Ik ben nogal makkelijk in het delen van wat ik meemaak door erover te schrijven. Het helpt me vaak om mijn hoofd te ordenen. Afgelopen weekend had ik een behoorlijk traumatische ervaring. Misschien dat ik er ooit nog wel eens over begin, maar daar ben ik nu nog niet aan toe.
Het was een rare week. Positieve dingen, zoals de scan van DD, die helemaal goed was. Maar ik had me voorgenomen hem tot het einde van deze maand vrij te geven en dat ga ik ook doen. Ik heb stille hoop dat het wat warmer wordt, zodat hij net iets minder fris is als ik er weer op klim.
Er kwamen echter ook wat verdrietige berichten binnen over paarden waar ik wat mee heb. Die broeiden, ik denk met de vertraagde shock van het weekend, onderhuids door tot een escalatie. Die kwam in de vorm van een weer eens weigerende schrikdraadinstallatie. Nieuwe palen, nieuwe draden, nieuwe isolatoren, nieuwe grepen, nieuw apparaat, alles opnieuw verbonden en…nog nauwelijks prik op de draad.
Manvolk geeft advies
Er zijn ongetwijfeld veel ergere dingen. Maar dit was op dit moment voor mij nou net de druppel. Ik snap namelijk niets van stroom. Dus dan ga je te rade bij anderen. ‘Je moet ook ff…’. En dan komt er iets over rode knoppen en groene knoppen, aardedraden en stroomdraadbreuken. Goed bedoelend manvolk geeft advies vanaf de zijlijn. Ik moet het dan gaan uitvoeren. Ik probeer ze altijd uit te leggen dat het zoiets is als aan hen vragen een paard een hoofdstel om te doen. Ik sta volledig onthand glazig te kijken, want ik begrijp het gewoon niet. Kortsluiting in mijn hoofd.
Ik heb iemand nodig die komt met allemaal materiaal en zorgt dat het werkt. Maar wie? Ik heb al eens een elektriciteitsbedrijf gebeld. Er kwam een man die niet eens de moeite nam om zijn handen uit zijn zakken te halen. Hij wees met zijn voet en riep draadbreuk. ‘Je moet ook ff…’ en toen iets over wat ik moest vervangen. En hij ging weer. Dat moest ik dan zelf maar doen. Er kwam wel een rekening. Waar ik overigens wel even over heb gebeld, kun je begrijpen. Maar het was dus niet iets dat ik voor herhaling vatbaar vind.
Grijp naar de alcohol
Nu was het allemaal even teveel. Uiterlijk gebeurt er bij mij op zo’n moment niet zoveel. Inwendig schreeuw ik de hele boel bij elkaar en trap ik iets hartgrondig scheldend kapot. De honden en de paarden voelen mijn stemming haarfijn aan en lopen op hun tenen. Partner ook en doet zijn uiterste best, maar ik vind het moeilijk om de knop weer om te zetten naar positief. Sommige mensen grijpen op zo’n moment naar de alcohol, maar ik heb totaal geen verslavingsaanleg. Nou ja, voor paarden en paardrijden. Maar dat is nou juist weer niet zo goed om te doen in zo’n bui. In de eerste plaats dus omdat paarden beter zijn in het peilen van je stemming dan welke blauwgejurkt medium dan ook. Vandaar dat ze zo geschikt zijn voor coaching. Je kunt niets voor ze verbergen. Maar zo’n verdrietig woeste stemming maakt ze onzeker, dus dan kun je beter uit hun buurt blijven tot je bent afgekoeld, als je de vertrouwensband niet op het spel wilt zetten.
Troost uit warme lijven
Door boosheid en onmachtig gevoel gaat je fijne motoriek het raam uit. Niet zo handig voor een ruiter. Trouwens, ik zie soms bitter weinig fijne motoriek, dus misschien betekent dat wel dat er veel mensen onderhuids boos zijn. Ik ga op zo’n moment niet rijden. Ik ga kroelen. Mijn jongens komen in de wei graag even naar me toe. Ik vertel ze alles. Ze doen braaf alsof ze luisteren, mits ik doorga met het krabben van hun schoft. DD maakt het nog bonter (pun intended). Hij wijst me heel duidelijk aan waar hij gekrabd wil worden en gaat daarin zo ver dat hij mijn arm er zo ongeveer naartoe sleurt. Het helpt. Die grote warme lijven die tegen me aan leunen. Een fluwelen neus tot een puntje getrokken van puur genot, als ik precies dat goede plekje te pakken heb. Die onpeilbare diepe blik, waarin ik iets van dankbaarheid of op z’n minst verbinding tussen ons denk te zien.
Nu nog verbinding tussen het stroomapparaat en de draad. Als ik eraan denk gaat mijn hartslag alweer omhoog.