Ik weet effe niet zo goed hoe ik moet beginnen. Er was weer een incidentje met DD. Het leidde tot pittige discussies hier thuis. Ik heb altijd even tijd nodig om dat te verwerken. Om het in de verdediging schieten op te lijnen met wat ik diep vanbinnen voel.
Een probleem ontstaat nooit zomaar ineens. Het is een stapeling. Zeer terecht merkte partner al eerder op dat ik iets van mijn ijzeren consequentheid kwijt ben. Of althans bij DD. Hij omschreef het treffend. ‘Je bent te verliefd op dit paard en daardoor zie je hem teveel als vriendje in plaats van als een paard dat leiding nodig heeft.’ Ik kan niet anders zeggen dan dat hij gelijk heeft. Is het de leeftijd dat dit er bij mij in is geslopen? Ik weet het niet. In de dagelijkse verzorging en met andere paarden ben ik nog steeds super duidelijk. Maar ik merk wel dat ik in het rijden met DD hem te makkelijk met dingen laat wegkomen of compromissen zoek. Dat begint met een hulp waar hij niet of niet afdoende op reageert en ik vervolgens niets mee doe. Waardoor hij onbewust merkt dat die hulp dus niet echt betekent dat ik het meen. Bij de meeste paarden leidt dit alleen tot luiheid of niet aan het been zijn. Bij hem ontaardt dat in het opzoeken van de grenzen. Of misschien wel het zoeken naar leiderschap.
Bijna alsof hij een toeval krijgt
Maar er is meer aan de hand dan dat. Ik ben ervaren genoeg om die leiding weer terug te nemen. In de bak krijgt hij een functioneringsgesprekje als hij zich misdraagt. Buiten is dat een ander verhaal. Zijn reacties gaan gepaard met iets dat ik niet goed kan plaatsen. Ik ben nu even heel eerlijk tegen jullie. Het is iets waar ik diep van binnen al een tijdje mee worstel. Als hij zo’n reactie geeft, voel ik bij hem blinde paniek en verlies van controle. Extreem uitgelegd: alsof hij een toeval krijgt. Het begint eigenlijk altijd wel met een situatie die hem spanning geeft. Dit keer waren het wandelaars met paraplu’s. Maar die spanning zorgt vervolgens voor kortsluiting. Bij een schrikreactie, die Socrates bijvoorbeeld ook veelvuldig heeft onderweg, heb ik als ruiter altijd nog enige invloed. Misschien niet meteen op dat moment, maar wel kort erna, waardoor het beheersbaar blijft. DD lijkt echter zelf de controle kwijt. Hij probeert achteruit te lopen, steigert, draait en dan moet ik alle zeilen bijzetten om te voorkomen dat hij valt. Hij schudt zijn hoofd en is dan enige tijd van slag. Zijn reactie is anders dan normaal. Hij is 12, ik heb hem al 11 jaar. Hoe kan het dat de eerste 10 jaren daarvan probleemloos zijn verlopen en dit nu zo’n ding wordt?
Mijn gereedschapskist is leeg…
Partner was in alle staten. ‘Ga je hiermee door tot je wel een keer op het asfalt ligt?’ Uiteraard schiet ik dan in de verdediging en piep ik dat er toch niets is gebeurd. Het is weer goed afgelopen. En ik ben erg van het wél doen, face your fears, ga het juist tien keer opzoeken om te zorgen dat het weer normaal wordt. Echter, een paard van 1.80 is aan de hand in zo’n situatie ook niet te houden, dus dat moet je wel erop doen. En het is natuurlijk symptoombestrijding, want de volgende keer is het weer totaal iets anders dat het triggert. Het gaat erom dat DD zich op momenten van paniek veilig voelt bij mij of zich althans tot mij wendt voor de oplossing en dat is nu niet zo. Maar heeft dat met rijkunst te maken of is er meer aan de hand? Ik houd er niet van om de oplossing buiten mezelf te zoeken en ik ben echt de eerste om aan mezelf te twijfelen. Ik heb alle kunstjes uit mijn gereedschapskist geprobeerd, van de oplossingen van Tristan Tucker tot Andrew McLean. De reactie die ik bij DD voel blijft vreemd en ik moet helaas toegeven dat ik zoiets als dit in al mijn jaren nog nooit heb meegemaakt. Hij is kramperig en ik weet dat dat een hersenaandoening is die met de jaren verergert. Voor de kenners: alsof de isolatie van een draad af is, ergens in het cerebellum. Zou dat hiermee te maken hebben?
Paardrijden, dat ben ik
Wat doet dit met mij? Het voelt alsof er een kleedje onder me vandaan wordt getrokken. Ik weet dat partner niet bedoelt dat ik helemaal moet stoppen met rijden, maar zo voelt zijn -terechte en uit liefde geuite- reactie wel. Ik ben inderdaad zeer gehecht aan dit paard. Het rijden gaat negen van de tien keer wel goed en geeft me dan een enorme kick. Paardrijden is deel van mijn identiteit. Als ik dat opgeef, verloochen ik mezelf. Mijn ervaring zegt echter dat er wel degelijk iets met DD aan de hand is. En ik weet ook dat partner gelijk heeft. Ga ik domweg door tot het wel een keer goed mis gaat? De telefoon ging en daar was mijn geweten, in de vorm van mijn oude instructrice, mw. Barrau. In dit geval mag je ‘oude’ letterlijk nemen. Ze nadert de honderd en is nog zo scherp als een snaar. Ze hoorde me aan, ik zag haar door de telefoon met haar wijze hoofd schudden en ze zei in haar hoogbeschaafde Nederlands ‘meisje, bespreek dit nou eens met je dierenarts’.
Ik ben moed aan het verzamelen, want het valt niet mee om in alle eerlijkheid hierover te praten. Tot die tijd kun je me regelmatig met een paraplu door de wei zien lopen. Want dat hij daar van flipt is mijn eer te na.