Terug naar mijn tweede vaderland…

Als jullie dit lezen ben ik lekker in mijn tweede vaderland. Ik ben in Engeland bij de Iberian Performance Show, een grote wedstrijd op het terrein van zo’n Harry Potterachtige kostschool. En het leukste is dat allemaal vrienden en kennissen van vroeger langskomen.

Ik heb in Engeland gewoond en heb me daar altijd zeer gelukkig gevoeld. Wat het is? Misschien iets vanuit een vorig leven? Het is heel vreemd, de geur, het licht, de taal, het is voor mij allemaal zo bekend en vertrouwd. Maar dat was het al, de allereerste keer dat ik er kwam, ver voor ik er naartoe verhuisde.

We woonden in het zuiden, met uitzicht op zee en een palmboom in de tuin. Davy, mijn toenmalige topper, was ook mee. En hoe gaat dat als paardenmens in een paardenland, al snel had ik een leuke groep lessers en kreeg ik steeds meer paarden te rijden. Dat was trouwens wel een groot verschil met wat ik was gewend. Alle Engelsen (nou ja, bijna allemaal) kunnen paardrijden. Maar daarmee bedoelen ze iets anders dan wij. Ze vallen er niet af. Ook niet als ze met een belachelijke snelheid over idiote hindernissen springen, zoals picknickbanken of omheiningen van ijzerdraad. Een paard een beetje netjes aan de teugel door een bak rijden vond het merendeel hogere wiskunde.

Carl Hester

Ik heb me ooit door Ferdi Eilberg laten uitleggen hoe dit komt. Deze vreselijk aardige, van oorsprong Duitse trainer, woont al vele jaren in Engeland en heeft daar, inmiddels met zoon en dochter als uithangbord, een prachtige dressuurstal. Hij vertelde dat Nederlanders en Duitsers gewend zijn te leren rijden bij een manege, waar je anderen in een rijbaan iets ziet doen wat jij ook wilt kunnen. Dus daar luister je naar, je kijkt af en je oefent tot je dat ook kan. In Engeland heeft op het platteland bijna iedereen een paard. Die gebruik je om van A naar B te komen, ongeacht wat er voor obstakels op je pad liggen. Er is daarbij niemand in je buurt, dus hoe je dat doet is niet van belang, als je maar blijft zitten. Vandaar dat het land zoveel goede eventers heeft voortgebracht.

Met de opkomst van Carl Hester, die overigens onder de vleugels van een Duitse meneer is geworden tot wat hij nu is, en de door hem groot geworden Charlotte Dujardin, is er nu wat meer dressuurbegrip. Maar de groep is kleiner dan je denkt.

Ik als viezerik

Dat werd mij ooit pijnlijk duidelijk toen ik er ging lesgeven. De paarden en ruiters zagen eruit om door een ringetje te halen. En daarmee was ook meteen het beste opgenoemd. Poetsen konden ze als geen ander, maar basiskennis over hulpen geven, hoe rijd je een paard aan de teugel, welke oefening doe je wanneer, hoe en waarvoor, ontbrak bij de meesten. Na iedere les werd al het harnachement uitgebreid gepoetst. En voordat hij in de wei ging het paard ook. Ze vonden mij maar een viezerik, want ik haalde er alleen een borstel over voor het rijden. Er werden vermogens uitgegeven aan spullen en allerlei vage therapeuten. Toverspullen en toverwoorden. Want dan ging hij wel goed lopen. Yeah right. Ze waren heus wel van bloed, zweet en tranen, veel zelfs. Maar in mijn ogen met de focus op randverschijnselen, niet op serieuze training vanaf de basis.

Een stal vol GP paarden

Gelukkig waren er ook uitzonderingen. Bijvoorbeeld de groep rond de fantastische trainer John Lassetter, die zijn basis had op het beroemde landgoed Goodwood en zelf was opgeleid bij de Spaanse rijschool in Wenen en het Cadre Noir in Saumur. Bij hem kwam ik in een warm bad met een stal vol GP paarden. Ik kreeg geweldige kansen, waarvoor ik hem tot op de dag van vandaag diep dankbaar ben.

Tradities, rangen en standen

Ik denk dat Carl voor Engeland deed en doet wat Anky ooit hier heeft gedaan. En hij doet het fantastisch. Ik ken hem persoonlijk en ben dol op hem. Maar Engeland is een groot land, met behalve de hang naar traditie een sterk onderscheid in rangen en standen, op een manier die ons Nederlanders volkomen ongewoon is. Dus ik ben benieuwd of er verder veel is veranderd.

Gala avond

Zaterdag is mijn oude trainer John de hoofdact tijdens een gala avond. Ik kijk er enorm naar uit om hem te zien.