Ik begreep deze week meteen weer waarom ik eigenlijk een hekel heb aan op vakantie gaan. Omdat ik er gewoon niet goed in ben. Je moet proberen een beetje rustig naar zoiets toe te werken, zodat je de tijd heb om je tas in te pakken en je huis klaar te maken voor de oppas. Ik rende als een kip zonder kop van hot naar haar, met een bult werk op m’n nek wat nog ‘even’ af moest.
Leerlingen die keurig iedere week trouw rijden laat ik nooit in de steek. Tegen iemand met een probleem kan ik ook geen ‘nee’ zeggen. Al helemaal niet als het een paardenprobleem is, waarvan ik zie dat ik het in één à twee sessies kan verhelpen. Gewoon door de ruiter op het juiste spoor te zetten. Nog even een vergadering aan de overkant die belangrijk is, want ook daar moet het werk door kunnen gaan als ik weg ben. En ineens komt er iemand in de lucht die ik al twee weken geleden een concept had gestuurd. Al die tijd hoor je niets, maar er moet uiteraard van alles anders. Met tussen neus en lippen: ‘oh en wanneer kan je het klaar hebben, want we zitten erop te wachten…’ Tja, dan ga ik niet lekker weg als het er nog ligt. Dus maar weer een paar avondjes doorgaan.
‘Je kan toch wel even….’
Ik was gevraagd om de Texelse schapenhouders in nood te helpen met een discussie avond. Kon nog nét, voor vertrek. Ook helemáál niet weinig werk, al moet ik zeggen dat de mannen er zelf keihard aan meewerkten. Waarbij je moet bedenken dat ze toch al korte nachtjes maken momenteel, want de geboortegolf is alweer op gang aan het komen. Ondertussen ging het met de rug van DD weer even aardig mis, dus ik had een hotline met de kliniek. Komt er een appje binnen dat de uitgave van een magazine waaraan ik meewerk wordt vervroegd, dus er is volgende week redactievergadering. Ben er niet jongens. Oh ja, dat had ik gemeld. Maar dan kan je toch nog wel even vrijdag voor vertrek…. AAAAAAHG. Nee!
Niet ziek worden, niet ziek worden
En om me heen lopen steeds meer mensen te snotteren, want de griep tiert welig. Ik loop met een grote boog om iedereen heen. Partner mopperde (terecht) dat ik zoveel stress heb dat ik geheid straks in Amerika in elkaar zak als ik alles loslaat. Weerstand nul. Eén gelukje: de lange termijn weersvoorspellingen geven een steady 24 graden aan. Exit skipak, entree korte broek. Ik zie wel dat het hier komende week ’s nachts onder nul dreigt te zakken. Meestal loopt dat op Texel minder vaart, maar zo ja, dan moet het water in de stal eraf. Iedereen is geïnstrueerd hoe, dus ik moet dat ook loslaten.
Mij niet meer bellen, ik neem niet meer op. Ik móet echt de laatste dag besteden aan afronden, voorbereiding en schoonmaken voor de oppas. Er liggen inmiddels op tal van plekken lijstjes. Ik heb zelfs een lijstje waar de lijstjes liggen. Mocht ik wat zijn vergeten, dan ga ik er vanuit dat iedereen zijn eigen hoofd even gebruikt. Ook niet mailen of appen, ik wil niet iets lezen dat ik moet gaan doen terwijl ik daar probeer te ontspannen. Deze twee weken zijn voor mij. Daarna ben ik weer van jullie.
See ya later, alligator (dat laatste letterlijk nemen)…