Het is weer eens zover. Ik krijg van verschillende kanten een verhaal te horen over ouders die voor hun jonge dochter, echt nog een kind, een onbeleerde jonge pony hebben gekocht. Moedeloos word ik ervan. Hoeveel voorlichting moeten we als paardenprofessionals nog geven voordat het doordringt dat dit een rampscenario is? En hoe haal je het in je hoofd om je pony aan zulke mensen te verkopen.
Okay, nog één keertje dan maar. Voor het beleren van een jong paard kun je hulp inroepen. Maar….daarmee ben je er niet. Beleren betekent dat een paard gewend raakt aan iemand op zijn rug. Dat is, als het vakkundig wordt gedaan, een fluitje van een cent. Het echte rijden en aanleren van hulpen begint daarna pas. Dat betekent dat je moet wéten wat je doet. Je moet zelf veel kennis hebben van die hulpen en hoe je die aanleert. Wat moet je doen als iets niet lukt. Het is niet een kwestie van trial en error. We hebben het hier over een levend wezen, dat bepaalde instincten heeft die anders zijn dan die van ons. En die je voor zijn leven kunt verpesten als je in deze fase iets verkeerd doet. Nog los van de schade die je zelf kunt oplopen als een dier van een paar honderd kilo in paniek raakt, omdat je in zijn ogen iets volkomen onbegrijpelijks doet.
Zoek een bomproef type schoolmeester
Hoe goed een jong iemand ook rijdt, kinderen zijn motorisch nog aan het ontwikkelen en daardoor niet altijd even fijngevoelig. Toegegeven, pony’s zijn vaak wat minder mieperig dan paarden, maar het is iets om in het achterhoofd te houden. In dit geval gaat het om heel jong, onder de 10 jaar. En van ‘goed rijden’ is nog geen sprake, want de spruit heeft manegeles. Wat prima is, maar als je dan dus over wilt op een eigen pony, zorg voor een doorgewinterd, al iets ouder, bomproef schoolmeesterachtig exemplaar, waarop het kind spelenderwijs kan leren wat rijden ongeveer inhoud, zonder dat de ambulancedienst stand-by hoeft te blijven. Of nog beter, neem een leenpony, zodat je kunt ontdekken of dochterlief ècht het heilige vuur heeft. Of dat het, na een paar weken mest ruimen, toch wel heel veel werk is, zo’n eigen pony. Om over de kosten nog maar niet te spreken. Maar dan dus met de mogelijkheid om ‘m terug te brengen.
Niet gehinderd door kennis van zaken
We praten over de aanschaf van een paard, geen cavia. Dat is nogal een verantwoordelijkheid. Het is mij een raadsel dat ouders zich niet vooraf verdiepen in wat dat precies met zich meebrengt. Je zet niet alleen een dier, maar ook het leven van je kind op het spel. Ik mag dan van de Kinderbestrijding zijn, dit zou mij zelfs te ver gaan.
Natúúrlijk zijn er uitzonderingen. Iedereen weet wel iemand waarbij dit is goed gegaan. Dat kan bijvoorbeeld als er oudere broers of zusjes zijn met meer rijervaring, die kunnen bijspringen. Of ouders met veel kennis van zaken, die dagelijks begeleiding geven. En in alle andere gevallen is het echt strontmazzel. Van kennis is in dit specifieke geval geen sprake. De ouders hebben geen enkele hippische achtergrond. Dit is van het type ‘hij kan wel in de achtertuin staan’.
Het paard is de dupe
Waar ik nou nog het meest verdrietig van word is dat uiteindelijk het paard de dupe is. Die wordt na enige tijd weer afgedankt, want het voldoet toch niet aan de verwachtingen. Of -en die kans is nog veel groter- het kind wordt doodsbang om te rijden, waarna de cap aan de wilgen gaat en het paard…tja. Ga al die slechte gewoonten door ondeskundig gepruts er maar weer eens uitpoetsen.
Wat me verbijstert is dat verkopers hier zelf geen stokje voor steken. Is geld dan echt alleen wat telt? Je maakt mij niet wijs dat deze pony onder valse voorwendselen is afgetroggeld. Als je een greintje gevoel voor paarden hebt, dan wéét je dat de kans op succes minimaal is. Los van het zieligheidsaspect, doet dat jouw naam als verkoper ook geen goed.
Wat moeten we er nou aan doen om dit voortaan te voorkomen? Wie het weet mag het zeggen…