Trots op mezelf

Het was een test. Niet of ik het nog kon, maar vooral of ik het nog leuk vond. En ik zocht ook naar iets waardoor ik me eindelijk weer een beetje trots op mezelf kon voelen. Voor mij sowieso nogal lastig. Dat laatste vond ik, maar vooral ergens anders.

Het was nu of nooit. Na anderhalf jaar blessureleed loopt DD alweer een tijdje goed. Hoe lang wacht je dan voor je weer eens de wedstrijdring in rijdt? Alle oefeningen van de ZZL beheerst hij. Maar ik weet dat het aan elkaar rijden van een proef een ander verhaal is. Je hebt niet effe lekker de tijd om wat langer voor te bereiden voor de inzet. Of om er opnieuw in te rijden als er een wiebeltje in zit. De enige manier om beter te worden in proeven rijden is door het te doen. Zelfs in een oefensituatie is het anders dan voor het echie.

Een mentale schop onder mijn kont

Ik heb de neiging om thuis door te blijven trainen tot het voor mijn gevoel perfect gaat. Wat nooit lukt, dus dan komt het er niet van. Ik moet mezelf echt een mentale schop geven. En dat heb ik gedaan. Zonder er ruchtbaarheid aan te geven. Slechts een paar mensen wisten het. Nog een reden om het nu te doen: met alle oprukkende corona perikelen weten we niet wat er allemaal gaat gebeuren. Paardensport lijkt niet erg riskant qua besmettingsgevaar, maar je weet nooit wat er uit solidariteit wordt verboden. Het leek even spannend, maar er kon nog worden gestart, zij het in een zeer uitgeklede vorm. Alsof het normaal wel zo’n dolle boel is tijdens een dressuurwedstrijd… echt niet. Maar nu was er in plaats van twee kippen geen kip toegestaan qua publiek. Nou kan dat me weinig schelen. Het stadium dat ik me druk maak om wat een toeschouwer vindt ben ik gelukkig allang voorbij. Nee, het ging me echt om het gevoel. Vond ik dit nog wel leuk.

Ik vind dit leuk, ik vind dit leuk…

De aanloop naar de wedstrijd was behoorlijk gestrest. Het was al dagen k**weer. Harde wind, veel regen. DD gedroeg zich niet al te best, wat ongetwijfeld ook door mijn zenuwen kwam, want die had ik uiteraard toch. Gelukkig was daar partner, die zijn oude rol als trainer oppakte en mij op de rails hielp, zodat ik mezelf terugvond. Waarom deed ik dit ook alweer? Oh ja, omdat ik het zo léúk vind…

Drie dagen voor een witte staart

Ik was bijna vergeten hoeveel werk het is. De staart wit krijgen is altijd een dingetje bij een bonte. Drie dagen wassen kostte het. En hij was nog niet eens echt wit daarna. Maar ik vond het genoeg voor ons debuut. De witte rijbroek lag stoffig in de kast. De wedstrijdlaarzen poetsen (gewoon met schoensmeer, zoals het heurt) maakte het nog meer werkelijkheid. Ik ging dit doen. Bij het invlechten was DD opvallend braaf, ondanks de gierende wind om de deur. Of hij het zich herinnerde? Geen idee. Maar als dat zo was, was het een prettige herinnering, want hij leek het wel aangenaam te vinden. Ik ben normaal niet zo van dat gepoets en getrut, maar nu was het een prima remedie om zen te worden Het was ook het eerste moment dat ik in mezelf dacht: he, lekker.

Een blij ei

Het tweede moment kwam na het opstijgen voor het losrijden. DD vond het echt leuk. Hij liep als een blij ei opgetogen in de rondte, maar wel zeer gehoorzaam. Het is altijd een delicate balans: ik wil het mooie er niet afrijden, maar ik weet dat hij veel tijd nodig heeft. Alsof het duurt voordat alles in dat grote lijf van hem goed op elkaar is afgestemd. Ik had misschien wat meer moeten doen. Twijfel, twijfel. Bij het binnenrijden van de eerste proef trok dat gelukzalige gevoel dat alleen ruiters kennen door me heen. Dat je wordt gedragen door een enorme krachtpatser, die op scherp staat, maar wel zijn uiterste best doet om je aanwijzingen op te volgen. Nee, het ging niet vlekkeloos. Maar er zaten ook goeie stukken in. Wat minder ging was geheel aan mijn onwennigheid te wijten. En een beetje aan mijn witte handschoenen, die na al die tijd in de kast half vergaan bleken en daardoor glad, wat mij afleidde. De tweede proef stond hij nog meer aan en ik ook. Stralend reed ik rond, ik heb dit gemist. Het is dan natuurlijk leuk als je je gevoel gereflecteerd ziet in de punten, met bruikbare aanwijzingen erbij. Voor zijn debuut in de ZZL was ik meer dan tevreden met 61,9% en 63,3 %. Zoals de jury toelichtte: hij heeft nog niet helemaal de kracht om de galoppirouettes met genoeg impuls uit te voeren, maar hij zakt er achter wel mooi onder, dus de techniek klopt. En het drafwerk is stoer, dus daar zaten hoge punten tussen. Als er in de toekomst cijfers worden gegeven voor ‘happy athlete’ scoort hij een 10.

Fris en fruitig op zijn 28e

Een lekker gevoel? Absoluut. Trots op mijn paard? Beslist. Trots op mezelf? Hmmmm, ik wou dat ik dat wat meer kon voelen, want ik besef dat na anderhalf jaar zoiets neerzetten met zo’n grote klont paard echt niet verkeerd is. Die tevredenheid kwam pas de dag erna. Al ruim 20 jaar geef ik wekelijks les aan de nu 28-jarige Kris. En daarmee bedoel ik een paard. Als je hem ziet, geloof je het niet. Fris en fruitig, super lenig in de zijgangen. Iedere week bedenk ik een programma om zijn lichaam fit en zijn hoofd bezig te houden. En je ziet het resultaat. Hij loopt appuyementen waar ik met DD niet aan kan tippen. Als ik hem tevreden over de rug zie draven, al zijn spieren soepel deinend, ja dán voel ik me stiekem een beetje trots.

Helpen om een paard zo lang gezond én gelukkig te houden, daar kan geen winstpunt tegenop.