Als jullie dit lezen zit ik hopelijk sangria te drinken in de Spaanse zon. Je leest het goed, ik ben op vakantie. Uiteraard met een paardig element, maar daarover volgende week meer. Als ik puf heb, want we vliegen op donderdagavond terug.
Eenmaal weg gaat het meestal wel, maar voorafgaand heb ik stress. Iedereen die zegt dat het voorpret is, zou eens een kijkje in mijn hoofd moeten nemen. Slaat nergens op, want het is gewoon een Europees land waar je alles wat je bent vergeten kunt kopen. En over de beesten thuis hoef ik me al helemaal geen zorgen te maken, want ik heb geweldige meiden op stal en een nichtje in huis die van katten en kippen houdt. Waarom dan toch die onrustige nachten en vlekken in mijn nek? Voor een wéék weg? En lijstjes met uitleg tot in het absurde? Nou, omdat er vooraf altijd van alles gebeurt dat onder de Wet van Murphy valt. Zoals een wasmachine die nog even overlijdt. En omdat ik natuurlijk wil dat het huis schoon is voor de oppas. Maar ik ben echt heel erg slecht in schoonmaken, dus mijn criteria van wat schoon genoeg is voldoen ruim niet aan partners’ militaire interpretatie daarvan.
Ik word oud…
Voor vertrek moest er ook qua werk nog van alles gebeuren, lessen gegeven en zelfs nog even een paard voor iemand gereden. Daar moet je mee oppassen, vlak voor vertrek. Zelfs als het een brave labrador is, is het anders dan je eigen paard. De jaren dat ik over zoiets niet nadacht liggen helaas achter me. Niet dat ik bang ben om ernaast te duiken, het is meer de spierpijn die ik oploop van een vreemd zadel en net iets andere bewegingen. Ik vind het vervelend om te moeten toegeven dat mijn lichaam niet meer in staat is tot alles wat mijn hoofd nog wel wil. Het liefste stapte ik af en toe op alle lespaarden, om even na te voelen of het klopt wat ik zie. Nooit met de bedoeling om eventjes te laten zien hoe het wel moet. Dat gebeurt bij sommige instructeurs wel, wat onvermijdelijk leidt tot een potje worstelen en voor het paard een onaangename ervaring.
Oefeningetje doen!
Iedere ruiter rijdt op een iets andere manier. In de basis zouden de hulpen hetzelfde moeten zijn, want we hebben het allemaal volgens een stramien geleerd. Maar iedere lichaam is anders en iedere motoriek ook. We denken er nooit over na, maar bij non verbale communicatie komt een hoog ontwikkeld gevoel kijken. Je kent die spelletjes toch wel, dat je achter iemand gaat staan en zonder iets te zeggen duidelijk moet maken welke lastige opdracht ze moeten vervullen. Bijvoorbeeld koffie zetten? Probeer het maar eens. Valt niet mee. Dat is wat wij met onze paarden doen. We willen dat ze hogere wiskunde snappen, door ze hier en daar een duwtje of een zetje te geven. Dat lukt dan ook nog. En dan komt er heel iemand anders, die nét even ergens anders duwt…
Wat zeg je nou eigenlijk?
Denken jullie überhaupt wel eens na over welke hulpen je geeft? Ik hamer er vaak op. Wat doe je precies als je harder wil in draf? En wat doe je dan als je uitgestrekte draf wil… Als dat exact hetzelfde is, hoe moet het paard dan weten of ie harder of ruimer moet? Het maakt eigenlijk niet uit welke hulpen je geeft, als je maar zorgt dat je altijd hetzelfde doet. Het is wel handig als het een logische hulp is. Je kunt een paard alles leren, aanspringen in galop als je aan zijn oor trekt bijvoorbeeld. Maar dat is niet handig.
Negeer wat je niet wil
De kunst van het hulpen geven is dat je goed uitlegt wat je ermee bedoelt. Dat moet je blijven bevestigen. En ze dan zo licht mogelijk maken. Dat heeft niets met kracht of dominantie van doen en al helemaal niets met boosheid, maar alles met consequent zijn. En dat is nou net iets waar wij mensen niet zo goed in zijn. Zeker niet als je -zoals ik- de concentratiespan van een appelgebakje hebt. Toch heb ik geleerd om rond paarden heel erg consequent te zijn. Noem het maar stoïcijns koppig, dus zonder enige vorm van stemverheffing. Sterker nog: nee zeggen is in mijn les verboden. Dat doet namelijk meteen iets met je motoriek.
Het is een wonder dat bij zo’n warhoofd als ik consequent zijn bij paarden wel lukt. Je ziet dus dat oefening kunst baart. Waarom het me dan niet met schoonmaken lukt blijft dan weer de vraag…