We hadden een cliffhanger vorige week. Ik zal het niet al te spannend maken: zijn hoefgewricht is opnieuw ingespoten. Afwachten maar weer. Verder is het een saaie boel en een kwestie van administratie bijwerken. De windkracht 7 past prima bij mijn huidige humeur…
De gang naar de kliniek verliep voorspoedig. Mijn Australische vriendin, waarmee ik regelmatig elektronisch communiceer, wees me erop wat een luxe het is, zo’n voorziening op een kwartier rijden vanaf de boot. Zij woont ergens in the middle of nowhere, dagenlang reizen en urenlang vliegen van de dichtstbijzijnde bewoning. Stel je dat eens even voor, als je twijfels hebt over een paard. Ik kan hem zo inladen en laten nakijken.
Natuurlijk maakte ik me druk en voelde ik me moedeloos. De dierenarts was echter nog steeds positief over de toekomst. DD was minder onregelmatig dan de vorige keer. Op een zachte ondergrond was het nauwelijks te zien. Op het harde viel hij wel genadeloos door de mand. Maar evengoed maakte de dierenarts zich niet zo druk. Hij is ervan overtuigd dat het hetzelfde euvel is, dus is de behandeling herhaald. En als het niet afdoende is, had hij nog wel wat dingen die hij kon doen. Dat DD verder in zijn lijf los en soepel beweegt vond hij mooi om te zien. En dat is ook een goed teken. Hij heeft geen compensatie-stijfheid ergens anders. Het stoute gedrag op het asfalt is er wel door te verklaren, want op een harde bodem voelt hij het kennelijk meer.
Het moet een plezierige ervaring zijn
We willen allemaal wel een tovermiddel, waardoor een probleem in één keer is opgelost. Zo simpel is het vrijwel nooit. Ik probeer de revalidatieperiode nuttig te gebruiken en krijg daarbij gelukkig hulp van een andere trouwe vriendin. Zij stapt dagelijks op Socrates, waarna we samen als een soort tweespan een half uurtje in onze bak rijden aan een lange teugel. Door de aanwezigheid van zijn maat, blijft DD ontspannen en heb ik het vertrouwen dat ik de teugels ook echt los kan laten. Het werk is daardoor voor hem makkelijk, leuk en gezellig, waardoor er geen reden is om weg te spatten. Het wordt weer een prettige ervaring. Veel stap en een beetje draf. Het ging zelfs in de storm goed. Met mij althans, zij had haar handen vol aan die jolige bejaarde.
Mijlenver uit mijn comfortzone
Er zijn twee dingen waar ik echt heel slecht in ben en zelfs enigszins nerveus van wordt: schoonmaken en administratie. Dat komt omdat ik voor beide een soort blinde vlek heb. Ik moet ongebruikte delen van mijn brein aanspreken om taken op dat gebied goed uit te voeren. Ik kán het wel, maar het kost me enorm veel energie. Vandaar dat ik zowel onze hulp als onze boekhoudster koester en meteen vlieg bij één woord van hen. Partner merkt misprijzend op dat hij me nog nooit met zoveel fanatisme winkels heeft zien afstruinen om echte groene zeep, terwijl hij al wéken vraagt om een gewoon stuk zeep voor zichzelf. Het is tijd voor de jaarcijfers en dat maakt me hoogst onrustig, want dan moet ik toch allerlei dingen opzoeken en uitzoeken. Er is geen enkele reden voor paniek, want ik heb alles keurig opgeborgen en kan het dus terugvinden. Evengoed ligt het mijlenver buiten mijn comfortzone. Wat te doen aan deze onrust? Ik wil heel graag wat meer Ciske de Rat (‘krijg toch allemaal de…’) zijn, maar het lukt me niet om dat ook te voelen. Hoewel ik momenteel een kort lontje heb als iemand begint met ‘je moet ook…’, vraag ik me toch af of er geen tovermiddel voor is, in plaats van mezelf een schop onder mijn kont te geven.