Als jullie dit lezen zit ik te jureren, het is de eerste dag van het inmiddels landelijke bekende Texelweekend. Iedereen op het eiland die ook maar iets met een paard te maken heeft, is ingeschakeld. Ik ben het hele weekend in touw. Het is leuk om actief deel uit te maken van zo’n mooi evenement, maar het is ook nodig voor de club.
De financiën die het oplevert zijn nodig om de boel overeind te houden. We hebben het zelf niet altijd meer in de gaten hoe luxe onze situatie op het eiland is, met een prachtige binnenaccommodatie van 70 meter met een super bodem. Kost wat, maar dan heb je ook wat.
Toch fijn, zo’n cap…
Ik hoop op mooie paardensport. De praktijk is soms wat weerbarstiger. Het is voor velen meestal de eerste buitenwedstrijd. De banen voor de basis liggen noodgedwongen nog op gras, er zijn teveel deelnemers om iedereen op een zandbodem te laten starten. En dan is er nog zoiets als het weer. We hebben jaren gehad dat je compleet uit je verschoning woei. Het was nog het tijdperk van de hoedjes. Ik als eilandbewoner zag de bui al hangen en had een cap opgezet. Daar werd toen nog vrij schamper naar gekeken. Doe je toch niet als je Z of hoger bent? Hoe zien ze dan dat je Z bent… Later, toen de hoedjes massaal over het terrein vlogen, was ik één van de weinigen met een hoofddeksel en een paard dat niet schrok.
Waarom doe je het?
Die wind doet wat met paarden, zeker als ze het niet zo zijn gewend als de onze. We hebben zelfs wel meegemaakt dat de complete omheining van de ring aan de waai ging. Wat me dan altijd opvalt is hoeveel ruiters eigenlijk bang zijn. Dat zijn een aanzienlijk aantal volgens mij trouwens ook al zonder wind. Wat helaas geen goede modus is voor fijn paardrijden. Het fascineert me, dat mensen iets heel graag willen doen wat ze eigenlijk doodeng vinden. Angst is een moeilijk ding. Je kan wel zeggen dat het ongegrond is en overdreven, maar het nestelt zich zo in je brein, dat je lijf er een eigen leven door gaat leiden. Het is meestal niet bevorderlijk voor de band met je paard. Je gaat er in ieder geval niet blij van kijken, let maar eens op. Ik heb er geen instant oplossing voor. Doe in het losrijden zo’n neckrope om, dan kan je daaraan hangen in plaats van aan het bit. En probeer ondanks alles te blijven lachen. Fake it till you make it. Helpt echt om je fijne motoriek te behouden.
Effe niet
We hebben wel eens een jaar gehad waarbij we deelnemers bij ons thuis onder de douche hebben gezet om ze weer op temperatuur te krijgen. Maar er zijn ook bikini-edities geweest. Dat wordt deze helaas niet, als ik het weerbericht zo bekijk. Ik heb tenminste deze week de dekens maar weer opgedaan, zelfs bij ouwe Socrates.
Ik ben het hele weekend druk als jury en speaker, maar ik kon mezelf niet motiveren om te starten. DD loopt hartstikke fijn, daar niet van. Mijn hoofd staat echter meer naar ongedwongen in mijn eigen bak prutsen. Of in het bos rondscheuren.
Huis verkocht
Woensdag zijn we voor het laatst naar het huis van mijn zus geweest met de trailer om het leeg te halen, want het is verkocht. Ik denk dat ik alles redelijk heb doorstaan, de schok van haar plotselinge overlijden, het afscheid en het opruimen van haar spullen. Dit was de laatste stap, de laatste keer in haar idyllische huisje, waar ze zo ongelooflijk gelukkig was. Echt, het brak mijn hart. Ik dacht jarenlang dat ik niet meer kon huilen en zelfs bij haar afscheid hield ik het redelijk goed droog. Nu hoef ik maar aan dat huis te denken en de sluizen gaan open. Stom he. Het is maar een huis. Maar voor mij staat het voor de fijnste herinneringen aan mijn zus. Ook dat is niet helemaal de juiste attitude voor lekker wedstrijdrijden. Vrees niet, jureren gaat prima hoor. Dat leidt lekker af. En mijn paarden zijn momenteel allerliefst voor me. Ik denk dat ze het aanvoelen. Er is niks waar zoveel troost van uit gaat als zo’n zachte, warme neus in je nek.