Ik ken iemand die zichzelf omschrijft als een terriër, zo vasthoudend. Nou houd ik wel van enig doorzettingsvermogen, zeker in relatie tot paarden, maar bij die terriër denk ik aan stug doordrammen, ook als dat echt geen zin meer heeft. En dan vind ik het bepaald geen goede eigenschap.
Paarden zijn niet zo van de nuancering. Ze begrijpen zwart en wit. Maar de grote hoeveelheden grijs er tussenin, waar wij mensen ons dagelijkse leven mee volstoppen en wat trouwens ook bij ons bron voor veel misverstanden is, daar kan een paard helemaal niks mee. Consequent zijn is een begrip dat veel voorbij komt in de paardenwereld. Vooral bij gedragsdeskundigen, die te maken hebben met paarden die ‘gecorrigeerd’ moeten worden. Bizar. Meestal zijn het de eigenaren, die bijsturing nodig hebben. Met die paarden is vaak niets mis. Ze zijn alleen hopeloos in de war geraakt door alle verwarrende en ook steeds wisselende signalen. Wat de ene dag mag, mag de andere juist niet. Soms betekent braaf ho, maar een volgende keer is het niet de bedoeling dat hij stopt, want dan zegt het baasje het alleen maar als hij iets goed doet of ter geruststelling van zichzelf. Maar hoe kan hij het verschil weten? Wees eens eerlijk, gebruiken jullie ook te pas en te onpas ‘braaf’? Of een ander woord? Heb je voor alle reacties die je wilt een specifieke hulp? Of betekent teugeldruk de ene keer nageven en de andere keer stoppen? Welke beenhulp geef je om harder te draven? En welke voor uitstrekken…?
Gedram en dwang
Consequent zijn is iets anders dan doordrammen op het terriërachtige af. Maar consequent zijn betekent ook dat je nadenkt over hoe je een paard iets duidelijk wilt maken. Als je paard je niet begrijpt, is het verstandiger om een stapje terug te doen en hem uit te leggen wat je bedoelt, dan het honderd keer te herhalen in de hoop dat het kwartje een keer valt. Hoewel dat soms wel gebeurt, kan het tot een hoop frustratie en blijvende schade in de relatie tussen jullie leiden als het onbegrip lang aanhoudt. Vooral als daar gedram en dwang bij komt. Alsof je harder schreeuwt tegen iemand die een andere taal spreekt en je dus niet begrijpt. Ga je die ook slaan?
Stapje terug
Een stap terug doen is voor sommigen een ego-dingetje. Dat gaat niet, want dan lijkt het alsof ze iets niet kunnen. Terwijl ik ervan overtuigd ben dat grote africhters als Edward Gal en Carl Hester precies dat doen: steeds weer uitleggen en daardoor een hechte band met hun paard opbouwen. Hun rijdieren weten wat er van ze wordt verwacht bij een bepaalde hulp, want dat is iedere keer hetzelfde. Dat geeft ze een gevoel van veiligheid. ‘Als hij dat doet, doe ik dit en dan is het goed.’ En dus niet: ‘oh help, hij doet dat, maar gisteren deed ik dit en was het niet okay, maar ik weet niet zo goed wat ik dan wel zou moeten doen…’ En dan gokt een paard iets en krijgt hij op zijn kop als hij het verkeerde kiest.
Bitch
Ik heb mijn hele leven al terriërs. Ik zou ze niet vasthoudend willen noemen, eerder eigenwijs (‘kom binnen Dot.’’Jaahaa, stráks…’). Ook een veel voorkomende eigenschap in de paardenwereld, waarover we nog eens een leuke boom kunnen opzetten. Wie zich omschrijft als een terriër, noemt zichzelf eigenlijk een bitch. En nou kan dat in sommige kringen ook weer als een compliment worden opgevat, maar ik vind het nogal verschil uitmaken of je een bitch wordt genoemd of er eentje bent.