Natuurlijk heb ik stukjes van de Olympische Spelen gezien. Ik zit in die bubbel, dat komt voorbij in mijn timeline. Of je hoofd ernaar staat of niet. En wat ik ook zag met mijn rood doorlopen huilogen: Snoop Dogg die in een praatprogramma lyrisch was over dressuur. Belachelijk? Het kan zomaar onze redding zijn…
Uiteraard was er weer het nodige te doen over de jurering. Ik heb niet kritisch genoeg naar alles meegekeken om daar nou een betoog over te beginnen. Wat me opviel was dat Dinja een uiterst harmonische, vriendelijke en foutloze kür reed. Of eigenlijk was dat niet eens opvallend, want ik zie haar wel vaker heel netjes rondgaan. De doorhangende stangteugel is in mijn ogen al reden voor een boel extra punten. Het Spice Girls thema van haar muziek vind ik leuk, alleen komt de manier waarop er dan nog allerlei andere liedjes doorheen zijn gemixt in mijn oren nogal amateuristisch over. Volgens mij is daar nog wel wat winst op te behalen.
Hij was echt geraakt
Wie kreeg er teveel, wie kreeg er niet genoeg? Ik heb maar een paar proeven gezien. Als het grote zwaard van Damoclas boven deze editie de voorbeeldrol was, om de toekomst van onze sport veilig te stellen, dan hoop ik dat dat is gelukt. Dat de NOS er nauwelijks iets van heeft uitgezonden is één ding, ik weet niet hoe dit in de rest van de wereld was. Ons land is in dat opzicht niet het enige dat de beslissingen neemt. En toen was daar ineens de internationale knuffelmascotte Snoop Dogg, die samen met de eveneens nogal uit de comfortzone gestapte Martha Steward opdook bij de dressuur. De dressuurmensen in mijn omgeving vonden het maar stom. Ze maakten het in hun ogen belachelijk. Ik probeerde me erin te verplaatsen hoe dit overkwam op vele op paardengebied volkomen onwetende televisiekijkers. De voormalige bad boy leek oprecht geïntrigeerd door de dansmoves van de enorme paarden -waar hij bang voor was- en hun frêle berijders.
Diep respect en hulde
Denk er een moment langer over na, misschien hebben we juist wel van dit soort platte ambassadeurs nodig. Die in al hun onschuld oprecht geraakt worden door de zichtbare band tussen ruiter en paard, die wij allemaal zo hard nastreven. Wat dat betreft eveneens een groot compliment voor springruiter Maikel van der Vleuten. Niet alleen voor zijn fantastische bronzen medaille, maar ook voor het interview dat hij gaf aan tafel bij Dionne de Graaff, waarin hij benadrukte hoe hij dagelijks werkt aan de band met zijn paard door er veel tijd mee door te brengen en mee te gaan wandelen in het bos! Dát is wat Henk en Ingrid willen horen jongens. Wat ook groots was, maar het grote publiek misschien niet heeft bereikt, was de beslissing van Willem Greve om niet te starten omdat hij ‘iets’ voelde aan zijn Grandorado. Diepe buiging, respect! Hij liet de Olympische Spelen lopen voor het welzijn van zijn paard. Dit soort dingen moeten een medaille krijgen en van de daken geschreeuwd, zodat dit niet alleen de normale gang van zaken wordt, maar ook algemeen bekend komt te staan als de diervriendelijke manier waarop wij met onze paarden omgaan.
Uit de put klimmen
Zoals ik al zei, ik was niet helemaal in de mood. Ik probeer er niet in te blijven hangen, maar het is of allerlei verdriet dat zich in mij heeft opgehoopt er ineens uitbarst. Alsof de kurk uit de fles is, alsof mijn anker weg is. Het weghalen van zijn lichaam en opruimen daarna was niet fijn, maar ga ik jullie qua details besparen. Het hoort erbij als je (grote) dieren hebt. De stal van Socrates hebben we schoongemaakt, dat werkt enigszins als een soort reinigingsproces voor je hoofd. Ik moet zijn dekens en andere spullen nog opruimen. Ik mag weer een beetje gaan stappen en een klein drafje rechtuit met DD. Dat is fijn, maar hij is nog lang niet honderd procent, dus dat maakt het lastig om positief te zijn. Tot overmaat van ramp word ik vandaag weer eens een jaar ouder. Verjaardagen vallen bij mij in de categorie vakantie: iedereen vindt het leuk, behalve ik. Als we er ooit een goede psycholoog op loslaten zal er wel wat jeugdtrauma uit komen in het kader van verwachtingsvol wachten op dingen die niet gebeuren. Het leven vieren en zelf de slingers ophangen? Ik teken er momenteel al voor als alles weer een beetje normaal wordt en ik eindelijk niet meer hoef te huilen als ik de lege stal zie.