stonden compleet ingesloten op een smal weggetje. Na uren wachten was het wel duidelijk dat we die laatste boot niet gingen halen. Stapvoets kwamen we rond 23 uur in beweging en dat was maar goed ook, want de weg bleek één ijslaag. We hadden in drie uur zes kilometer afgelegd. Kruipend kwamen we bij Schoorl weer op de N9, waar we links en rechts weggegleden vrachtwagens in de berm zagen staan.
Survival in Den Helder
Lang verhaal kort(er): diep in de nacht bereikten we Den Helder. Natuurlijk vaart er dan geen extra boot en daar heb ik ook alle begrip voor. Je bent niet voor niets eilandbewoner. Nog even een hotel zoeken en daar dan naartoe rijden leek een nutteloze exercitie. We waren niet de enige gestrande Texelaars en weer een omweg maken was de moeite niet meer, want van echt slapen komt dan ook niet veel. Dus opgekruld in de auto, gelukkig wel allemaal onder een dekentje. Ik heb goed geluisterd naar de survivallessen van partner, dus capuchon op. Daarnaast ben ik gezegend met de eigenschap om op de gekste plekken te kunnen slapen. Ik heb dus nog wat uurtjes gemaakt tot de eerste boot om 6.30, waardoor ik me nog redelijk fris voel.
Morgen moet ik naar een jurybijscholing in Friesland. Er is geen ijzel verwacht, maar dat was donderdag ook niet het geval. Toch nog maar een extra dekentje achterin gooien, denk ik.