Ik dacht, er gaat wel iemand iets zeggen of mailen. ‘Waar is je verhaal’ of zoiets. Twee weken niets, zonder afbericht. Maar nee. Niet dat ik daardoor in de put raak hoor. Jullie worden overladen met berichtjes, verhaaltjes, dingetjes om te lezen. Ik snap het wel.
Waar ik was? Gewoon hier. Maar het was (en is) even heel erg druk. Dat heeft me voorheen nooit weerhouden, maar ik had ook even niet echt inspiratie voor een vlammend betoog. Ik probeer ervoor te waken om steeds zure stukjes te maken. Er is genoeg om over te zeiken, maar we praten onszelf toch al over van alles het graf in. Daar zijn wij Nederlanders goed in. Ik heb in Amerika gemerkt hoe anders de sfeer kan zijn als je dat niet doet. Het heeft meer nut om een beetje aardig te zijn. We hoeven het niet te negeren als er wat speelt, maar ik wil er wel graag een draai aan geven waardoor er een uitweg de goeie kant op is. Anders wordt het helemaal zo uitzichtloos. Dat de lente nog ver te zoeken is helpt momenteel niet echt mee. Ik zit gewoon te bibberen in een wintertrui. Alle paarden hebben een dek op en staan te mopperen in de regen, omdat we nog steeds geen gras hebben om ze in te zetten. Er ligt mest op het land, maar het groeit niet.
Een loze kreet
Druk hebben is helemaal niet erg, als je iets doet wat je leuk vindt. En dat doe ik. Ik ben namelijk intensief bezig met de Dag van het Oudere Paard op 17 juni aanstaande. Insiders weten dat ik betrokken ben bij De Paardenkamp in Soest. Een prachtige, vreedzame plek waar 120 bejaarde paarden een geweldig leven hebben. Waar door nauwe samenwerking met topdeskundigen op gebied van voeding, hoef- en gebitsverzorging en veterinaire zaken enorm veel kennis is over wat nou paardenwelzijn ècht is, behalve een loze kreet en een containerbegrip. Daar kun je het in de dagelijkse praktijk zien. Dat kan elke dag, maar op 17 juni zijn al die deskundigen daar om lezingen en workshops te geven. Dé kans om op een leuke manier kennis op te doen en al je vragen te stellen.
Kom, kom, kom
Hartstikke leuk dus, maar één dierenarts of wetenschapper te spreken krijgen voor afspraken, input voor een stukje op de website, laat staan het maken van een foto of een kort filmpje is al een dingetje. Ik heb er zo’n 25 op mijn lijstje staan. Ik zeg dit met een lach hoor, want het zijn stuk voor stuk topmensen, die hartstikke druk zijn om paarden te redden of een beter leven te geven. Maar dit fietst door mijn ‘normale’ werk met lesgeven en deadlines heen. Overigens raad ik jullie aan om even op de website www.dagvanhetouderepaard.nl te kijken. Het is een hartstikke leuk uitje, met klas-, stal- of verenigingsgenoten. Er zijn niet veel plekken waar je zoveel deskundigen bij elkaar kunt horen en spreken. Je steunt er nog een goed doel mee ook! En als je niet kan: je kan voor een klein bedrag gewoon donateur worden. Of een toegangskaartje als kadootje voor een kennis kopen.
Wat een eng nekkie
Ik ontkom er niet aan om toch een klein beetje te zeuren. We hadden namelijk het jaarlijkse Texelweekend hier, de eerste buitenwedstrijd met honderden starts, waar ik onder andere als jury actief was. Mijn schrijfster, toevallig een dierenarts, vroeg peinzend of er iets is veranderd in de hedendaagse fokkerij, wat zij had gemist. Ze zag allemaal paarden in de Z ring met hele enge halsaanzetten. Niet gelijkmatig qua bespiering, maar iel vlakbij het hoofd. Dat waren dan ook vaak de paarden die met een doorgeslagen stang en strakke stangteugel werden voorgesteld. Het blijft lastig als die combinaties toch scoren, terwijl er overduidelijk rijkunstig iets niet klopt, de rug wordt vastgehouden en de hals erop staat zonder correcte welving. Vaak met ook nog flink achteroverhangende ruiters. De correcte houding (rechtop) is ooit ingevoerd met een reden. Die zijn we een beetje kwijt, zo lijkt het. Ik wilde zeggen dat over de rug rijden kennelijk ook geen mode meer is, maar dan doe ik de ruiters tekort die dat overduidelijk wel deden of althans probeerden, want die waren er gelukkig ook.
Nog nooit in de wind gereden
Verder waren de weergoden ons bijzonder goed gezind en was het een feest om veel bekenden terug te zien. Ik ben ervan overtuigd dat paarden het ook leuk vinden, zo met z’n allen in de buitenlucht. Een paar vinden het té leuk, wat hier en daar wel wat witte neusjes bij de baasjes veroorzaakte. Er zijn baasjes bij waarvan je je afvraagt of ze het wel leuk vinden wat ze doen. Zoveel spanning bij een mens is echt niet gezond. Voor wie dat uitte in vervelend gedrag tegen omstanders of viervoeters, hoop ik dat ze even bij zichzelf te raden gaan. Had jij echt een leuk weekend en wat heeft je paard hiervan geleerd…? En als je alleen maar in een steriele binnenbak op een Agterbergbodem rijdt, mopperend als ook maar iemand een geluidje maakt, hoe kun je dan verwachten dat jouw paard zich als een dociele sukkel gedraagt als ie buiten op het gras bij windkracht 5 tussen honderd vrolijke soortgenoten moet rondhuppelen tussen een paar witte hekjes van slechts 20 centimeter hoogte…?
Juichberichten
Ik heb me prima vermaakt, weer een beetje die ouderwetse ‘we-gaan-op-concours-sfeer’ en ik was trots op mijn leerlingen. Na afloop stond social media vol met juichberichten, waarin allemaal mooie resultaten werden gememoreerd en iedereen zo ongeveer tot en met de leverancier van de invlechtelastiekjes werd bedankt, behalve…. Nou ja, jullie kunnen het goedmaken. Kom op 17 juni allemaal naar Soest. Daar heb je er nog wat aan ook.