Bij het begin van het ruiterpad had zich een mannetje geposteerd op een vouwstoel. Hij zag eruit als een tuinkabouter. Ik bedoel dat niet denigrerend, het was echt zo. Compleet met puntbaardje. En hij was niet eens verkleed. Maar dat was volgens mij ongeveer het dichtste dat hij bij de natuur kwam.
Toeristloos zijn we eigenlijk nooit op Texel, maar in deze tijd van het jaar zitten er wel duidelijk vogels van een ánder pluimage. Vooral van het soort dat zich normaal driehoog achter tussen het beton ophoudt en het contact met paarden beperkt tot het lezen van de Lucky Luke. Van die mensen die, als je ze te paard nadert, àchter een boom gaan staan, omdat ze denken dat het fijner is als je paard hen niet ziet. Waarbij ze dan gemakshalve vergeten dat ze het formaat om je achter een boom te verstoppen al 621 Big Macs geleden achter zich hebben gelaten. Nog los van het feit dat de zintuigen van een paard zich daar sowieso toch niet door laten foppen. Meestal roep ik op enige afstand of ze even naar voren willen stappen en leg ik het netjes uit dat ze anders een veel grotere schrikreactie kunnen verwachten. Begrip kweek je volgens mij vooral met voorlichting.
Tyrannosaurus Rex
Helemaal geen probleem hoor. Prima dat deze mensen er in de zomermaanden wèl op uit trekken. Ook helemaal niet erg dat ze het ruiterpad uitkiezen als locatie om spelletjes te doen, met de grote groep kindertjes die aan hun zorg is toevertrouwd. Of het echt de meest handige plek is in het hele bos, is een tweede. Ik bedoel, er staan overal bordjes, zelfs met plaatjes van paard en ruiter, voor als je net doet alsof je het Nederlands niet begrijpt. Of van een hoefijzer, wat me toch ook een aardige hint met een voorhamer lijkt. Maar goed, nog steeds niets aan de hand. We zitten op een páárd, niet op een Tyrannosaurus Rex. Als alle kroost even opzij gaat, kunnen wij er rustig langs stappen. Geen enkele reden dus, om uit je tuinstoel op te vliegen, waardoor je één van onze paarden vreselijk laat schrikken. En al helemaal niet om luid schreeuwend te proberen ons de weg te versperren en te roepen dat we het ruiterpad niet op mogen. Het was duidelijk te zien, even overwoog Kabouter Plop om de teugels te grijpen. Ik ben blij voor hem dat hij dat niet heeft gedaan. Wel jammer dat hij onze keurige, in zijn landstaal uitgesproken uitleg dat hij op de ruiterroute zat en we er graag even langs wilden, bleef overschreeuwen.
Vakantiestress?
Eén van mijn buurmannen (we wonen hier nogal ver uit elkaar) heeft een boerderij waarvan de ingang aan een fietspad ligt. Er staat ergens een klein bordje over bestemmingsverkeer. Om bij zijn huis te komen, moet hij dus een stukje met zijn auto over dat pad. Normaal nooit een probleem. Maar hij vertelde me dat hij afgelopen week al een paar keer door een opgewonden toerist met veel misbaar is tegengehouden.
Ik ben altijd erg voor uitleg. Ik snap best dat mensen uit een stad niet begrijpen hoe het plattelandsleven, de natuur en een paard in het bijzonder werkt. Ik spreek meerdere talen, dus er is vast wel eentje bij waarin ik dat kan verhelderen. Wat ik niet zo goed begrijp is dat je tijdens je vakantie zo gestrest bent, dat je daar niet even naar luistert, desnoods vragen stelt of het gesprek mee aangaat.
Van het eiland afgefikt
Dat er geen boswachter in de buurt was, was niet zo raar. Het was op een zondag en degene die dienst hebben, hebben hun handen vol om te voorkomen dat er ergens in de gortdroge duinen iemand toch niet even een kampvuurtje maakt ( ‘ik blijf erbij met een fles water om te blussen’), een barbecue aansteekt (‘welnee, dat scheutje benzine brandt zo weg’) of een wensballon met brandend kaarsje oplaat (‘waait vast wel naar zee’). Allemaal waar gebeurd. Een wonder dat we nog niet met z’n allen van dit eiland zijn gefikt. Want die beloofde wolkbreuken van afgelopen week hebben ons nooit bereikt. Mocht Pluvius ons binnenkort wel in het oog krijgen, dan hoop ik dat onze Staatsbosbeheerders (M/V) weer heel even aandacht aan de ruiterpaden willen geven. Zelfs voor paarden met Duits bloed in hun afstamming gaan de kuilen die er nu in zitten een beetje te ver…