Socrates
21 april 1999-29 juli 2024
Als je me had gevraagd hoe ik gewild had dat het zou gaan als de tijd van Socrates (25) erop zat, dan had ik gezegd dat ik het liefste wilde dat hij na een lange dag in de wei met vriendjes dood zou neerstorten. Zonder ziek worden, aftakelen of lijden. En dat is precies wat er maandagavond net na zeven uur gebeurde.
Ik had vlak daarvoor nog mest geruimd in de wei. Hij sjokte altijd gezellig mee, beetje knuffelen en kriebelen, stiekem een suikerklontje bietsen. Nu ook. Mooier kon het eigenlijk niet. Ik heb hem nog verteld hoe blij ik was dat hij zo’n lief maatje was voor nieuwkomer Sjakie. Dat het toch zo fijn was dat ik altijd op hem kon rekenen als trouwe metgezel. Er was geen enkele aanwijzing dat het mis zou gaan.
Ik heb binnen de stallen klaargemaakt en zette daarna één voor één de paarden binnen. Ik liep naar buiten om Sjakie te pakken, want Socrates mag altijd los meelopen. Hij was aan het rennen. Ik zei nog, ‘doe eens even rustig ouwe man, ik kom eraan’. Terwijl ik Sjakie het halster om deed rende Socrates achter ons langs, zakte door zijn achterbenen en strekte die meteen heel raar, waarna hij omviel. Ik wist meteen dat het mis was.
Omdat het snikheet was had ik een zomerjurkje aan zonder zakken en dus lag mijn telefoon binnen. Ik heb snel Sjakie op stal gezet en rende terug, nog geen twintig meter. Zijn oog was al weggedraaid, zijn tong hing uit zijn mond. Hij maakte nog een paar reutelende geluiden. Ik heb zijn hoofd op mijn knieën gelegd en mijn armen om hem heen geslagen. ‘Het is goed man, je mag gaan’. Maar hij was al weg. De buurman zag het gebeuren vanuit de tuin en waarschuwde Martin, die binnen Olympische Spelen zat te kijken.
Tweeëntwintig jaar zijn we samen geweest. Hij was het moeilijkste paard dat ik ooit heb gehad, maar ook het meest talentvolle. Vlijmscherp, watervlug, maar oh zo betrouwbaar. Een eenling, waar je moeilijk een band mee kreeg. Maar met mij had hij die wel. Hij hechtte zich ook niet snel aan andere paarden, stond vaak enigszins afgezonderd. Samen zijn we overal geweest en met z’n tweeën hebben we alles gedeeld. Zijn hooikoorts zat hem flink in de weg en ontaardde in astma, maar we leerden er zo goed mogelijk mee omgaan. Ik heb hem beloofd dat hij altijd bij me mocht blijven en dat ik hem altijd een paardwaardig leven zou bieden. En ik kan naar eer en geweten zeggen: dat heb ik gedaan. Hij stond elke dag in de wei met vriendjes. Ook toen hij een paar jaar geleden een kleine tia kreeg heeft hij alle medische zorg gehad die we hem konden bieden. Hoefsmid elke acht weken, tandarts twee keer per jaar, altijd ruwvoer, voor zijn leeftijd glasharde benen en een gezellig buikje.
We hadden het er wel eens over. Hij was immers al 25, behoorlijk grijs aan het worden, maar zo te zien een tevreden oude heer. Je weet het niet hoe lang het duurt. Vaak gaan paarden op leeftijd iets mankeren en is daardoor dat laatste stuk niet fijn. Hoe ver ga je met dokteren, wanneer hak je de knoop door. Ik lag daar wel eens in bed over na te denken. Om het weer snel terzijde te schuiven, want ach, Socrates scharrelde nog heerlijk door het leven. Die werd vast 100…
DD is opgegroeid met Socrates, ze stonden naast elkaar op stal. Ik heb hem en de andere paarden één voor één laten snuffelen. DD reageerde bang. Hij heeft de hele avond staan hinniken en ’s ochtends weer. Het klonk zo zielig, het brak mijn hart. Nou ja, dat was al gebroken.
Hoewel het dus eigenlijk het mooiste is dat hem en eigenlijk ook ons kon overkomen, ben ik toch helemaal stuk van verdriet. Ik begrijp niet zo goed waarom. Weer een afsluiting van een tijdperk? Te dicht achter mijn zus, die er ook gewoon altijd was? Ik weet het niet. Ik kan gewoon niet stoppen met huilen.
No more I love you’s…..
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.