Uitgeschakeld…

Het maakt geluid als ze een naald in je oog steken. Iets tussen kraken en knersen in. Alsof je met je vingers over een ballon wrijft. Er ging iets aan vooraf. Twee kapotte TL’s, mijn horloge stond stil, een computer die er ineens mee ophield en een spontane zwarte bel in 1 oog, waardoor ik maar half zag. Tja, ellende komt toch in drieën? Dit hield niet op.

Ik werd ermee wakker. Wrijven hielp niet. Douchen ook niet. Dan maar even de frisse ochtendlucht in om de paarden buiten te zetten en stallen uit te mesten. Maar het bleef, die rare zwarte bel onderin mijn gezichtsveld. En ik heb een verleden met wat oogproblemen, dus niet gewacht en de dokter gebeld. De Nederlandse gezondheidszorg is echt geweldig. Een alerte huisarts die niet aarzelde, meteen door naar het ziekenhuis, waar de oogarts me even apart nam omdat hij slecht nieuws had. Mijn netvlies bleek gescheurd en losgekomen. Dus meteen door naar Alkmaar, waar de operatiekamer al in gereedheid was gebracht. En de situatie was zo acuut, dat narcose geen optie was.

Ik was bang, doodsbang

Het ging allemaal zo snel, dat ik alleen in de auto op weg naar Alkmaar de tijd had om bang te zijn. Bang om half blind te worden.
Ken je die beelden van die martelcontainer? Ik werd in precies zo’n stoel gezet. Alleen wel door heel aardige mensen, die me bemoedigend in mijn arm knepen en mijn schouders vast hielden. Het ging gelukkig snel. Infuus in mijn hand (even mis, dus een bloedbad) en toen dus die prik in mijn oog. Dat is inderdaad wat je je erbij voorstelt, eng en niet leuk. Hoewel de griezeligheid de pijnlijkheid in ruime mate overstijgt. Daarna voel je echt niks meer. Je moet je eraan overgeven. Echt iets waar ik goed in ben (NOT). Waar ik aan dacht op dat moment? Niet aan iets speciaals. Angst blokt alles.

Geef me de zaag…

Je ligt dus machteloos stijf van de stress krampachtig verplicht te ontspannen, omdat je doodstil moet blijven liggen. Met allemaal gekke geluiden om je heen, enigszins gedempt door het operatiekleed, waar ze gelukkig tegenwoordig zuurstof onder pompen, zodat je niet benauwd wordt. Het was geen kleine ingreep. Meer dan een uur dacht ik steeds ‘nu zal hij toch wel eens klaar zijn’? Ik had wel een arts met humor gelukkig. Toen ik opmerkte dat ‘geef me de prikker’ niet zo’n geruststellende opmerking is voor een nerveuze patiënt, zei hij gevat ‘en dan wil ik nu de zaag’…

Ik voel me schuldig

Na nog anderhalf uur in een uitslaapkamer in een zeer ongemakkelijke stand met mijn hoofd naar beneden om een ingebrachte gas-bel op de juiste plek druk te laten geven, mocht ik liggend mee naar huis. Na een even moeizame nacht op mijn rug zonder kussen weer terug. Het verband is eraf. Ik zie nog niks, maar dat schijnt normaal te zijn. Er is nog weinig van te zeggen, mijn lichaam moet de rest doen. De operatie is op zich geslaagd en volgens de oogarts op het nippertje, echt net voor een vitaal deel loskwam. Ik had uiteraard alweer een hele lijst met vragen, waarin in de eerste het woord ‘paard’ voorkwam. Ik weet uit ervaring dat artsen daarvan diep moeten zuchten en daarop was deze geen uitzondering. Zijn antwoord was nee. Hoewel ik met een veiligheidsbril op wel over een paar dagen mag binnen- en buitenzetten. En lesgeven, als ik tenminste weer iets zie. Maar ik moet beseffen dat het geen kleine ingreep was en herstel afhangt van hoe ik me aan de leefregels houd. Net wat voor mij. Je verder niet ziek voelen, maar niks mogen doen. We zijn twee dagen verder en ik word nu al gek. De meiden en lieve vrienden zijn druk met uitmesten van mijn stallen, de wei doen…en ik voel me steeds schuldig dat ik ze zoveel werk bezorg. Arme partner heeft er een enorme last bij, want ik mag niet bukken en tillen. Ik wéét dat het even niet anders kan, maar ik vind het zó moeilijk.

Alles overhoop

Het is gek hoe je leven in een klap een andere wending kan krijgen. Ik was lekker druk met van alles en ineens maak ik me zorgen of ik blind word.
Nou ja, de computer doet het ook weer, dus ik houd nog even hoop…
Maar toen las ik ineens het bericht over de in de paardenwereld overal bekende Eric Hart, die is overleden. Dan schaam ik me bijna voor mijn eigen zorgen en verdriet, wat zo klein is in vergelijking.

Ik hoop dat je de rust hebt gevonden, vriend.