Ik snap echt niet dat die Scandinaviërs nog tijd hebben om te werken. De eerste vlok viel en ik kom tijd te kort. Skibroek aan, skibroek uit, waar is mijn muts, wateremmers vullen, deuren die niet open willen, kortsluiting…kortom, ik schiet voor geen meter op.
Twee dagen hebben ze binnen gestaan. Geheel tegen mijn principes, maar soms moet je het hoofd buigen voor moeder natuur. Zelfs hier sneeuwde het. En het stormde daarbij, waardoor er enorme sneeuwjachten en stuifduinen ontstonden. Nou ben ik niet kinderachtig met de paarden. Ja, ze krijgen klonters onder hun hoeven. En nee, die tip met vetrap erom plakken werkt niet, want dat ligt er na een minuut af. Ze moeten zelf opletten. Als ze alle dagen gewoon naar buiten gaan lukt dat ook wel. Het probleem ontstaat juist als ze na enige tijd op stal weer mogen en ze de schade willen inhalen. Maar naar buiten was echt even geen optie, vooral door die wind.
Een bevroren wissel?
We hadden daarnaast een probleem. De grote schuifdeuren gingen niet meer open. Geen beweging in te krijgen. Ze rollen onderaan op grote blokken over een rail. Dus wat denk je dan? Als de spoorwegen al geen trein kunnen laten rijden wegens bevroren wissels? Maar alle ontdooiacties ten spijt, er was geen beweging in te krijgen. Tot partner een heldere ingeving kreeg en naar boven keek. Daar loopt de deur in een soort houten sponning. Dus daar gingen we weer, op onze sneeuwlaarzen, met dikke handschoenen aan. Ladder pakken, uitklappen, als een onhandige mummie erop klimmen. Alles duurt twee keer zo lang.
De deur liep bovenaan vast. De schuld van de stuifsneeuw. Die duikt namelijk op plekken op, waarvan jij niet dacht dat het daar kon komen. Aan de binnenkant boven de deur zit een soort bak waarin het zich had opgehoopt. Daardoor was de balk boven de deur uitgezet. Constateren is een ding, maar dan nog oplossen. Iets met een beitel en een hamer, wiebelend op die ladder. En dan aan de slag met kruipolie die natuurlijk niet wil spuiten met die kou en al helemaal niet omhoog… Na drie uur ploeteren hadden we het voor elkaar en waren we allebei uitgeteld. Toen moest er nog sneeuw worden geruimd. Alles, maar dan ook echt alles duurt twee keer zo lang. Laat staan dat je tussendoor naar de wc moet…weer al die kleren uit en aan.
Ook dat nog…kortsluiting
De volgende hindernis was dat de aardlek eruit vloog. Niet zo gek, met stuifsneeuw op alles dat stroom gebruikt, zoals lampen, schrikdraadapparaat, stopcontacten. Ik sla meteen in de paniek, partner gaat rustig en analytisch alles af, waardoor bleek dat de wasplaats/zadelkamer het probleem is. Wat precies konden we niet achterhalen. Maar door die hoek af te schakelen, hebben we tenminste overal elders, dus ook in mijn kantoor, stroom. Anders hadden jullie vandaag mooi niets gehad. We kijken na de Siberische uitspatting wel weer verder. Wat we waarschijnlijk, zoals altijd, weer vergeten bij plus 30. Trouwens, mocht er nog iemand met elektrisch inzicht tegen die tijd even willen helpen, dan houden we ons aanbevolen, want we hebben allebei niet zo goed opgelet op school bij de lessen natuurkunde, dus sleutelen aan stroomkabels laten we graag aan slimmere mensen over…
Er is ook nog goed nieuws…
Er liggen nog zulke sneeuwduinen op de weg, dat een tochtje met de trailer naar de manege geen optie is. We zitten zo afgelegen dat we als allerlaatste aan de beurt zijn voor de gemeentelijke strooiwagen. De rijbak is knetterhard, dus dat wordt ‘m ook niet. Gelukkig stopte het dinsdag met waaien zodat ze weer in de wei konden. Ik heb uit voorzorg wel ons laatste stuk met gras opengezet, zodat ze wat te doen hebben. Gedoe met draden, waar ze met die dikke dekken doorheen gaan, kan ik er nu niet bij hebben. Hoeven aan de onderkant in de WD40 spray en gaan. De rijbak heb ik met de tractor bewerkt. Nog een middagje zon en dan is die wel weer begaanbaar. In ieder geval voor grondwerk aan de hand.
Nog een leuk nieuwtje? Socrates staat weer in de wei tussen de groep! Het gaat heel goed met hem. Zijn dikke been is bijna weer dun. Hij liep normaal en ging in de paddock lekker rollen in de sneeuw. Drie keer over zijn rug en zonder moeite weer in de benen. Ik had genoeg gezien. Als je wilt weten hoe een happy paard eruit ziet moet je even langskomen. Het geluk straalt uit zijn ogen. De rest reageerde niet. Doodnormaal dat hij er weer was. Ook geen gejaag, wat een goed teken is. Hij wordt weer als volwaardig gezien. Het blijft natuurlijk opletten en rijden kan nooit meer. Maar ik kan ook genieten van een blije oude grasmaaier.
Cliffhanger
Is er dan verder niks te melden? Weinig. Veel afgemelde lessen. Weer een opdrachtgever op schrijfgebied die qua uitgaven de handdoek enigszins in de ring gooit door minder edities te doen. Ik vrees dat mij niets anders rest dan weer een boek schrijven. Nog even broeden op de insteek, want het valt met zo’n stapel die er al ligt niet eens mee om niet in herhaling te vallen. Wat deze week wel opviel kwam van hogerhand. De KNHS heeft bepaald dat voortaan bij alle wedstrijden een toezichthouder, zijnde een erkend dressuurjurylid, op het voorterrein aanwezig moet zijn. En de verliespuntenregeling wordt afgeschaft. Van beide vind ik wat. Wat dan? Cliffhanger voor volgende week!