De voortgangscontrole van DD was gunstig. Ik mag weer galopperen. In zes weken opbouwen tot L niveau, was de opdracht. Een wisseltje mag wel, hele series nog niet. Nou, dat liet ik me geen twee keer zeggen. De dierenarts was nog op het erf toen ik er al op zat. Hij keek tevreden toe hoe DD draafde, prachtig los in zijn lijf. Dat is hij in galop ook. Maar daardoor voel ik me als een pingpongbal in een jacuzzi. Het hele spul weer een beetje bij elkaar rijden gaat nog even duren, denk ik.
Zondag weer jureren, een lange ring met ruim dertig starts. Ik ga er altijd naartoe met een tas vol hoge cijfers. Ik houd van hoog en waar dat nodig is laag, zodat lekker duidelijk is wat goed gaat en waar nog aan moet worden gewerkt. Dat gezegd hebbende daag ik jullie allemaal uit om eens mee te punten. Want hoe je ook je best doet als jury om dat zo aan te lopen, er zijn er altijd bij die als een muis over de plint gaan. Deze uitdrukking heb ik geleend van een kleurrijk jurycursusleider. Het spreekt volgens mij voor zich. Combinaties waarbij het niet heel erg fout gaat, maar zeker ook niet heel erg goed. Vaker nog zit het cijfer bij deze ruiters eerder rond de vijf, maar ik besef volledig dat iedereen hard heeft geoefend en flink heeft gepoetst om daar goed voor de dag te komen. Maar om dan ter voorkoming van demotivatie hoger dan die zes te geven, is ook niet in dienst van de rijkunst.
Nog nooit steekpenning gehad…
Ik kwam van de week een verhaal tegen van iemand die z’n beklag deed over zesjes-jury’s, met name in jeugdrubrieken. Het ging een beetje alle kanten op, want er werd ook gesneerd over slijmen bij de jury of zelfs het geven van kadootjes. Er stond een stortvloed aan adhesiebetuigingen onder. Echt, om tegenwoordig nog jury te zijn moet je een dikke huid hebben. Zo leuk is dat niet meer. Ik wou eerst schrijven ‘zijn jullie’ want dat geeft wat pit aan mijn verhaal, maar dat klopt niet. Ik vind in mijn omgeving het merendeel van de ruiters wèl leuk en voor jullie offer ik graag mijn vrije dag op voor een schijntje en een slappe tosti.
Geen idee wie je bent
Ik weet niet in welk deel van het land de schrijver zich bevindt, maar in mijn omgeving merk ik weinig van omkoping in welke vorm dan ook. Ik vind het wel prettig als ruiters zich netjes voorstellen of even een praatje maken. Overdreven aardig of slijmen? Wees gerust, als ze later met cap op in die bak rijden, herken ik ze toch niet meer. Ik weet alleen wie wie is aan de hand van een paard, die herinner ik me namelijk wel. Niet iedereen die aan een proefgerichte clinic meedoet, doet dat om te slijmen bij die jury. Het kan ook zijn dat ze er oprecht iets van willen leren hè. Of zelfs dat ze er wel heen gaan met een dubbele agenda, maar er per ongeluk evengoed wat van leren. We kennen allemaal de types die één bepaalde jury achterna reizen. Lekker laten gaan. Als je jezelf zo voor de gek wilt houden, is daar toch geen houden aan. Onthoud dat het bewijs nog altijd in de bak loopt. Eenoog is misschien in eigen kleine kring koning, maar zodra lokaal starten bij die ene sinterklaas geen optie is, wordt die ballon met gebakken lucht heus wel doorgeprikt. Ik vermoed alleen dat dit dezelfde doelgroep betreft die het niet zo nauw neemt met het welzijn, als het ego opspeelt, omdat echt leren rijden kennelijk teveel moeite is.
Je krijgt ze nooit op één lijn
Teleurstelling na een beoordeling die je tegenvalt mág. Maar raap jezelf daarna bij elkaar en gebruik het. Dóe er iets mee in plaats van om je heen te kijken wie je daar de schuld van kan geven. Natuurlijk zit er verschil in juryleden en zou dat qua beoordeling niet uit moeten maken. Maar dat is een utopie. Ik hoor dat al dertig jaar en er verandert niets. Een goede jury gebruikt de hele range aan cijfers. Maar dat betekent niet dat hij of zij die ook allemaal in iedere proef móet geven. Ga tien keer starten bij verschillende jury’s, trek de hoogste en laagste score eraf en neem van de rest het gemiddelde. Dan weet je ongeveer waar je staat.
Man up, deal with it
Strooien met knallende cijfers gebeurt op hoog niveau steeds meer. We zien toch allemaal GP proeven waarin dingen gebeuren die een voldoende opleveren, waar je op lager niveau een vette onvoldoende voor krijgt? Moeten we dat doortrekken naar de basis? Dan neem je de motivatie om te verbeteren weg en denken alle kleine prinsjes en prinsesjes helemaal dat ze er al zijn. Het is in mijn ogen een ontwikkeling die samenhangt met de huidige tijd, waarin je iedere opmerking op een goudschaaltje moet wegen omdat er anders weer iemand ‘gekwetst’ is. Wil je leren paardrijden of wil je tegen je vrienden pochen dat je hoge cijfers hebt behaald? Als je alleen maar zesjes op je protocol hebt, kan je ook bij jezelf en je instructeur te raden gaan wat je moet doen om daar zevens en achten van te maken. Want het kan natuurlijk zijn dat het geen shit-jury was, maar dat jij gewoon niet meer verdiende.