Zo, dat was dan weer het jaarlijkse Texelweekend. En wat voor weekend. Het eiland liet zich van zijn beste kant zien. De bijnaam ‘Ibiza van het Noorden’ is niet voor niets. Ik denk dat er een aantal mensen met roodverbrande koppies huiswaarts keerden.
Ik geef toe dat ik best gespannen was voor de eerste dag. Het mooie weer brengt voor mij altijd wat hooikoorts-zorgen met zich mee. Het was ineens bijna twintig graden warmer en de natuur ontplofte. In de week ervoor had ik één training waarbij DD niet anders deed dan niezen. De arme schat kon er niets aan doen, zijn neus jeukte zo en zijn ogen traanden. Ik heb de dosering Cetirizine wat opgevoerd en deed extra oogdruppels (natriumchromoglycaat) overdag en daar gingen we, op hoop van zegen.
Eerst zijn we met een groep vrijwilligers donderdag ruim twee uur bezig geweest om alle banen neer te zetten. Want zo’n groot evenement staat er niet zomaar. Maar het is ook wel weer een mooi gevoel om zoiets met z’n allen voor elkaar te maken voor iets waar we allemaal van genieten, namelijk paardensport. Dat zag ik helaas niet overal terug de dag erna op het losrijterrein. Ik zat zelf ook op een bont ontploffingsgevaar, want hij vond het echt zo leuk, al die paarden om hem heen. Maar in
plaats van rukken, trekken, slaan of mopperen, ben ik gaan stappen en daarna een beetje draven en galopperen aan een lang teugeltje, tot ik het idee had dat zijn aandacht weer enigszins bij mij lag. Hoewel, hij bleef schreeuwen. Helemaal toen hij zijn weilandvriendinnetje Haya ergens ontwaarde. Het was eigenlijk aandoenlijk om te zien. ‘Ben jij hier ooook’, schreeuwde hij letterlijk, als een blij ei.
Blij mannetje
De eerste proef had hij nog wel een beetje jeuk aan zijn neus en daardoor zijn hoofd niet helemaal stil, iets waar de jury terecht streng op strafte. Maar het is daarmee altijd zo dat hij er naarmate ik langer rijd een soort van overheen komt, dus de tweede proef reden we winst. Ik had er wat meer aan kunnen rijden, maar ik was wat voorzichtig.
De zaterdag was geweldig. Het hele scherpe van de eerste dag was eraf. Zijn neus was gewend. Hij vond het oprecht leuk en ging als een blij mannetje aan de slag. Ik heb beide proeven met een stralende glimlach van oor tot oor rondgereden, genoten van het gevoel dat hij me gaf. Mooie punten, ook nog in de prijzen en een tevreden paard, wat wil je nog meer.
Marco kwam mijn neus uit
Zondag reden we nog één gewone proef, die opnieuw fijn voelde. Maar daarna was het grote moment daar. Vorig jaar heb ik me laten overhalen (lees: ben ik gedwongen) om mee te doen aan de kür. Belofte maakt schuld. Ik was er voortvarend mee aan de slag gegaan, tot mijn moeder overleed. Toen was de motivatie even weg en lag het project stil. Maar naarmate de datum voor dit weekend in beeld kwam, werd ik door deze en gene fijntjes herinnerd aan mijn belofte…
Door het koude en natte voorjaar kwam het oefenen er niet echt van, het land was te nat. En ik heb zelf slechts een 20 x 40 bak. Ik heb het filmpje van de ene keer dat we de proef hebben geoefend vorig jaar duizend keer bekeken en in mijn auto draaide de kürmuziek, die door mijn goede vriendin MayBrit Grootenboer in elkaar was gezet, zo vaak, dat Marco enigszins mijn neus uit kwam. Maar ik kende daardoor ieder riedeltje en wist precies waar ik bij welk pingeltje moest zijn.
Harmonie
DD vond het terrein van de kür aanvankelijk erg spannend, met al dat publiek, vlaggen en muziek. Maar dan blijkt de diepe band die we hebben. Na wat stappen en laten kijken vond hij het toch wel leuk, al die aandacht voor hem. Hij danste door de kür, met prachtig ver doortredende achterbenen en hij gaf zo’n blij gevoel. Dat hij al drie dagen in touw was voelde ik wel aan de wissels, maar in het uitstrekken stegen we lekker op.
Na de laatste groet kreeg hij een groot applaus, waar hij blij verrast op terug hinnikte, zo grappig. Ik was zo trots op hem. Veel mensen (en de jury) merkten op hoeveel harmonie eruit sprak en dat het er blij en vriendelijk uitzag. Kijk, dát vind ik nou belangrijk. Als we willen dat we over tien jaar nog steeds mogen paardrijden, dan moeten we laten zien dat het leuk is, ook voor een paard. Ik hoopte dat onze band, onze vriendschap en de liefde die ik voel voor dit prachtige beest te zien was. Oordeel zelf maar of je vindt dat dit is gelukt.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.