Ik heb nooit goed opgelet bij natuurkunde. Op het moment dat we lampjes gingen aansluiten via seriële of andere schakelingen, waarvan ik nu alweer de technische omschrijving ben vergeten, met weerstanden ertussen, was meneer Van Ginkel mij kwijt. Ik ben ervan overtuigd dat ik het wel had kúnnen leren. Als ik maar had gewild. Het is eigenlijk net als met mijn boekhouding doen. Mijn hoofd werkt gewoon een beetje raar. Schotel mij een dikke gebruikershandleiding voor en ik haak af. Op mijn best blader ik er even wat in en lees ik zelfs wat, maar dan in de volgorde hoofdstuk 33, hoofdstuk 7, hoofdstuk 12…. En dan niet van A tot Z hè, gewoon wat zinnen eruit. Waar mijn hoofd dan een logisch verband tussen zoekt, wat er natuurlijk niet is. Krijg ik de vraag of ik de gebruiksaanwijzing heb gelezen, dan komt er een vaag ‘jaja’.
Het gekke is dat Ikea instructies, met van die tekeningen, mij in één oogopslag duidelijk zijn. Het in elkaar zetten van zo’n kastje is voor mij een peulenschil, echt waar. Maar het boekwerk dat bij onze nieuwe, super-de-luxe koffiemachine zat ben ik tot nu toe met een boog omheen gelopen, met een wanhopige blik richting mijn partner, die er juist ijzersterk in is om zoiets tot in de voetnoten door te vlooien.
Elektrocuteren
Ik kom hierop omdat onlangs de paarden door de draad waren. Wij hebben nog steeds een paar meter gras achterin, kwestie van zorgvuldig plannen. Dus verzet ik nog altijd paaltjes elke dag. Maar de paarden staan nu tot aan hun oren in een dek. Eén van de merries leunde zo ver tegen de draad dat ie brak. Wat op zich gek is, want we hebben een stroomapparaat waarmee we de hele bevolking van een gemiddelde provinciestad kunnen elektrocuteren.
Zulk soort ellende als gebroken draden gebeurt uiteraard nooit op een lekkere zonnige droge dag. Je schaakt jezelf altijd in een zompige wei, met verkleumde handen en draden die eigenlijk aan vervanging toe zijn. Waar je op die heerlijke voorjaarsdag niet aan hebt gedacht, omdat je dan wel andere dingen aan je hoofd hebt, zoals ladingen onkruid te lijf gaan.
Relatietest
Na in een niet al te vrolijk humeur alles weer aan elkaar te hebben geknoopt, gaf de meter nog steeds geen stroom aan achter in de wei. Mensen die denken dat behangen of op vakantie gaan een goede relatietest is, moeten dit eens proberen. Mijn partner is getraind in het op 30 manieren met zijn blote handen verschalken van de vijand, maar elektra die niet werkt repareren behoorde niet tot de job skills. En tussen het op de juiste plek plaatsen van D’s en T’s en het leren beheersen van het kofschip door was bij mij ook weinig aandacht voor volt en watt’s.
Na een paar gezellige werkbesprekingen (NOT) kwam ik tot de conclusie dat het de verbinding van de hoofddraad naar de schrikdraad moest zijn. En mijn partner was de strijd moe, dus hij gaf me gelijk. Dat is namelijk een stom klein metalen blokje dat je in elkaar schroeft met de afgestripte draad ertussen. Maar er staat hier constant wind, dus dat beweegt. En breekt. We hebben de boel vrolijk zingend (alweer NOT) uit elkaar geschroefd, wat na een jaar inactiviteit van de moeren heel soepel ging (moet ik het nog opschrijven?) om tot de conclusie te komen dat we de striptang voor de draad kwijt zijn…
Duct tape
Ik zal het kort houden. De boel zit weer in elkaar en toen mijn partner niet keek heb ik voor extra versteviging gezorgd met mijn onmisbare reddingsmiddel van altijd: duct tape. Niet lachen, daarmee worden hele vliegtuigen in de lucht gehouden. In het voorjaar gaan we alle draden, handgrepen en verbindingen vervangen. Alleen hoop ik wel dat firma Gallagher die tijd benut om een meer solide verbindingssysteem uit te vinden.