Ik zie mezelf als een rustig, redelijk mens, niet snel opgewonden, laat staan agressief. Dit verandert in één klap als iemand aan mijn beesten komt. Dan verander ik in een soort vuurspuwende draak, twee keer zo groot en levensgevaarlijk voor iedereen in mijn pad.
Wat was er aan de hand? Ik reed dinsdag net na 17.30 richting de manege voor de clubles met DD in de trailer. Vanaf huis ga ik via een voorrangsweg die van noord naar zuid loopt, de Nieuwlanderweg. Je mag daar sinds enige tijd nog maar zestig. Daar houdt bijna geen een Texelaar zich aan, maar met een trailer rijd ik altijd rustig en ik had geen haast. Bovendien was het stil en ik was nog maar net op weg. Ik denk dat ik vijftig reed.
‘Oh een trailer, daar kan ik voorlangs…’
Een paar honderd meter op deze weg is er een verspringende kruising. Voor mij gezien vanaf links loopt er een lange rechte weg genaamd ‘de Staart’ dwars door natuurgebied Waalenburg. Deze weg vervolgt iets meer naar het zuiden naar rechts en heet daar Pijpersdijk. Midden op de weg is een soort vluchtheuvel-invoegstrook. Maar ik heb dus voorrang. Ik zie op behoorlijke afstand iemand met hoge vaart over de Staart aan komen, in een donkerblauwe auto. Nou weet ik niet hoe het bij jullie is, maar op Texel zijn er veel mensen die denken dat ze standaard voorrang hebben op een combinatie met paardentrailer. Er wordt nogal eens onvoorzichtig ingevoegd, dus ik ben erop beducht. Maar goed, deze auto was nog ver en ik rijd niet in iets dat je over het hoofd ziet.
Ik kom van RECHTS
Terwijl ik dus rustig doorrijd en verwacht dat deze auto met piepende banden gaat afremmen, registreert mijn hoofd dat hij helemaal geen vaart lijkt te minderen. Ik denk nog: oh, die gaat op dat tussenstukje stilstaan. Zelfs als iemand erover twijfelt of het een voorrangsweg is, wat uit de lay out tamelijk duidelijk blijkt, dan kom ik alsnog van rechts. Les 1 van je verkeersdiploma, zeg maar. Maar ik heb het gas voor de zekerheid al losgelaten. De conclusie kan niet anders zijn dan dat de man stekeblind is of knettergek, want hij mindert totaal geen vaart en schiet nog steeds op volle snelheid de weg over, zo voor mijn auto.
Een film in je hoofd
Ik wéét dat ik een paard in de trailer heb. Ik wéét dat het een totaal gewicht van bijna 2000 kilo achter me is. Toch probeer ik te remmen, in de volle overtuiging dat ik me recht in de zijkant van die auto ga boren. Ik span al mijn spieren aan, knijp het stuur fijn en schreeuw het uit. In een flits zie ik de man nog meer gas geven en werkelijk op een haar na voor me langs glippen. En dan hoor ik het gestommel van die arme DD achterin, die niets heeft zien aankomen en voluit tegen de voorstang knalt.
Ik bibber nog
Wat een zegen dat ik zo’n grote zware auto heb die al het geweld opving. Voor hetzelfde geld sta je dwars of ligt de trailer om. Heb je geen kenteken gezien, wordt me later gevraagd. Geloof me, daar had ik even geen tijd voor. Een man met een bril, een stationwagen met spullen achterin. Hij stak zijn hand op. Ik weet niet of dat verontschuldigend of spottend was bedoeld. Ik hing vol in mijn toeter. Hij maakte geen enkele aanstalten om te stoppen en even te kijken of we okay waren. Trillend heb ik de rit vervolgd, doodsbang om een gewond paard aan te treffen. DD was aan het stampen, wat hij anders nooit doet.
Wil hij er nog in…?
Bij de manege bleek de mat die we op de bodem hebben helemaal naar voren geschoven. Ik zag geen verwondingen, maar DD was drijfnat van het zweet en stond te rillen. Ik ben toch gewoon even gaan rijden, om het uit zijn systeem te krijgen. Hij moest er immers wel weer in voor de terugweg. Dus dan maar zo gewoon mogelijk alles doen. Gelukkig was hij niet kreupel. En het vertrouwen tussen ons ik kennelijk groot genoeg, want hij liep er toch weer zo in, waarna ik nóg voorzichtiger terug ben gereden en thuis zijn schouders flink heb gekoeld.
Dan meld je je toch…?
Vanmorgen ontdekte ik wel enige zwelling op zijn borst. In overleg met onze technische man laat ik de trailer controleren, want daar zijn flinke krachten op gekomen en de klep lijkt minder goed te sluiten. Veiligheid voor alles. En hoe het nou met mij is? Wel, uiterlijk weer kalm, maar inwendig woedend. Ik ben niet zo van de scheldwoorden, maar je wilt nu even niet in mijn hoofd kijken. Wát een idioot. Stel je voor dat ik een merrie met een veulen in die trailer had gehad. En wat grote lafbek. Ik kan me voorstellen dat je zelf ook schrikt, maar dan zoek je me toch later even op om te kijken of alles goed is gegaan en of je schade hebt veroorzaakt? Het is niet echt moeilijk om op Texel te achterhalen wie ik ben en waar ik woon.
Ik heb geen idee wie je bent, maar ik vind je een dierenbeul en een lafaard. Als je een mede eilandbewoner bent is de kans groot dat ik je nog een keer tegenkom. Als ik geen trailer achter me heb hangen achtervolg ik je tot in de hel. Tot die tijd geef ik het over aan karma!