Texel is temptation island….

Ik had het al voorspeld. Zodra er hormonen in het spel zijn, verdwijnt de taalbarrière als sneeuw voor de zon. Al gauw veranderde Texel in een aflevering van temptation island…

Van de week veranderde een van de señorita’s in een Spaanse snollebol. Hengstig, het kon niet missen. Van nuffig gedrag als er zelfs maar naar haar werd gekeken, liep het ineens bijna haar oren uit en moest zelfs mijn oude Socrates eraan geloven. Ze wilde een man en het kon haar niet schelen of ie bont, bejaard of gewoon bruin was. Ze wrong zich er achterwaarts tussen. De mannen keken elkaar glazig aan. DD ging van schrik op zijn achterbenen, wat een grappige foto opleverde, omdat het eruit zag alsof hij dekhengst was. Maar niets is minder waar. Ze rook lekker, maar hij heeft verder geen idee wat hij met haar moet. Dus het bleef bij een enkele gil en daarna was het gras alweer interessanter.

Diepgelukkige paarden

Ik krijg regelmatig de opmerking hoe ik dat durf, merries en ruinen van allerlei niveau en pluimage door elkaar in één wei. Als ze de ruimte hebben, kunnen ze elkaar uit de weg gaan en dat doen ze dan ook. Ik raad iedereen aan het te proberen. Niet meteen bij de eerste schermutseling ertussen springen, laat ze het een tijdje uitzoeken. Je krijgt er diepgelukkige paarden voor terug, die ook nog eens veel makkelijker zijn in de omgang. Bijkomend voordeel van een grote wei en meerdere paarden de hele dag buiten is hun conditie. Ze sjokken wat af, van het reepje gras naar de waterbakken en terug. Het viel me op bij de menwedstrijd die afgelopen weekend hier werd gehouden, hoeveel deelnemers op hun tandvlees door de laatste hindernis gaan. Een dierenarts merkte fijntjes op dat nog altijd de meeste paarden aan de overkant relatief veel binnen staan en weinig kilometers maken. Onze paarden lopen de hele dag en we maken daarnaast veel buitenritten. Dat doet meer voor hun inhoud dan rondjes in een bak. Het geeft ze een basisconditie en groter uithoudingsvermogen.

Niemand wil helpen

Ik vlieg momenteel heen en weer van huis naar evenementen. Afgelopen weekend dus de menners, morgen beginnen de crossers. Ik zet me voor beide graag en belangeloos in, want zoiets kan alleen als iedereen de schouders eronder zet. Bovendien is mijn sport mijn passie, dus hoe leuk is het om daarbij betrokken te zijn in plaats van alleen als deelnemer of toeschouwer. Vrijwilligers vinden is tegenwoordig een dingetje. Niemand heeft meer tijd, terwijl we wel verwachten dat er voor ons van alles wordt geregeld en georganiseerd. En tot in de perfectie graag, want anders gaan we klagen of zelfs dreigen. Helaas niet overdreven, tot zover zijn we met z’n allen gedaald. We vinden dat we er récht op hebben, we hebben er immers inschrijvingsgeld voor betaald…

Bij onze club word je aangewezen voor taken, noodgedwongen, omdat het op vrijwillige basis niet lukte voldoende hulp te krijgen. Dat levert uiteraard gemopper op. Iedereen vindt het fijn om op een schone wc te zitten, maar niemand vindt het leuk om wc’s schoon te maken. Gelukkig vind ik het niet vervelend om door een microfoon te leuteren, iets waar anderen als een berg tegenop zien. Een zelfde afgrijzen voel ik dan weer bij patat bakken. Dus met enige planning komen we hier meestal wel uit.

Wie heeft dat gedaan…

Maar juist bij dat laatste gaat het soms mis. Wedstrijdorganisatie bestaan zelf ook uit vrijwilligers die met de beste bedoelingen hun werk doen, maar meestal geen professionals zijn. Zo kan het gebeuren dat je maanden geleden voor iets bent gevraagd, waarna de één van de ander denkt dat je daarna op de hoogte bent gehouden. Niet dus. Nou ben ik zo, dat ik de avond ervoor zelf even ga bellen of ze me nog verwachten en zo ja, hoe laat. Maar er zijn er ook die dan denken: niks meer gehoord, dus het gaat zeker niet door… en dan sta je ‘s ochtends ineens zonder ringmeester, schrijver of rekenkamerbemanning. Dat geeft spanning en scheve gezichten, zeker als dit in de opstartfase van een evenement gebeurt. Het gaat niet om wiens schuld het is, ook zo’n raar fenomeen van de laatste tijd om daarnaar te zoeken. Het gaat om met z’n allen een evenement tot een succes maken. Dóe die stap extra. Gebruik je hoofd. Denk méé. Het lijkt wel of we het vermogen tot incasseren, relativeren en samen iets aanpakken zijn verloren.

Erkenning en waardering

Organisaties wisselen ook nogal. Dus ervaringen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Mag ik als professional op organisatiegebied een checklist aanraden? Het is even werk om het op te stellen, maar het is daarna voor tal van evenementen uit de kast te trekken. Misschien een idee als de KNHS een soort standaard draaiboek beschikbaar stelt? Verder i

s het handig om voor hulp ook eens iets verder te kijken dan de eigen club. Er zijn vaak meer mensen die de paardensport een warm hart toedragen dan alleen leden of het gewoon best leuk vinden om te helpen. We stikken van de fitte pensionado’s. Doe ook eens een algemene oproep of benader mensen in je kennissenkring die zelf geen paard hebben.

Daarnaast is het belangrijk om je vrijwilligers te koesteren. Je hoeft ze heus niet met allerlei kadootjes te pamperen, maar koffie, thee, limonade en een krentenbol is toch wel het minste. Ook al gaat het mis of moeizaam, pas op dat je niet lelijk over ze praat, want er is altijd iemand die je hoort en dat doorbrieft. Iedereen heeft behoefte aan een beetje erkenning en waardering.

Jaloers

Vrijwilligerwerk, met z’n allen iets tot stand brengen is -helemaal als het je passie betreft- hartstikke leuk. Probeer het eens, meld je aan bij organisatoren. Mijn week kan al niet meer stuk. Geweldig weer, heerlijke rondjes strand te paard (jaja, jullie zijn terecht jaloers want dat is inderdaad onbeschrijflijk fijn) en komende woensdag tijd voor mijn jaarlijkse guilty pleasure….dagje Efteling!