Ik zat een artikel over de arrestatie van dat atletiektalent te lezen, die met een enorme hoeveelheid drugs is gepakt in Hongarije. Volgens het verhaal is hij een ‘wannabee’. Dat is geen nieuw ontdekte soort kangaroo, maar iemand die net onder de top hangt. Met incidentele uitschieters qua prestaties, zodat je er net aan kunt ruiken. Maar nog niet goed genoeg om echt door te breken. En dus toegelaten te worden tot kaders, trainingsprogramma’s of gesubsidieerde ondersteuning, waarbij de nodige professionele begeleiding zit.
De paardenwereld zit vol met wannabees. Limiterende factor ben je daarbij niet alleen zelf. Het paard speelt een grote rol. Er is geld nodig om hem te onderhouden en te trainen. Doorbreken gebeurt soms met één goed paard. Maar dan? Heb je geen geld of rijke ouders, dan wordt vaak gekozen voor het rijden voor anderen. Met alle nadelen, zoals het verplicht moeten opdraven ergens, dingen doen die je misschien niet wilt of op paarden klimmen die staatsgevaarlijk zijn. Dag en nacht werken en toch afhankelijk zijn. Er zijn mensen die zo graag willen dat ze dit er voor over hebben. Ik heb ooit enige tijd gedacht dat ik dat wilde, maar mij paste het niet.
Rijke ouders?
Er zijn jonge ruiters met rijke of zelf in de paardenwereld doorgebroken ouders. Je kunt er niet omheen, het is een streepje makkelijker. Qua back up althans. De paardenwereld is voor hen net zo keihard als voor iedereen. Het lijkt misschien een grote voorsprong, je moet dan ook de hele tijd opboksen tegen verwachtingen en de voetafdruk van je ouder(s).
Heel af en toe heb je ‘echte’ amateurs die naast een baan alles op alles zetten voor hun sport. Met slechts één paard op topniveau blijven is niet te doen. Ik spreek uit ervaring. Dat paard raakt een keer op leeftijd of geblesseerd. Kan je het dan nog een keer opbrengen om zoveel op te offeren? Want qua sociaal leven, spaargeld en relatie heeft dit zo zijn nadelen. Los van het feit dat je er eerst weer eentje moet vinden waarmee het lukt. En die je kunt betalen. Daardoor lijken deze mensen misschien een ‘one day fly’, maar het hoeft niets te zeggen over hun vaardigheid, kennis en kunde. Wat je wel vaak ziet is dat ze na die ene keer zo graag weer op dat niveau terug willen, dat ze met het volgende paard stappen overslaan of anderszins in de (blessure)problemen komen. Omdat het wezen paard zich nou eenmaal niet in een tijdframe of verwachtingen laat dringen.
Constante angst en grote teleurstellingen
Het stadium voordat je doorbreekt, waarin het goed gaat maar je er nog net niet bent, met alle onzekerheid dat je nooit echt goed genoeg wordt en de constante angst voor blessures, is een lastige fase. Hoopvol, aangenaam spannend als je ambitie hebt, maar ook vol teleurstellingen en daardoor vormend voor je karakter. Als je je identificeert met je prestaties, kan je vreselijk door je hoeven zakken. Maar wat je bereikt in de sport zegt niets over wie je bent als mens. Lukt het niet, dan ben je niet stom of waardeloos. Al voel je je soms wel zo. Opnieuw, ik spreek uit ervaring.
Kijk in die ogen
Het risico dat iemand in deze fase domme dingen doet is reëel. Wie moet je daarvoor behoeden? Er wordt veel gemopperd op de KNHS, maar ik denk dat ze op dit gebied best veel bieden aan begeleiding. Ons grote voordeel boven andere wannabee sporters is dat wij altijd iemand hebben waar we bij terecht kunnen, namelijk ons paard. Dat is wat mij mijn hele leven al overal doorheen gesleurd heeft als het even minder ging. Ik heb onlangs weer gemerkt hoe belangrijk dat kan zijn. Socrates is met zijn gevoelige aard bijzonder geschikt voor coaching sessies. Hij heeft volwassen mannen aan het huilen gekregen. Momenteel helpt hij iemand die het moeilijk heeft om het licht weer te zien. Ik zie hoe hij de lach terugbrengt en het ontroert me diep. Elke dag ben ik dankbaar voor wat onze paarden ons geven. Sta er eens even bij stil als je niet zo lekker gaat. Kijk eens diep in die ogen. Misschien moet de atletiekbond een keer een praatje maken in Ermelo.