Vier het leven - Tessa, Organisatie en Producties

Okay, resume: Barcelona is een prachtige stad. Het is er heerlijk qua temperatuur in oktober. Maar Eindhoven is te ver weg.

Daar gingen we dan op maandag, met de eerste boot. Filevrij naar Eindhoven, een goed begin. Auto ingeleverd, iets waar partner niet helemaal gerust op was. Hij had ooit in een programma gezien hoe ze kilometers reden met jouw auto en benzine jatten, wat met de huidige prijzen niet ondenkbaar is. We hadden uit tactisch oogpunt de fiat mee en niet mijn tank. Foto gemaakt van dashboard en vliegen maar. Dat dachten we althans. Alles liep gesmeerd, tot een snauwerige grondstewardess bij het inchecken onze Spaanse QR code eiste. Onze Spaanse wat? We hadden toch gewoon die app? In alle voorbereidende mails hadden we tal van gezondheidsverklaringen ingevuld, maar deze waren we nog niet tegengekomen. ‘Had u thuis al moeten regelen’, bitste ze nog. ‘Anders komt u Spanje niet in.’ Het boarden was ondertussen begonnen. Alle reden voor blinde paniek, maar gek genoeg heb ik dat op zo’n moment dan weer niet. Met razendsnel googlen en invullen, wat echt niet zo eenvoudig was als het nu klinkt, toverden we nog net op tijd een Spaans document op onze telefoons en rolden we als allerlaatsten het toestel in…Twee uur later stonden we in een T-shirtje bij een transfer bus.

Die Spanjaarden doen het veel beter

Wat voor beeld heb je als je aan Spanje denkt? Aan een hotel in een grote stad? Druk, heet, gruizige gribus? Gooi dat maar overboord. Ze zijn mijlenver op ons voor. De elektrische bus heeft bij iedere stoel een telefoonoplaadpunt, een super duidelijk infodisplay en alle betalingen gaan contactloos. Het hotel zat een straat naast de Ramblas, het centrum waar je wil zijn en was prachtig, schoon en luxe. Ze zitten strak in de Corona maatregelen, zoals afstand houden en mondkapjes, maar gaan daar zonder morren gedisciplineerd mee om. Alles gebeurt op straat. Werkelijk overal staan terrasjes en wordt buiten ontbeten, geluncht, gedineerd. De sfeer is ontspannen en vrolijk.

Je kijkt je ogen uit

We hadden voor de eerste twee dagen zo’n hop on/off bus kaartje geregeld, wat altijd een goed idee is om een beeld te krijgen van wat je eventueel later nader wilt bekijken. En we hadden vooraf kaartjes voor twee bezienswaardigheden die ik alleen kende uit één van de boeken van Dan Brown: de Sagrada Familia en Park Guell. Kijk maar ff via Google. Ik ben niet zo’n kerkbezoeker, maar ik ben wel een fan van de Efteling. Nou, dit was Efteling-on-steroids. Overweldigend. Zo heftig dat je hoofd echt even vol zit na een bezoekje. Maar gelukkig zijn daar dan tig terrasjes om van bij te komen in een aangename 23 graden. En de hele stad zit vol met de meest prachtige bijzonderheden. Het middeleeuwse deel met de resten van de oude stadswal, overal aparte bouwwerken en beelden, je kijkt je ogen uit. De laatste dag liepen we tussen de haaien in het aquarium, via zo’n onderwaterbuis. Ook mooi, maar een beetje zielig, zoveel grote beesten bij elkaar op een kluitje. Na nog een uurtje in de zon bij het hotelzwembad zoefden we weer elektrisch naar het vliegveld.

Opeen gepakt in een hete buis

Eind goed al goed? Nou nee. In Barcelona was het zonnig, maar Nederland zat potdicht van de mist. Vliegveld Eindhoven was de halve dag dicht gebleven. Die achterstand moest worden weggewerkt. Dat begon voor ons met anderhalf uur vertraging. Vervelend, maar op zo’n vliegveld is nog wel koffie te krijgen. En reuring genoeg om je te vermaken. Na een uur werd onverwacht toch onze vlucht omgeroepen, dus we gingen opgetogen aan boord. Propvol taxieden we richting startbaan en…ging de motor uit. Stonden we met nog een rijtje toestellen twee uur stil in de brandende zon, met een steeds geïrriteerder klinkende captain, die geen toestemming kreeg om op te stijgen, omdat het luchtruim in Eindhoven nog te vol zat. Er zaten ook kleine kinderen aan boord. Kun je je er een voorstelling van maken? Er klonk gejuich toen we eindelijk gingen.

Een onaangenaam einde

Een snelle berekening leerde dat we nog steeds tijd hadden om de laatste boot te halen. In Eindhoven was het al donker. We stonden in de startblokken om het toestel uit te sprinten. Helaas gingen de deuren niet open. Het duurde en het duurde. Ineens kwam de piloot weer in de lucht. ‘Helaas dames en heren, door alle drukte die nu is ontstaan heeft vliegveld Eindhoven geen personeel om ons te ontvangen…’ Zaten we weer. Het duurde nog twee uur voor ze iemand hadden gevonden om een trap naar het toestel te duwen… De auto ophalen ging wonderbaarlijk goed. En hij zag er ongeschonden uit. Die laatste boot werd ‘m echter niet meer. Zelfs niet toen we onderweg hoorden dat er wegens drukte in Den Helder nog een rondje werd gevaren. Een duur nachtje in een slecht bed in Lands End was helaas een minder leuk einde van de vakantie. Uitslapen was er ook niet bij, want de volgende ochtend kwam er thuis een kraan om de sloten te maaien, waarvoor ik alle omheiningen moest weghalen. En ik maar proberen om dat vakantiegevoel vast te houden.