Aan het begin van het jaar krijg ik, behalve nare blauwe enveloppen en alle jaarlijkse contributies, het rooster voor vrijwilligerswerk van de club toegestuurd. Als je lid bent van een vereniging, staat daar wat tegenover. Je moet het met elkaar doen. Dat is natuurlijk zo, maar is dit nog wel voor iedereen op te brengen?
Je moet wat over hebben voor je passie. Daar ben ik het absoluut mee eens. En het kan ook leuk zijn om daar dingen voor te doen, vooral als het met je clubgenoten samen is. Alleen heeft het schoonmaken van wc’s en het bakken van patat weinig te maken met paarden. Nou ja, die frikadellen dan misschien nog zijdelings, maar je snapt wat ik bedoel. Dus daar blijmoedig uren aan besteden is, hoe begrijpelijk ook, niet mijn hobby. Ik sprak een moeder met een ponyrijdende dochter en een voetballende zoon. Die moest zich beschikbaar houden voor meerdere kantinediensten bij twee clubs. Bovendien kan je met een pony een kind niet helemaal zonder toezicht op pad sturen (hoewel dat bij mij vanaf mijn zevende wel gebeurde en ik leef nog steeds). Tel daar het heen en weer rijden naar trainingen en wedstrijden bij op en je hebt er een baan bij.
Het is niet eerlijk
Ik vind dat ik op mijn manier best veel doe voor de paardensport. Als ik hier bij grotere evenementen optreed als jury of speaker, dan doe ik dat uiteraard geheel belangeloos, niet een paar uurtjes maar een heel weekend. Bij de kleinere maandelijkse dressuurwedstrijden wil ik lokaal niet jureren. Dan zouden mijn leerlingen niet kunnen starten, want dat mag niet bij de eigen instructeur. Ik weet dat daar elders wel eens gemakkelijk mee wordt omgegaan, maar ik doe het echt niet. Het is gewoon niet okay. Net zomin als ik ruiters wil jureren die ik weliswaar geen les geef, maar in mijn omgeving wel vaak zie rijden. Dat is toch niet leuk? Ik weet veel te goed waar hun probleempjes liggen. Hoe objectief je ook probeert te zijn, je blijft een mens en ik ben niet blind. Laat een ander daar met een frisse onbevooroordeelde blik naar kijken, veel beter. De kans dat ze daar iets van aannemen is tevens groter, want het cliché is waar: vreemde ogen dwingen.
Hier word ik rijk van…
Dat jureren elders telt niet als vrijwilligerswerk, maar het is het natuurlijk eigenlijk wel. We krijgen de wereldschokkende vergoeding van 5,50 per uur. Voor de aanwezigheid hè, zonder de reistijd. Terwijl je er al met al vaak een dag aan kwijt bent. Ik klaag niet hoor. Maar niet iedereen realiseert zich dit. Wat me opvalt -en ik heb het al eerder gesignaleerd- is dat de animo voor dressuurwedstrijden afneemt. Het gebeurde me voor de coronaperiode nooit dat ik werd afgebeld wegens gebrek aan deelnemers. Nu met regelmaat. Of het stormt of het is te glad.
Clubs vallen om
De echt grote rubrieken met dertig combinaties in één klasse die van heinde en ver komen, zie je steeds minder. Het zijn vaker combinatierubrieken, met een paar starts per klasse, liefst nog uit de eigen stal. Proefje, protocol, pleitte. Makkelijk voor de deelnemers, maar niet goed voor de gezelligheid en het niveau. Als je altijd tussen dezelfde combinaties rondrijdt, heb je niets om je aan op te trekken. Het zit in onze natuur, zie je iemand die het veel beter kan, dan willen we dat óók. Hoewel dressuur een individuele sport is, is het sociale aspect wat het leuker én beter maakt. Dat gaat steeds meer verloren. Tel daar de ouders bij op die het niet meer kunnen opbrengen om al die noodzakelijke vrijwillige hulp te bieden en je sportclub gaat ter ziele. Met veel moeite worden de touwtjes qua werkzaamheden nog aan elkaar geknoopt door een paar fanatiekelingen die er altijd voor opdraaien. Bij sommige clubs heb je de bekende, vaak wat oudere, vrijwilligers die alles op zich nemen tot ze niet meer kunnen of wegvallen. Het is geen toekomstbestendige situatie.
Maneges gaan dicht
Is er een oplossing? Ik weet ‘m niet. Het lijken me twee losse onderwerpen, waarover je landelijk zou moeten brainstormen. Misschien kunnen de regio’s het oppakken. Niks doen is geen optie, er verdwijnen steeds meer concoursen en wedstrijden van de agenda’s, clubs lopen leeg. Er stoppen ook veel maneges om allerlei redenen. Een zorgelijke ontwikkeling, waardoor de aanwas van onderaf eveneens afneemt. Met de veranderende belastingregels, het schaarser (en dus duurder) worden van ruwvoer en stro omdat er boeren noodgedwongen stoppen, de belachelijke nieuwe gewoonte om alles en iedereen aan te klagen als er iemand van een paard valt en de daardoor torenhoge verzekeringspremies, de terechte welzijnseisen waardoor traditionele niet meer van deze tijd zijnde huisvestingsplekken moeten worden aangepast, het gebrek aan personeel en áls je dan iemand vindt komt die met een eisenlijst (wil niet vegen) waar je nog niets mee kan, wordt het steeds moeilijker om een paardenbedrijf draaiende te houden.
Benut de natuurlijke aanleg
Wie het weet, mag het zeggen. Ik heb ooit geleerd van top-hockeycoach Marc Lammers dat het minder energie kost om van een 8 een 9 te maken dan van een 5 een 6. In plaats van iedereen in vrijwilligerstaken te dwingen die je niet liggen, is het misschien een idee om te bespreken waar de krachten en talenten liggen en daarmee zoveel mogelijk rekening te houden bij de verdeling van werkzaamheden. Ik houd geheel vrijwillig voor jullie wekelijks vinger aan de pols van de hippische wereld en soms een beetje daarbuiten. Als jullie dat minstens 5,50 per uur waard vinden, klik dan even op de doneerknop hieronder….