Ik zit de laatste dagen weer met verbijstering naar de media te kijken. Hoe help je de paardensport om zeep? Het plan van de KNHS om de opzetteugel en de oorhulpmiddelen in de tuigpaardsport te verbieden was aanleiding om weer eens massaal rollebollend over straat te gaan. Ga zo door jongens en het verbod op sport met paarden komt met rasse schreden dichterbij.
Ik ga niet in op de voors en tegens van het onderwerp. Het gaat mij om de manier waarop hierover met elkaar wordt gecommuniceerd. We leven gelukkig in een land waarin je het hartgrondig met elkaar oneens mag zijn. En dat ook mag uiten zoals je zelf wilt. Tot zover prima. Wat de deelnemers in de huidige escalatie zich niet lijken te realiseren is het beeld dat daardoor wordt geschetst. Onbehouwen gedrag, hysterische reacties tot complete scheldpartijen en persoonlijke aanvallen op de persoon over en weer, geven het gevoel dat beheersing en fatsoen nou niet helemaal de natuurlijke manier van doen is. Dat zijn dus mensen die met paarden omgaan. Als je zo’n kort lontje hebt, hoe gedraag je je dan tegenover een paard? Let op hè, ik zeg niet dat daar iets mis mee is, ik geef alleen aan dat die indruk voor de buitenwereld wordt gewekt.
Verbaal de hersens inslaan
Afgelopen weekend leidde ik een gesprek tussen drie hoefdeskundigen tijdens een kennisevent. We hadden daarvoor de uitersten opgezocht: iemand van de hoefsmedenvereniging die zich bezig houdt met traditioneel beslag, iemand uit de natuurlijke bekappershoek en iemand die daar prachtig tussenin zit en beide doet. Ook zo’n onderwerp waarover fundamentalisten elkaar verbaal menigmaal de hersens inslaan. Alle ingrediënten voor een verhitte discussie, dus iedereen zat reikhalzend te wachten op de ontploffing.
Het werd een pittig verhaal, waarin de tegenstellingen niet werden geschuwd en er heus wel wat onderhuids (oud) zeer naar boven kwam. Maar we hadden hele slimme mannen op het podium, die begrepen dat je punt veel beter overkomt als je met respect voor elkaar in gesprek blijft. Er werd uitleg en achtergrond gegeven waaróm ze vonden wat ze vonden. Er was belangstelling voor elkaars ideeën. De heren waren eerlijk genoeg om terug te kijken en aan te geven wat er binnen hun eigen achterban niet goed ging en gaat. Argumenten, feiten, maar ook meningen en algemene opinie, alles kwam aan bod. Bezoekers gingen goed geïnformeerd naar huis en de mannen gaven elkaar na afloop oprecht hartelijk een hand.
Henk en Ingrid van driehoogachter
Lompheid wekt aversie op. Redelijkheid kweekt belangstelling. Wat wil je bereiken? Door te gaan schreeuwen en schelden laat je de andere partij geen andere keuze dan in de verdediging gaan. Tegenwoordig krijgen Henk en Ingrid van driehoogachter van alles iets mee via social media. Die mensen stemmen óók en hebben, niet gehinderd door enige kennis, een sterke mening over hoe er met paarden moet worden omgegaan. Jaja, ik ken de verhalen. Zelf hebben ze waarschijnlijk een hond in een veel te klein flatje en een goudvis in een kom. Maar vlak de invloed van publieke opinie niet uit. Zij zijn met veel meer dan wij, paardensportliefhebbers. Dat laatste mis ik altijd in die felle ruzies: de gemeenschappelijke deler. Waar zitten de overeenkomsten? We vinden allemaal paarden en paardensport fantastisch. Dat zou het uitgangspunt moeten zijn. Van daaruit ga je kijken wat de meningen, bezwaren en bedreigingen zijn. Je helpt de zaak niet door van alles de wereld in te roeptoeteren. Of iets wel of niet schadelijk of dieronvriendelijk is, doet er voor de publieke opinie niet altijd toe. Daar weet de landbouwsector aardig over mee te praten.
Overdrijf ik? De toekomst zal het leren. Ik wil graag tot mijn 90ste blijven rijden. Maar als we zo doorgaan op social media vraag ik me af of dat gaat lukken.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.