Ik heb een pesthekel aan de feestdagen. Ik doe mijn best om het nog wat te verbloemen, door het huis en de tuin te versieren en de kerstboom vrolijk op te tuigen. Maar deze tijd van het jaar kan mij gestolen worden. De dagen zijn kort en grijs, het is meestal koud, nat of je waait uit je verschoning. Ik zou het liefst in bed willen blijven liggen met een deken over mijn hoofd, tot het weer lente is.
Mijn partner weet dat ik er zo over denk, maar stimuleert mij om er toch wat van te maken. Met als argument dat als je niets memoreert, de jaren wel heel ongemerkt voorbij glippen. Dus zat ik op het heerlijke avondje braaf te gourmetten en had ik zowaar een paar Sinterklaaspakjes voor hem, mét gedicht. Dat laatste haal ik dan wel weer enig plezier uit, want alles met lettertjes maakt me blij. Behalve dan met die van chocolade, want daar ben ik knetter-allergisch voor. Maar in tegenstelling tot wat jullie waarschijnlijk denken: daar valt goed mee te leven.
Het niet hebben van kinderen voelt voor mij niet als een gemis, tot verbazing van velen. Maar het betekent wel dat je bij het naderen van deze dagen rondkijkt in je vriendenkring wat er nog los rondloopt. Meestal leidt dat bij ons tot een gezellige chaos van mensen, die op geïmproviseerde bedden door het hele huis liggen, waardoor het toch vaak wel weer genoeglijk wordt. Ik vind koken en hapjes maken leuk, dus er is voedsel en drank voor iedereen. We steken buiten de vuurton aan, wat de sfeer van saamhorigheid verhoogt.
Dit is geen klaagzang
Dit jaar liep het een beetje anders. Iedereen die we een uitnodiging hadden gestuurd ging op reis, kreeg zelf mensen over de vloer of was anderszins bezet. Zelf ergens naartoe gaan is onmogelijk wegens de beestenschare, die ook op zulke dagen verzorging nodig heeft, waar ik me overigens met liefde voor opoffer. Dus dit is geen klaagzang.
Het was sowieso een gekke tijd. In de aanloop naar de kerst overleed mijn ex-zwager onder nare omstandigheden, wat nogal zijn weerslag had op een deel van de familie. Ik was van slag want DD liep ineens weer onregelmatig en werd door mij meteen meegesleept naar de kliniek, omdat ik nog altijd een kijkje heb op die enorme schiefel. Eén van de pensionmerries, die al langdurig met reeks aan niet herstellende lichamelijke problemen rondliep, ging naar de paardenhemel. Een barmhartige beslissing, maar evengoed niet makkelijk.
Daarnaast liep ik ineens met helse pijn, want ik had door onverklaarbare oorzaak, een acute tennisarm. Zo idioot, stallen uitmesten ging prima, maar een sok aantrekken of een kopje koffie pakken was genoeg om kreunend ineen te zakken. Volgens mij ben ik echt geen aansteller, want ik heb al eens een wedstrijd gereden met twee gebroken vingers. En ook met dat gat in mijn kop liep ik vorig jaar vrolijk door. Maar dit deed echt gemeen zeer.
Glühwein en champagne
Lichtpuntje is dat het vandaag de kortste dag is. Dus vanaf nu wordt het weer langzaam lichter. Met DD zijn schiefel en tussenpees bleek niets mis. Waarschijnlijk door het kromtrappen van zijn ijzer heeft zijn checkligament een zetje gehad. Er is geen schade te zien, maar het is enigszins opgezwollen. Dat moet met een maandje rustig werk wel weer goedkomen. Pfew. Mijn arm is vakkundig vol tape geplakt en dat geeft veel verlichting. Genoeg om op een normale manier glazen glühwein en champagne vast te houden, dus ik kom de komende weken wel door. En teugels, want ik mag er wel op voor het stapwerk. Bovendien stap ik ook nog met enige regelmaat op Socrates, die nog altijd ongevraagd het volledige Grand Prix skala in het bos uitvoert bij alles wat er ritselt in het zijterrein. Ik verveel me dus niet.
In plaats van kaarten…
Morgen hebben we een leuk feestje, een benefietavond voor een ernstige zieke mede Texelaar. Het is hartverwarmend hoe alle eilandbewoners samen de schouders eronder zetten om een dure operatie die hem verlichting kan bieden mogelijk te maken. In plaats van kerstkaarten hebben wij daar een bijdrage aan gedaan. Dus als je tevergeefs in de brievenbus staat te kijken…