Relatietherapie?

Haaks op ons rustige, redelijk afgelegen landweggetje waar we wonen, loopt het mooiste fietspad van Texel. Over een heel oud dijkje, tussen de bomen. De oversteek bij de weg ligt niet recht tegenover elkaar. Het fietspad verspringt nog geen 50 meter, maar wel net in een flauwe bocht. Als je het niet weet, zie je vanaf de uitrit van de ene, de inrit van de andere niet. Daar hebben de lokale wegbeheerders iets op gevonden, gebaseerd op logica, namelijk een pijl. Op een bordje aan een paal, recht tegenover de uitrit van het fietspad. Niet te missen, als je ogen in je hoofd hebt of bij een sterkte van boven de min vijf met een bril of lenzen.

Met deze hitte vertoef ik graag samen met één van de honden in een hangmat onder de bomen, aan de voorzijde van het terrein. Daar ontspint zich momenteel dagelijks meerdere keren het volgende. Ik lieg hier geen woord van, als je het mee wil maken moet je hier maar een uurtje komen liggen. Over het fietspad nadert een vakantie vierend gezin. Het is niet nationaliteit-gebonden, want het gebeurt net zo vaak met Duitsers als met Nederlanders. Wel zijn het altijd enigszins dezelfde types, herkenbaar aan de iets te nieuwe Human Nature outdoorkleding met sandalen. Vader, laten we hem voor het gemak Kees noemen, rijdt een paar meter voorop en verkondigt met te luide blijmoedigheid wetenswaardigheden die hij uit een VVV folder heeft opgediept. Moeder Sandra volgt licht zuchtend. Je ziet aan haar dat ze liever op een terrasje met een koel drankje zou willen zitten, ver van dat betweterige gelul. Maar daarachter komen nog twee lamlendige koters, dus die kans is verkeken. Of soms een fietskar met hond. Die overigens net zo uit zijn ogen kijkt als Sandra.

Een pijl is te simpel

Sinds de mobiel niet meer in hand mag worden gehouden tijdens het fietsen, waar deze soort zich als één van de weinigen braaf aan houdt, stopt Kees bij de kruising. Enige twijfel over de route kan natuurlijk niet, als zelfbenoemde hopman. Google maps raadplegen is een nederlaag. En hoe opmerkzaam hij ook vijftig verschillende boom- en vogelsoorten spot en benoemt, een pijl op een bordje is waarschijnlijk te simpel om serieus te worden genomen. Kees neemt een kloek besluit en slaat linksaf. Sandra volgt aarzelend. ‘Eh Kees, moeten we hier niet naar rechts?’, probeert ze voorzichtig. Waarop Kees luid roept ‘Nee, want we gaan naar Den Búrg…’ Sandra is nog niet helemaal murw. Ze vertraagt en doet nog een poging. ‘Maar Kees, ik zag een pijl naar réchts.’ Inmiddels komt het hele spul tot stilstand, ongeveer ter hoogte van mijn hangmat. Ik zie de kleur in de nek van Kees oplopen en besluit de temperatuur nog wat te verhogen door duidelijk verstaanbaar op te merken ‘ze heeft gelijk, je moet naar rechts’. En ik zweer het je, het antwoord bij dit soort types is dan altijd hetzelfde. Kees weigert in mijn richting te kijken, maar zegt krachtig ‘nee’!

Die wordt gedumpt

Wat er daarna gebeurt is volgens mij een goede indicatie voor de staat van de relatie. Als Kees eieren voor zijn geld kiest en omdraait, is er nog hoop voor hem. Even zo vaak zie ik ze echter de verkeerde weg vervolgen, Sandra met nog iets meer neerhangende schouders, maar met een toegenomen vastbeslotenheid om hem bij de eerstvolgende gelegenheid te dumpen. Wat helemaal killing is, is het vervolgen van de verkeerde weg, aan het einde bij de kruising met de grote weg tot de conclusie komen dat je inderdaad fout zit en dan omkeren. Met de blik uiteraard stug vooruit, om mijn grote grijns maar niet te hoeven zien. Vakantiepret, zullen we maar zeggen.