De teruggekeerde blessure van DD blijft me voor raadsels plaatsen. Zijn been is op geen enkele plek dik, laat staan warm. Dat was de vorige keer wel zo. En hij loopt negen van de tien keer helemaal zuiver. En dan ineens weer niet helemaal. Om je haren uit je hoofd te trekken.
Aanvankelijk nam ik hem een keer per dag aan de longeerlijn, om hem toch een beetje in training te houden voor zijn kramperigheid. Dat is een aandoening waarbij de aansturing van zijn achterbenen vanuit zijn hersenen is verstoord. Hij wil zijn benen wel bewegen, maar die reageren niet zoals hij in zijn hoofd heeft. Een paard is een vluchtdier, dus als zijn benen niet doen wat hij wil is dat een angstige ervaring voor hem. Dat geeft een paniekreactie, waardoor hij raar gestrekt gaat staan of juist een onhandig stijve piaffe doet. Het betekent ook dat zijn coördinatie op zo’n moment niet optimaal is en je dus altijd moet uitkijken of hij niet bovenop je staat of in het ergste geval valt.
Isolatie van elektriciteitsdraad
Kramperigheid is totaal iets anders dan hanentred. Je ziet het namelijk juist niet tijdens het rijden. Ik heb er ooit een professor over geïnterviewd die er een hele studie aan had gewijd. Zij had na pathologisch onderzoek bij meerdere paarden die dit hebben een afwijking in het cerebellum gevonden. Dat is een plekje in de hersenen. Ze vergeleek het met een elektriciteitsdraad waar de isolatie een stukje vanaf was. Het komt vooral voor bij grote paarden van een wat klassieker soort.
Het lastigste bij deze aandoening is het op commando optillen van de achterbenen. Hij wil wel luisteren en geeft dat seintje aan zijn been, maar dat reageert dus niet zoals hij wil. Hij tilt zijn been wel op, maar helemaal naar zijn buik. Het trilt alsof hij kramp heeft, vandaar de naam. Na een paar minuten ontspant hij en kan je zijn been gewoon vasthouden hoe je wilt. Belangrijk is dat je zelf rustig en vriendelijk blijft. Hij kan het niet helpen en is min of meer in paniek. Door er met veel liefde en geduld mee om te gaan, ontspant hij zich eerder. De hoefsmid is bij paarden met dit probleem vaak een drama. Ik heb ontzettend geboft met mijn verstandige hoefsmid die DD de tijd geeft. Daardoor vertrouwt hij hem en gaat het bekappen prima.
Blijven oefenen
Hersens zijn bijzonder, we weten er nog maar weinig van hoe alles daar werkt. Volgens de professor is de schade aan het cerebellum definitief. Maar door veel te oefenen voorkom je wel dat de aandoening erger wordt. Sterker nog, gerichte training heeft een positief effect. Alsof er nieuwe aanstuurpaden worden gevormd. Het gaat nooit over, maar het blijft binnen de perken. Daarom is het dus belangrijk om, ondanks de blessure, te blijven oefenen. Ik deed dat door te longeren, maar bijvoorbeeld ook door op de poetsplaats afwisselend links en rechts drie keer zijn achterbeen op te tillen (en te belonen met een worteltje). Maar dat longeren is dus een dingetje. Rechtsom liep hij aanvankelijk rad, linksom voor een kritische kijker net niet helemaal. Maar van de week was hij ineens rechtsom ook niet honderd procent zuiver. Tja, dan is er pijn. Hij staat wel gewoon elke dag in de wei. Als hij op stal zou moeten blijven terwijl zijn kudde er uit gaat, is dat ook niet echt bevorderlijk voor zijn pezen. Ze staan overwegend rustig, maar heel soms wordt er een sprintje getrokken. Toevallig toen ik stond te kijken. En wat denk je: niks aan te zien…
Nou ja, het is toch pestweer. Misschien wil hij gewoon in winterslaap tot het weer voorjaar is.