Ik weet niet of het altijd al in mijn karakter zat, of het gewoon iets is dat iedereen heeft of dat het erger wordt met het verstrijken van de jaren. Ik kan steeds minder goed tegen verandering. Ik kán het wel, maar het duurt effe. En leuk is anders.
Een eigenaar die al ongeveer tien jaar bij op stal mij stond, vertrok zaterdag met haar twee paarden. Niet geheel onverwacht, want ze is verhuisd naar een plek waar ze zelf land heeft. Logisch dus, heel begrijpelijk. Ze vond het zelf ook wel moeilijk om hier weg te gaan, want ze had hier altijd met veel plezier gestaan. Tja, je raakt in zoveel jaar toch helemaal ingeburgerd en een soort van gehecht aan elkaar, als je elkaar dagelijks ziet. En ze was ook een heel fijn iemand om op stal erbij te hebben. Ze woont niet heel ver weg, dus ze is de wereld niet uit en ik ga haar merries beslist tegenkomen. Maar zeker met één van de twee heb ik een hechte band. Dat is nogal een knuffelig type, dus daar had ik iedere avond met het laatste rondje een heel ritueel mee opgebouwd. We hadden dan altijd even een onderonsje, waarbij haar ogen helemaal fluwelig werden. Zo’n zachte blik, je ziet het wel eens bij merries die naar hun veulen kijken. Ja, die ga ik absoluut hevig missen. Belachelijk hoe ik me toch altijd aan dieren hecht. En vooral ook lastig.
Hees van het hinniken
De eerste dag dat ze weg waren, was ik helemaal van slag en DD ook. Lege stallen in het voorbijgaan…ik vind het vreselijk. DD stond maar te gillen, hij was er ’s avonds hees van. Zijn maat Harry is wat minder opgewonden, type Labrador. Die was volgens mij blij dat er nu meer gras voor hem was. Socrates, die een heilig respect had voor de merries en er al vandoor ging als ze maar zijn kant op keken, kon ineens rustig grazen. Hem heb ik wel een paar dagen extra in de gaten gehouden. De laatste week vond ik hem erg teruggetrokken. Nou is hij nooit een dijenkletser van gezelligheid geweest en zonderde hij zich altijd al wat af van de rest, maar ik had toch een bepaald gevoel dat er iets niet klopte. In overleg met de dierenarts heeft hij drie dagen pijnstilling gekregen, want zijn voetjes waren ook net bekapt. Op het straatwerk richting de wei liep hij moeizaam, toch wat gevoelig. In het land ging het beter. We zijn nu een paar dagen verder. DD is iets meer gewend. Hoewel, ik moest even een bankstel ophalen met de trailer en bij terugkeer stond hij alweer brullend bij de ingang te hopen dat er iets met vier benen uit kwam. Socrates is weer als vanouds of misschien zelfs beter. Tussen de mannen wordt hij niet weggejaagd en staat hij ontspannen te grazen.
Wie weet komt er weer wat
De Texelse paardentamtam werkt meestal snel, dus er komt vanzelf wel weer iemand anders aan de deur. Ik wacht het af en ga er niet hevig mee adverteren dat ik plek vrij heb. Het moet namelijk wel iemand zijn die een beetje bij ons past. Waar ik naar zoek? Je moet bereid zijn om je handen uit de mouwen te steken, ook ongevraagd. En iets voor een ander over hebben. Ik kan niets met mensen die mest zien op de poetsplaats en dat laten liggen omdat het niet van hun paard is. Of slechts één vierkante meter voor hun stal vegen. Ook heb ik liever iemand die van plan is langere tijd te blijven, zodat de paarden een stabiele kudde kunnen vormen. Zelf een paard erbij kopen is uiteraard ook een optie, maar ik weet tegenwoordig niet waar ik zou moeten beginnen. Betrouwbaar, gezond? Niet te betalen. Vooral gezondheid is een dingetje, het lijkt wel of ze allemaal wat mankeren. Partner staat ook niet meteen te juichen bij het idee van drie eigen paarden. En als ik dan voorzichtig aangeef dat Socrates niet het eeuwige leven heeft, noemt hij fijntjes kennissen op die nog paarden van 30plus hebben. Nou ja, even afwachten wat het universum allemaal voor ons in petto heeft. Eerst maar aan deze situatie wennen.