Het is de tijd van de jaaroverzichten. Ik ben nooit zo van het terugkijken. Ik bewaar ook niet vaak foto’s. Herinneringen in mijn hoofd, dat is meer mijn stijl. Dat geeft ook minder rommel om op te ruimen.
Veel mensen zijn nu wel aan het terugdenken, even ergens bij stilstaan en goede voornemens. Aan dat laatste doe ik al helemaal niet. Als je vindt dat iets moet veranderen, doe dat dan meteen. Heb je daar een speciaal moment voor nodig, dan is het meestal toch niet blijvend. Veranderen valt sowieso niet mee en al helemaal niet als je de puberteit bent gepasseerd. Dit merkt partner, als hij zuchtend weer een stapeltje wasgoed voor de wasmachine aantreft en niet in de wasmand. En mijn rijkleding in de badkuip. Hoewel, hij heeft me toch zo ver gekregen dat ik de katten niet meer ’s nachts in de slaapkamer laat. Ik ben gezwicht voor de redelijke argumenten. Onze katten denken ons een groot plezier te doen door iedere prooi te tonen. Het kan dus zomaar gebeuren dat je slaap wordt verstoord door een luidkeels blijmoedig aangekondigde en op je dekbed gedeponeerde rat, al dan niet dood…
We zullen doorgaan…
Verandering is lastig . Een wijs iemand zei ooit dat het heel veel moeite kost om van een 5 een 6 te maken, maar veel minder moeite om een 8 in een 9 te laten groeien. Ik zie om me heen in tal van situaties krampachtige pogingen om de geest terug in de fles te duwen. Dingen tegenhouden, terugdraaien, afremmen. Met heel veel moeite, verzet, onrust in de samenleving. Waarom gaan we niet proberen om dat los te laten en van die 8 een 9 te maken? We moeten vooruit. Nee, dat zeg ik verkeerd: we gáán vooruit. Of je het nu wilt of niet. Blijf je dan terughangen of leun je mee? Uiteraard zijn er minder geslaagde ontwikkelingen. Maar dat is onvermijdelijk bij iets nieuws. Kwestie van bijsturen in plaats van tegenhouden. Trial and error hoort erbij. Ik ben aanhanger van de evolutietheorie: wat niet zo geslaagd is, sterft vanzelf wel weer uit.
Verandering van binnenuit
Heel veel dingen zijn een golfbeweging. Ook in de paardenwereld zie ik dat. In de dressuur lijkt de hype met de hysterische spinnenpoot-paarden over de top. De roep om harmonie wordt niet meer alleen gehoord in de alternatieve hoek, maar nu zelfs steeds meer beantwoord tussen de witte hekjes. Ik hoor en voel in mijn netwerk veel beweging de goede kant op. Daarmee bedoel ik niet dat er weer het zoveelste verhaal, document of keurmerk over welzijn komt, maar dat er daadwerkelijk veranderingen te zien zijn. Van binnenuit, wat volgens mij de enige manier is. Paarden alleen in een weitje wordt steeds vaker als ‘niet normaal’ gezien. Het belang van nagenoeg constant beschikbaar ruwvoer en vrije beweging sijpelt door. We zijn er nog lang niet. De slofteugel is nog veel te vaak een standaard onderdeel van het harnachement, in plaats van de tijdelijke hoge uitzondering. Niet meer achterover hangen met een strakke stangteugel zal ook nog wel even duren. En wanneer gaan die topruiters nou eens hun bandages ritueel verbranden, met de heilige belofte ze nooit meer te gebruiken…?
Het schuurde toch een beetje
Voordat de boel weer jammerlijk op slot ging , heb ik nog een paar clinics kunnen geven. En er ook eentje bijgewoond, waar een leerling aan meedeed. Ik ben er groot voorstander van dat iedereen overal naartoe gaat en aan meedoet. Hoe meer kennisdeling, hoe beter. Maar er is daarmee toch iets geks aan de hand. Het voelt toch een beetje apart als ze iets gaan halen, vaak voor veel geld, waarvan ik zeker weet dat ik dat ook kan bieden. Ik besef echter dat dat omgekeerd net zo geldt voor de ‘huisinstructeur’ van de mensen die bij mij een clinic volgen. Daarom vind ik het altijd erg belangrijk om die in z’n kracht te zetten, door te vragen hoe ze normaal aan iets werken en daar positief op door te bouwen. Ze moeten immers met die persoon verder, ik ben er niet elke week. En dat is net zo goed een instructeur met kennis en ervaring als ik. Het zou geen strijd moeten zijn wie ‘beter’ is. Als mijn leerlingen ergens heen gaan, wil ik graag mee, om te zien wat de aanpak is. Het deed me deugd dat de instructeur in kwestie echt letterlijk hetzelfde zei als ik. Je kunt altijd van elkaar leren, maar één lijn is wel prettig. Dat voorkomt verwarring en vreemde ogen dwingen toch, dus dat pakte goed uit. Maar als ik toch een voornemen mag uitspreken, dan ga ik nog beter proberen om in mijn clinics de eigen instructeur op een positieve manier te betrekken. De toekomst ligt in samen vooruit.
Mijn doel
Het jaar 2021 eindigt vandaag. Tot mijn verrassing is onze Beer er nog steeds. Of hij zijn 17e verjaardag in mei gaat halen is twijfelachtig. Socrates is er ook nog en liep gisteren brullend in rengalop door de wei, dus die lijkt weinig hinder te ondervinden van zijn hersenbloeding.
Ik wil iedereen bedanken voor alle mooie, leuke, fijne en lieve reacties afgelopen jaar. De ene keer rolt er zo een blogje uit, de andere keer moet ik er echt voor gaan zitten. Soms vraag ik me wel eens af waar ik het voor doe, wat het me oplevert. Zal ik ermee doorgaan? Maar het lijkt er toch op dat ik een vaste schare aan volgers heb. Als ik jullie even heb kunnen laten gniffelen, glimlachen of aan het denken heb gezet, dan is mijn doel bereikt.
Ik wens jullie alle goeds in 2022.