De zomer gaat mij altijd veel te snel voorbij. Het is alweer juli. Lange lichte dagen zonder jas, heerlijk. Ik zit met DD op een tien dagen stap-regime. Dat klinkt saai, maar we genieten er stiekem allebei van. Ik zie het als een dagelijkse yogales voor hem. En een soort houding-en-zit bijscholing voor mezelf. Vooraf bedenk ik een complete choreografie, want ik rijd gewoon wel alle oefeningen in stap. Met extra lange lijnen tussendoor. Daarbij probeer ik nog zuiverder, rechter, losser te zitten dan normaal. Waar ik vooral op aan het letten ben, is wat mijn knieën doen.
Ik was ooit in Portugal voor een trainingsweek bij de beroemde Luis Valença. Het intrigeerde me altijd al, die Iberische paarden en hun klassieke africhting. Het werd een ontnuchterende toestand. Omdat ik al de nodige rij ervaring had, mocht ik op een paard dat alles beheerste, maar niet in de categorie klinisch dooie lespaarden viel. Dus ik stapte vol verwachting weg. Het eerste dat ik hoorde was: langzamer. En dat werd nog een miljoen keer herhaald. Wij zijn met onze warmbloeden zo gewend om naar voren te rijden. Maar die veel kleinere, vierkant gebouwde barokke powerhouses jaag je daarmee meteen uit hun evenwicht. Dat doen we met onze paarden eigenlijk ook vaak, maar omdat die veel langer van lijn zijn, lijken ze minder over de drempel te vallen.
Strakke knietjes
Het grote probleem dat ik echter had, was dat de handrem erop zat. Ik snapte er niets van. Als ik iets ben, is het zacht in mijn teugelvoering, misschien vaak zelfs te zacht. Toch liep hij niet echt door. Waar kwam dat vandaan? In Nederland was er waarschijnlijk een lange zweep bijgehaald. In Portugal doen ze dat anders. Mijn hele houding werd nageplozen. Waar je best even voor moet slikken, als ervaren dressuurruiter, want dat is op zich een tamelijk vernederende ervaring. De bovenkant was allemaal goed. Ik zat recht, zonder strakke schouders, met een correcte teugelvoering. Maar toen de onderkant. Ze gebruiken daar uit traditie lange dunne berkentakken als zweep. Niet om te slaan, wat niet eens kan want dan breken ze, maar meer als aanwijsstok. Ik werd ermee in mijn bovenbeen geprikt. En bewoog geen centimeter. Dat leek mij goed, maar kwam me op allemaal afkeurende Portugese bijgeluiden te staan. Veel te strak!
Met muntjes ertussen
Wat bleek: de rijkunst die ze daar beoefenen heeft van oudsher een link met stierenvechten. De ruiters die zich daarvoor in de arena wagen, hebben hun handen vrij om een speer mee te bedienen. Ze sturen en remmen die paarden met hun knieën. En die paarden zijn zo gevoelig dat een beetje aanknijpen al ‘ho’ betekent. Nou dacht ik altijd dat ik een mooie, stabiele, meegaande zit had, maar kennelijk gebruik ik toch enigszins mijn bovenbenen voor de balans. Ter verdediging kan ik aanvoeren dat ik in mijn jeugd ben opgeleid in een springwereld, waar het aanknijpen van je knieën een overlevingsstrategie was, die werd gestimuleerd door met muntstukken tussen knie en zadel wedstrijdjes te houden, wie ze het langste daar kon houden. Kennelijk ben ik dat nooit meer helemaal kwijtgeraakt. Eenmaal met mijn knieën los, liep de Iberische pocketrocket als een zonnetje. Zo simpel was het dus.
Tijd om het af te leren
Later thuis heb ik hier nog vaak aan teruggedacht. Ik had het er ooit over met een wetenschapper, die aangaf dat de plek waar je als ruiter knijpt met je benen overeen komt met waar de benen van een hengst zitten die een merrie dekt. En het is wel handig als die daarbij niet wegloopt. Zijn theorie was dat alle paarden, dus ook de mannelijke, een erfelijk aangeboren neiging hebben om stil te staan als op die plek druk wordt uitgeoefend, ongeacht of dat door een paard of een mens gebeurt. Ik heb daar nooit aanvullend bewijs over kunnen vinden, maar het klinkt niet onlogisch.
Terug naar mijn stapwerk met DD. Ik heb daarbij alle tijd om extra op mijn knieën te letten. En ja hoor, zodra een beweging lastiger wordt, zoals de extra lengtebuiging in travers of een appuyement, heb ik toch weer de neiging om minimaal één been aan te knijpen. Dat probeer ik mezelf nu af te leren. Ik heb ook alweer een proef-drafje gemaakt op beide handen en hij liep weer rad. Nou blijf ik verder braaf stappen tot onze check up, want ik wil hem graag goed houden.
Somberheid eruit stappen
Verder vind ik het één grote ongezellige puinhoop in Nederland en de rest van de wereld. Het stemt me droevig hoe ver de mensheid is afgezakt. Er lijkt geen ontkomen aan, overal word je geconfronteerd met hoe we tegenover elkaar staan. Ik heb er geen zin in, ook niet in een betoog over hoe dat allemaal komt en wiens schuld het is. Ik ga stappen, op een blij paard. Hopelijk krikt dat mijn humeur wat op.