Het is mijn trouwdag en de regen klettert tegen de ramen. Gelukkig staat dat niet symbool voor de staat van mijn huwelijk. Integendeel zelfs, we hebben het heel gezellig samen. Evenwicht, daar draait het allemaal om. Het is bij niemand allemaal halleluja. You can’t feel the highs, if you don’t have the lows, zei iemand ooit tegen me.
Deze week heb ik toch DD laten onderzoeken. Hoewel ik vastbesloten ben hem no matter what tot maart vrij te geven, wil ik toch weten of er in zijn been iets raars aan de hand is. Hij loopt rad, maar een zeer kritische toeschouwer ziet dat hij linksom toch een klein beetje anders beweegt dan rechtsom. En ik, die altijd roept dat je eerst een erkende paardenarts moet laten kijken voor je je tot allerlei alternatieve therapieën wendt, ben trouw aan dat principe. De paardenarts, keek, kneep, boog, onderzocht, fotografeerde en…vond niks. Alles ziet er van binnen volstrekt normaal uit. Dat is op zich fijn. Hij vond hem ook dermate goed dat ik er wat hem betreft gewoon op mocht. Al zag hij wel wat ik bedoelde. Het lijkt of DD linksom iets meer op zijn rechterschouder leunt. Zijn voorstel is om hem volgende maand een keer van onder af te verdoven, om nog duidelijker uit te zoeken waar het zit. Dat moet dan wel in een nieuwe afspraak, want hij was nu al gesedeerd om te voorkomen dat hij de dure apparatuur te lijf ging.
Een soort van teleurstellend
Het was eigenlijk precies wat ik verwachtte. Een soort van teleurstellend toch. Niks wijzer geworden, behalve dan dat hij geen pijn heeft die hem in het dagelijkse leven belemmert. Dus ik kan hem ook gewoon zo laten lopen. En hoewel het verleidelijk is om allerlei redenen te verzinnen waarom hij zo loopt, kan je bijna wel concluderen dat het niet in zijn onderbeen zit. Dus hij krijgt in ieder geval nog wat massage behandelingen. En ik ga lekker door met grondwerk aan de hand. Nou ja, morgen dan, het is nu mij zelfs te nat in waterdichte rijbroek. Over dat verdoven moet ik nog even nadenken. Als het hoger zit, is daar bar weinig aan te doen, behalve dan fysio en buigoefeningen. Die ik nu al doe. Beetje onbevredigend allemaal.
Wie is hier nou gek?
Ik las dat de auto van mijn oud collega, voormalig hoofdredacteur Texelse Courant Harry was gestolen. Later bleek het joyriding. Harry had, naar goed Texels gebruik, zijn sleutel in het contact laten zitten toen hij even een boodschap ging doen. En dat blijkt zelf op Texel niet meer te kunnen. Er werd verontwaardigd gereageerd. En niet allemaal op de vermeende diefstal, maar op het niet afsluiten van de auto. Want dan vraag je er ook om. Zoiets verbijstert mij altijd. Wie is hier nou gek? Je hoort met je tengels van andermans spullen af te blijven. Ik krijg ook altijd rode vlekken van die reclame dat je je huis extra moet beveiligen. Idioot. Ik hoop echt dat iemand de dader van die joyriding achterhaalt en daar even een gezellig gesprekje à la de eerste twee ronden van Badr-Rico mee heeft.
Niet toegeven aan the dark side
Ik heb helemaal niks met zulke gevechten. Maar beter dat mensen die dat wel hebben daar op deze manier van ‘genieten’, dan in minder gecontroleerde en vrijwillige situaties. Agressie, gebrek aan beheersing om iets van iemand anders te pikken, het zit dicht bij impuls controle. Als Star Wars fan kan ik het niet laten om het bruggetje te maken naar de nieuwe film, waarin het niet toegeven aan verleiding om over te gaan naar de dark side centraal staat. En dat geldt natuurlijk net zo voor wat we doen met onze paarden. De weg is lang en vol hindernissen, teleurstellingen. Geduld, volharding, op je pad blijven, niet toegeven aan ego of een ogenschijnlijke quick fix, hoe hard er ook aan je wordt getrokken.
DD krijgt voorlopig nog vrij. Ik houd vol en ik houd hoop.
Op naar een nieuw jaar.
Voornemen: een nieuw kippenhok bouwen in de vorm van een Eftelinghuisje. Leuke ontwerptekeningen zijn welkom.
May the force be with you.