Waar het ego toe in staat is….

Als iemand erover begint zitten de tranen nog hoog. Maar verder gaat het leven -gek genoeg-  gewoon door. En dat moet ook. Ik ben echter wel een soort van licht verdoofd. Het dringt allemaal niet zo door. Of het kan me even niet zoveel schelen.

Ik weet zeker dat er in een normale situatie twee zaken waren, waarvan ik op mijn achterste benen had gestaan. Om maar met het ergste te beginnen: in Denemarken is een pony voor het leven gediskwalificeerd van deelname aan wedstrijden, omdat zijn tong deels is geamputeerd. Die stak hij namelijk uit in de proef, wat punten kostte. Hoe gruwelijk en wreed zit je in elkaar als je dit doet? Ondanks moderne operatietechnieken zal deze pony angst en pijn hebben gehad, om nog maar niet te spreken over het ongemak daarna. De dierenarts in kwestie gaf een verklaring die aan alle kanten rammelde. Er zou sprake zijn geweest van dood weefsel dat moest worden verwijderd. Is dat mogelijk? In theorie wel. Maar zelfs zeer hoogstaande deskundigen op dat gebied geven aan dat dat vooral theorie is.

Hoe kan je het bedenken…?

Hoe kán je zoiets doen? Hoe kan je voor zoiets opdracht geven? Hoe kan je het zelfs maar bedenken? Ik mag toch hopen dat hier een strafzaak van wordt gemaakt en tot op de bodem wordt uitgezocht wie hierbij betrokken zijn. Nu wordt de pony gediskwalificeerd en dat moet natuurlijk ook. Tong uitsteken is vrijwel altijd een teken van ongemak ergens en dat signaal kan deze pony niet meer geven. Maar de mensen die hierachter zitten moeten voor hun leven wordt geschorst. Waar het ego van de mens toe is staat is… Het maakt me in deze niet zo vrolijke tijd diep somber.

Zoveel naars

Dit is natuurlijk iets vreselijks. Een levensveranderende ingreep. Maar er zijn voorbeelden genoeg van net zo verderfelijke praktijken. Botox inspuiten in een staart, waarmee teveel wordt gezwiept. Of alle gruwelijkheden die ze met die Tennessee Walkers uithalen, waardoor ze hun zeer pijnlijke voeten bijna niet meer op de grond durven zetten. Paarden in allerlei rare houdingen vastbinden, soms zelfs op stal. Het is walgelijk. Er is nog zoveel meer en vaak ook dichter bij huis. In uitkomst voor het paard maakt het weinig uit, maar er zit een verschil in ‘bewust’ mishandelen en dat onbewust doen, omdat je niet beter weet. Een recreatieruiter die zelden rijdt en dan ineens een rit van een paar uur gaat maken, waarna het paard drie dagen stijf staat van de spierpijn. In een niet zo ver verleden was het de standaard dat je ‘de baas’ moest zijn over je paard. Dat kreeg je zo geleerd. Jij moest ‘de leider’ zijn, waar hij ‘respect’ voor had. Ik herinner me nog een rondleiding bij een bekende paardenman, waar iedereen tegenop keek. Alle paarden doken naar een hoekje van de stal als ze zijn stem hoorden. Hij beweerde trots dat zijn paarden nooit schrokken, ‘omdat ze banger voor mij zijn dan voor waar ze bang voor zouden zijn’… Ik vond dat toen al geen aanbeveling, maar heb ik er iets mee gedaan? Nee.

Parade van kreupele paarden

Is het in de softere sector zoveel beter? Welnee. Ik heb echt veel clinics gezien, want ik ben altijd zeer geïnteresseerd in verschillende manieren van benadering. Uitzondelingen daargelaten is het vaak een parade van een schokkende hoeveelheid duidelijk kreupele paarden, waarover de meest fantastische reddingsverhalen worden verteld. En iedereen maar zwijmelen over hoe mooi het is dat die paarden toch nog zo’n kans wordt geboden. Welnu, dat paard vindt dat waarschijnlijk helemaal niet zo fijn. Die heeft pijn ergens. En hij hoeft weliswaar niet tussen bordjes kunstjes te doen of over hindernissen te springen, hij moet nog steeds op commando aan een touwtje bewegingen uitvoeren terwijl dat zeer doet, anders liep hij niet kreupel. Is dat minder erg? Dan moeten we dus de mate en manier van mishandeling gaan kwalificeren.

De punten kloppen wel

Zaak twee was de reactie van de Britse Grand Prix dressuurruiter Lewis Carrier, die op zijn juryprotocollen las dat hij zijn paard Diego V ronder moest instellen en daartegen ageerde. Hij kreeg veel adhesiebetuigingen. Ik heb de proef bekeken (zoek maar op, het was in Londen) evenals die van de andere deelnemers. Ik ben het met Lewis eens dat ‘ronder’ niet het juiste commentaar is. Er had ‘lacks impulsion’ moeten staan. De punten klopten op zich wel, maar Diego komt hier en daar zoveel impuls tekort dat het zelfs ten koste gaat van de kwaliteit van de gang en de aanleuning. Kijk maar naar de zigzag in galop. Dat hij boos aangeeft zijn paard beslist niet ronder te gaan instellen pleit voor hem, want dat is natuurlijk helemaal funest, zeker niet de oplossing en van voren naar achteren. Loopt Imhotep van winnares Dujardin met een te korte hals? Jazeker en dat is rijkunstig niet goed. Ter verdediging moet wel gezegd dat hij van nature een eng nekkie heeft en dat ze voor het oog in deze proef echt wel mee is met haar handen, in tegenstelling tot enkele andere deelneemsters, die ik toch stevig zag rukken onder het mom van ‘halve ophouding’….

Wat doet het er allemaal toe…

Ach ja, het is allemaal niet zo makkelijk. En doet het er echt toe? Die mishandeling natuurlijk wel. Hoe somber ik soms ook ben, ik heb toch het idee dat het tij heel langzaam aan het kenteren is. Dat is een mooie kerstgedachte om aan vast te houden. Voor ons zal deze tijd van het jaar voor altijd een vreemde bijsmaak hebben. We hebben gelukkig elkaar en een kring van veel lieve mensen, die ik bij deze wil bedanken voor de hartverwarmende berichtjes. Het helpt echt.

Wees lief voor elkaar en voor je viervoeters.

24 december 1996