Of ik ook denk dat paardrijden over niet al te lange tijd weer alleen is voorbehouden aan de elite. Dat is de vraag die me deze week bereikte. Wat verstaan we tegenwoordig onder elite? Is dat je hoeveelheid geld? Je sociale status? Of het fatsoen dat je van nature hebt? Want het onderlinge verband hiertussen is vaak ver te zoeken.
Het houden van paarden wordt steeds gecompliceerder. De ruimte in ons kikkerlandje is in het geding. Er moeten overal woningen uit de grond worden gestampt en de wolf rukt op, waardoor paard in de wei voor velen niet meer is waar ze van dromen, maar iets waar ze van wakkerliggen. We hebben er net met veel moeite overal in weten te stampen dat teveel en te lang binnen staan niet goed is voor paarden. Nu worden we noodgedwongen weer de andere kant opgestuurd. Het linker deel van ons land lijkt het vizier te hebben gericht op de agrariërs. Als die het opgeven, uitgekocht of anderszins moegestreden, dan moeten de grondstoffen die we óók voor de paardenhouderij nodig hebben van veel verder weg komen. Dat is duurder. En er verdwijnen plekken, want hoeveel boeren hebben er niet een landje bij met wat paarden?
Waar geef je je geld aan uit…?
Door toenemende belastingdruk, idiote verzekeringsclaims en dus -premies en steeds heviger overheidsvoorwaarden wordt paardrijles inderdaad een dure grap, als er nog enig rendement uit moet komen. Ik las ergens een rekensommetje voor pensionstallen, waaruit je kunt afleiden dat ik een enorme sponsor ben voor de dames hier, want zoiets heb ik bij lange na nog nooit gevraagd. Ik geloof gerust dat de genoemde prijzen reëel zijn. Ik reken nou eenmaal niet de uren die ik er zelf in steek om andermans paard dagelijks veilig in en uit de wei te zetten, ook op feestdagen vroeg en laat te voeren en alle onderhouds- en andere klussen die nodig zijn om het hier toonbaar te houden. Geen klaagzang hoor, ik doe dat omdat het ook mijn hobby is. Maar ik snap dat dat voor mensen die ervan moeten leven niet haalbaar is. Ik hoor in de wandelgangen nogal eens gemopper op stalhouders. De prijs van ruwvoer en stro gaat jaarlijks omhoog en dwingt ook mij om soms toch een kleine verhoging door te voeren. Dat doe ik dan met pijn in mijn hart. En meestal niet eens, wat niet gunstig is voor mijn huishoudboekje, maar wel voor mijn gemoedsrust.
Lange wachtlijsten
De prijzen stijgen en daarmee wordt paardrijles en paarden houden duurder. Aan de andere kant zijn we met z’n allen steeds rijker geworden. Natuurlijk zijn er weer genoeg voorbeelden aan te halen waar dat niet zo is, maar iedereen heeft een mobiele telefoon en heel veel meer mensen dan vroeger rijden auto. Die wordt ook steeds duurder en toch blijven we vrolijk doorrijden. Kwestie van keuzes en afwegingen. Dus wie vastbesloten is om te leren paardrijden, is waarschijnlijk wel bereid om daar meer voor te betalen. De vraag is echter of je nog een plek kunt vinden waar lessen worden aangeboden. Steeds meer maneges hangen de caps aan de wilgen. Gevolg is dat de rijscholen die er nog wel zijn meestal verder van jou weg liggen en met lange wachtlijsten te kampen hebben. Er komt dus nogal wat doorzettingsvermogen en financiële afweging bij kijken. Maar als je echt wil…
“Ik heb gelezen op internet hoe dat moet…”
Wat ik lastiger vind is de mentaliteit. Mensen denken tegenwoordig al heel snel de wijsheid in pacht te hebben. Er is weinig respect voor ervaring of echte deskundigheid. Ik zie piepjonge meisjes, die nog maar net komen kijken, zonder enige gene hoefsmeden, dierenartsen of andere professionals die al jaren in het vak zitten tamelijk dwingend opleggen hoe ze hun werk moeten doen. En als die dan nog de tijd nemen om rustig uit te leggen waarom zij denken dat het anders moet krijg je: ‘ja maar die van míj….’ Ik kan me goed voorstellen dat je er op gegeven moment de balen van krijgt om te moeten verdedigen dat je er echt meer van weet. Tel dat gezeur op bij alle stijgende kosten en ik begrijp dat sommigen zich afvragen waar ze het nog voor doen.
Paardenmens of mens met paard?
Elite of niet, geld blijkt in de praktijk niet zo’n groot beletsel voor aanschaf van een eigen paard. Wat zorgelijker is en in mijn ogen schadelijker, is dat het inzicht over gebrekkige kennis niet wordt onderkend, zeker niet toegegeven en overschreeuwd, vaak met internetwijsheid. Als ze op een plek terecht komen waar een ervaren paardenmens een oogje in het zeil houdt, kan het een groeibriljant worden. Mits er bereidheid is om iets aan te nemen. Dat lijkt steeds meer een uitzondering. Maar al te vaak mondt het er, met al die tere zieltjes van tegenwoordig, in uit dat iemand geen advies of tegenspraak aankan en van plek naar plek trekt. Aangezien de hoeveelheid maneges en pensionstallen inderdaad afneemt, wordt dat steeds moeilijker. De moraal van dit verhaal: wees zuinig op je manege-, stalhouder of andere paardenprofessional in je omgeving. Je denkt zelf wel dat je een paardenmens bent, maar die eretitel krijg je niet automatisch als je een eigen paard koopt of een uurtje per dag ergens rijdt. Daar komt echt meer bij kijken. Echte paardenmensen worden in hoog tempo zeldzamer. Dát is pas zorgelijk.