Paarden…zucht. Soms snap ik echt niet waar mijn bezetenheid vandaan komt. Ze hebben hier een vijfsterren-leven met alle welzijnsbenodigdheden. Maar soms voelt hun gedrag als stank voor dank. Je zou zeggen dat ik met al die jaren kennis nou wel weet hoe ik iets moet oplossen. Maar nee hoor. En geduld hebben blijft ook altijd een teer punt…
Wat is er aan de hand? Er is de laatste tijd een vervelende spanning in DD geslopen als ik in onze eigen bak rijd. Dat is gekomen door een aantal schrikincidentjes aan de slootkant. Er vliegt nog wel eens een eend op. Het komt voor dat nieuwsgierige toeristen op het fietspad met veel kabaal volkomen onverwacht door het gebladerte breken, omdat ze een paard zien. Er ritselt soms een kat in het riet. Dat riet wuift in deze tijd van het jaar, als het nog niet is gemaaid, hevig heen en weer op dit winderige eiland. Zeker als het dan ook nog eens oostenwind is, wat we niet zo zijn gewend en daardoor sowieso een beetje kijkerige paarden oplevert. Kortom, hij is een paar keer flink verschoten. Dat gaat bij DD altijd gepaard met nogal veel geweld. Dankzij de riem om zijn nek heb ik het tot nu toe steeds overleefd. Maar echt grappig is het niet. De andere paarden hebben er ook wel wat last van. Maar het maakt toch verschil, het wegschieten van elastieken Socrates is voor mij gek genoeg makkelijker uit te zitten dan dat powerhouse van 1.80.
Ik ben geen cowboy
Schrikreacties nestelen zich bij een paard onmiddellijk in de amygdala. Dat is een bepaald plekje in zijn hersenen, waar bij ons angstreacties en emoties in zijn opgeslagen. Nou, bij hem ook, namelijk hysterisch gedrag. Dat is evolutionair zo bepaald, opdat ze bij gevaar meteen reageren en niet eerst gaan nadenken van: ’hé, het riet beweegt. Zou daar misschien een roofdier in zitten? Goh, misschien kunnen we het beter op een lopen zetten…’ Wat er eenmaal in zit, is er lastig uit te krijgen. Nogmaals zucht. Tot zover de theorie, die ik als geen ander ken.
Ik ben geen bange ruiter, maar ook geen cowboy. Je voelt zoiets onder je en min of meer onbewust ga je smoesjes verzinnen voor jezelf, zodat je niet alleen in de bak bent. Want als er een ander paard bij is, is er niets aan de hand met meneertje. ‘Ik wacht wel even of er nog iemand gaat rijden, da’s gezelliger.’ ‘Ik ga nog maar een rondje naar het bos, dat is ook training.’ Tot het moment dat ik echt baal van mezelf.
Ontspanning bereik je niet met dwang
Ter inspiratie kijk ik wat filmpjes. Charlotte Dujardin zal toch ook niet alleen maar op van die braverds zitten. Ik zag hoe Tristan Tucker een paard dat ergens bang voor is rondjes laat draaien, achter opzij stappend en dan niet dwingen naar de enge plek. Met het idee dat je hem elders aan het werk zet en rust biedt bij het angstobject, zodat dit juist de ‘veilige’ plek wordt. Het proberen waard, al is het bij DD niet echt een plek of object waar hij bang voor is.
Alles wat je wilt verbeteren heeft aandacht nodig. Je moet erop oefenen. Dus hup, geen geteut. Face your fears. Ik geloof absoluut niet in slofteugels. Hoe meer restrictie, hoe meer angst. Hij moet zich gaan ontspannen, dat bereik je nooit met dwang. Dan maar de nekriem vasthouden voor de zekerheid.
Oren in alarmstand
Lang hoefde ik niet te wachten. In de eerste hoek, nog in stap aan een vrij losse teugel, knalde hij al uit elkaar. Leve de nekriem. Het draaien hielp niet. Daar werd hij alleen maar meer gespannen van. Hij draaide steeds sneller. Mijn eigen idee bij zoiets is meestal om even lekker voorwaarts te rijden op een plek waar dat wel gaat, zodat hij stoom kan afblazen. Dat deed hij, maar zodra ik weer de lange zijde van de sloot opging, gingen zijn oren in alarmstand. En zolang je spanning onder je hebt, kun je een paard wel proberen te forceren, maar niets leren. Dus ik deed langs de andere kant wat oefeningen en stapte de ‘enge’ kant aan een lange teugel. Wat op gegeven moment wel lukte zonder kernexplosies, maar nog steeds een soort van op zijn tenen was. De dag erna heb ik, toen hij wegschoot, flink door gegaloppeerd. Dus toen hij wou stoppen weer aangezet en nog wat voltes extra gegaloppeerd, met het idee dat het hem extra werk oplevert. Helaas werkt dat bij een looplustig type als hij niet bepaald ontmoedigend. Dat het opnieuw windkracht 6 was hielp trouwens ook niet. Ik moest hem op gegeven moment echt even een paar keer stevig terugnemen, want hij liep dwars door me heen.
Schop onder mijn/zijn kont…
Ik ben er nog niet uit hoe we hier weer overheen moeten komen. Het blijkt eens te meer hoe moeilijk geduld is, want ik wil dit het liefst in één sessie gefikst hebben. Dat kan natuurlijk niet. Alhoewel, het kan zijn dat ik te afwachtend ben geworden en dat een flinke schop onder zijn (of mijn) kont oplossing biedt. Misschien moet ik mijn eigen boek weer eens lezen. En dan opstappen, want zogezegd: alles wat je wilt verbeteren, heeft training nodig!