Het nieuwe initiatief van de KNHS voor het virtuele wedstrijdrijden is met gemengde gevoelens begroet. Ik zal het maar meteen zeggen: ik ben jurylid hiervoor. Ik vind namelijk dat je nieuwe ontwikkelingen een kans moet geven. Probeer nou niet steeds om de geest weer terug in de fles te krijgen, want dat is energieverspilling, dat krampachtige vasthouden aan hoe het was. We moeten naar vóren. Als het niks is, stopt het vanzelf wel weer. Of het wordt bijgesteld.
Voor sommige ruiters is wedstrijdrijden hun ziel en zaligheid. Je kan er op afgeven, omdat het zou moeten gaan om de reis en niet het einddoel, maar als wedstrijden je motivatie geven om te rijden, wat is daar mis mee? Dat hoeft toch niet per definitie iets slechts te zijn? Nu alles is stilgelegd, zoekt de KNHS naar nieuwe wegen om ruiters tegemoet te komen. Dat snap ik wel. Anders gaat iedereen massaal zijn startpas opzeggen en gaat de bond failliet. Je moet iets, in deze nare en rare tijden. Maar, zoals altijd, was het gekrakeel niet van de lucht. Hoe haalden ze het in hun hoofd. Mensen gingen natuurlijk allerlei stukjes aan elkaar plakken, net zo lang tot ze de perfecte proef hadden. En het welzijn, ja dat was helemaal niet te controleren. De slof er pas af als de camera aan ging, scherpe bitten erin, daar kun je op wachten. En meer van dat soort opmerkingen.
Winstpunten met dwang en kunstgrepen
Het getuigt niet van veel vertrouwen in de paardrijdende medemens. Nou heb ik daar bij sommigen ook mijn twijfels over, maar dat gold al voordat dit initiatief speelde. Want kom nou op allemaal. Welzijn is toch niet iets dat alleen van de controle afhangt? We doen iets niet omdat het niet mag? Je wil toch niet op die manier met je grootste lieveling omgaan en je winstpunten halen met dwang of kunstgrepen. Als je dat wel doet, dan ben je sowieso een naar mens en val je wat die wedstrijden betreft vroeger of later toch genadeloos door de mand. Want er komt heus weer een tijd dat je het live mag laten zien voor een jury. Ben je met valsspelen een klasse gepromoveerd, dan sta je alsnog voor aap als het in de basis niet klopt. Maar het kernpunt van de klagers is dat het welzijn niet genoeg is gewaarborgd. Waarmee ze er dus vanuit gaan dat ruiters hun paard kwellen voor de mogelijkheid op een winstpunt. Veel meer zit er namelijk niet aan vast. Het ego wordt niet zo heel erg gestreeld met het virtuele starten. Er mag niemand meekijken en prijzen krijg je niet. In de pre-coronatijd werd er ook al heel wat afgemarteld achter gesloten deuren. Ik denk niet dat dat zoveel méér wordt hierdoor. Mensen die bereid zijn om dat te doen, hebben toch wel zo hun trucjes. Het lijkt mij ons aller taak om daarmee het gesprek aan te gaan als je zoiets ziet en het niet te laten afhangen van geboden rond een wedstrijdsituatie.
Ik mis een keuze-knop
Het aan elkaar plakken van goede momenten zou een slimme techneut misschien redden, maar ik denk dat je dat kunt zien aan het filmpje. Er mag namelijk behalve de ruiter maar één andere persoon bij, de filmer. Je kunt dus niet vanuit allerlei hoeken stukjes opnemen. Ik zit al vanaf het begin van deze viruscrisis les te geven via ingestuurde videobeelden, dat gaat best goed. Je ziet heus wat correct is en wat niet. Bekijk het eens allemaal van de positieve kant. Ruiters die steeds één sinterklaasjury achterna reizen krijgen die kans nu niet, want je weet niet bij welke jury je filmpje terecht komt. Nee, ik zie echt maar één nadeel in de opzet. Je moet namelijk toestemming geven dat je inzending eigendom wordt van de KNHS en gebruikt kan worden voor trainingsdoeleinden. Daar zou wat mij betreft een keuze-knop voor moeten worden ingesteld. Ik kan me zo voorstellen dat niet iedereen erop zit te wachten om zijn filmpje terug te zien bij een jurybijscholing. Maar verder, gewoon proberen en bijstellen waar nodig. Wedstrijden rijden is geen vies woord. Een uitdaging kan voor jou en je paard veel plezier opleveren. Mits je het eerlijk doet. Maar dat geldt zowel virtueel als live.